Żganie w boku i krople dziewięciorakie
Sabina Skopińska

To druga część z serii Kliszy Lekarskich, śmiało można czytać ją bez znajomości pierwszej. Tym razem jest to pamiętnik Sabiny Skopińskiej, lekarki która działała w okresie przedwojennym.
Z początku pracowała w okolicach Poznania, opisuje trudy zaaklimatyzowania się, poczucie obcości i problemy ze zdobyciem zaufania u miejscowej społeczności. Jako przyjezdna musiała nauczyć się gwary i zjednać sobie ludzi aby zaczęli stosować się do wyznaczanych przez nią metod leczenia. To były czasy, w których ludzie wierzyli w różne gusła, leki musiały smakować inaczej je wyrzucano. Ludzie często mieszkali w tragicznych warunkach, bez dostępu do świeżego powietrza, w zawilgoconych zimnych pomieszczeniach, bez odpowiedniego wyżywienia... Panowała gruźlica... W chatach będących na uboczu oddalonych kilka kilometrów dochodziło do skandalicznych zachowań, jak aborcje czy kazirodztwo...
Opisane z goryczą zasady funkcjonowania Ubezpieczalni Społecznej, niedostosowane do warunków ówczesnego życia czasami aż absurdalne. Walka poza godzinami pracy nieraz w nocy o zdrowie pacjentów kosztem własnego.
Potem autorka przeniosła się do Warszawy i tam praca trochę inaczej wyglądała, była traktowana jako swoja, nie podchodzono do niej już tak nieufnie. Społeczność warszawska inaczej funkcjonowała niż poznańska a co za tym idzie, były inne choroby i warunki leczenia co zostało fajnie ze sobą zróżnicowane.
Nie brak tu beznadziejnych przypadków, które ściskają serce ale i symulantów czy prób szantażu. W tej książce nie brakuje ciekawych przypadków medycznych i czarnego humoru.
Język Pamiętnika jest dopasowany do współczesnych czasów. Fajnie było się tak cofnąć w czasie, poczytać jak kiedyś leczono i jak ludzie żyli. Czuję niedosyt, poczytałabym więcej!
Polecam lubiącym historię i fascynującym się starą medycyną. Wydane w twardej oprawie. Książkę warto przeczytać!