Zbiór opowiadań "Zero osiemset" Katarzyny Sowuli jest zbiorem reportaży z cudzych żywotów. Sowula kolekcjonuje poruszające historie, a każda z nich osnuta jest wokół innego losu. Kiedy autorka powołuje satyrę społeczną - bywa bezlitosna. Stajemy się świadkami społecznej paranoi - orgii złości i głupoty. Ale Sowula potrafi być także czuła: ocala światy przeszłe - jak w opowiadaniu "Alunia" - subtelnym i jaskrawym jednocześnie obrazie dzieciństwa, wraz z jego okrucieństwem i poezją, pięknem i fantazją. Pięknie pisze o starości - z ogromną uwagą i wdziękiem, zachowując drobiazgowość, która często starości towarzyszy, uważnie szkicując każdy szczegół. Autorka bawi się z nami w ciepło-zimno, czy może raczej widzi ciepło-zimno świata i stara się oddać tę dychotomię. Subtelność, emocjonalność i wnikliwość połączyły się na stronach "Zero osiemset" z dystansem, chłodną obserwacją, czasem czarnym humorem i ironią.
Popularny slogan mówi, że czytanie książek to spotykanie innych ludzi. Ta książka pozwoli państwu nie tylko ich spotykać, ale i zbliżyć się do nich tak blisko jak pozwala jedynie intymna, kameralna rozmowa.
"'Zero osiemset' to dziesięć historii ludzi wyłowionych na chybił trafił z wielkomiejskiego tłumu. Mogłoby być ich sto. Tysiąc. Kilka milionów. I wszystkie o samotności".
Katarzyna Sowula
"Narracyjna umiejętność Sowuli polega na przetwarzaniu banalnych historii w intrygujące opowieści. Autorka tworzy prozę obserwacji obyczajowej wolną od moralizowania. Do problemów swoich postaci umiejętnie wtrąca refleksje o rozerotyzowanym szympansie bonoboo czy wierszyki do świętego Antoniego. Dzięki temu proza o powszechnie znanej codzienności - uciążliwym braku pieniędzy, złośliwej dyrektorce, tajemniczym romansie - nie staje się trywialna. Jeśli literatura jest sztuką wnikliwego podglądania rzeczywistości to opowiadania Sowuli są jej dobrym przykładem."
Urszula Glensk
Informacje dodatkowe o Zero osiemset:
Wydawnictwo: Czarne
Data wydania: 2007-05-01
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 136
Kup książkę Zero osiemset
Zobacz także
Zero osiemset - opinie o książce
Katarzyna Sowula debiutowała przed kilku laty powieścią „Fototerapia”.
„Zero osiemset” to Jej druga książka – tym razem zbiorek 10 opowiadań ukazujących groteskowy obraz współczesnej rzeczywistości. Każda przedstawiona historia dotyczy innego człowieka przypadkowo wyłowionego gdzieś z wielkomiejskiego tłumu Warszawy. Jej opowieści zawierają wnikliwą i dokładną analizę postępowania jednostki. Opisywana rzeczywistość czasem bywa brutalna i szokująca, innym razem zaskakująca, a niekiedy nawet śmieszna – jak w życiu. Dlatego opowiadania Pani Katarzyny Sowuli są bardzo prawdziwe. „Zero osiemset” to jednocześnie tytuł jednego z opowiadań, gdzie poznajemy nowe zastosowanie infolinii, która staje się telefonem zaufania pewnej młodej kobiety – pasjonatki skoków ze spadochronem. Ale znajdziemy tu również historię młodzieńczej miłości chłopaka i dziewczyny, którzy od dziecka byli nierozłączni, razem dorastali, a gdy rozpoczęli wspólne życie we dwoje, los zakpił z nich i ich uczucia. Na oddziale szpitalnym poznamy dwie siostry które uległy wypadkowi – dziewczyny podobne do siebie z racji pokrewieństwa, a jednocześnie różniące się niczym woda i ogień. Spotkamy pewną nauczycielkę, która nie bardzo radzi sobie ze zobowiązaniami i ginie w gąszczu faktur i rachunków. W sumie dziesięć różnych sytuacji idealnie wpasowujących się w realia współczesnego świata. Ta niewielka książeczka umożliwia czytelnikowi anonimowe spotkanie z nowymi ludźmi, których mija na ulicy. Zmusza do zatrzymania się i zastanowienia nad życiem, postępowaniem i skutkami. Pozwala dostrzec anonimowego sąsiada zza ściany, a w jego historii odnaleźć być może jakąś cząstkę samego siebie. Czytelnikom lubiącym krótkie formy literackie na pewno przypadnie do gustuzbiorek opowiadań Pani Katarzyny Sowuli .
Polecam.
Małgorzata i Hildegard, dwie kobiety, które wojna pozbawiła dotychczasowego życia, przez jakiś czas zmuszone są mieszkać w jednym domu. Dla Polki jest...
Czy wiesz, kto wymyślił Dzień Dziecka? W co się ubierały hiszpańskie infantki (czyli królewny)? Czym kiedyś bawiły się dzieci? Co je mały mieszkaniec...
Przeczytane:2014-01-31,