Ze snu
Maya M. Lancewicz

Niewidomą Lavinię Monetti odwiedza tajemniczy kochanek ze snu. Czy na pewno można nazwać go kochankiem? Jego wizyty wzbudzają w kobiecie ambiwalentne uczucia – przerażenie przemieszane z pożądaniem. Włamywacz dokonuje gwałtu na jej ciele i wywołuje ból, ale doprowadza do ekstazy. Lavinia boi się i tęskni.

Powieść rozpoczyna się ciekawie. Obserwujemy „odwiedziny” nieznajomego. Mamy okazje poznać perspektywę jej i jego. Wydarzenia skojarzyły mi się z „Grą Geralda” Stephena Kinga, gdzie tajemniczy obserwator patrzy z kąta na kobietę przypiętą do łóżka, ale u Mayi M. Lancewicz znajdziemy duża dawkę erotyzmu, a nie grozy.

Szybko pojawia się wątek kryminalny (zaginięcie rodziny Chelleri ) oraz poznajemy coraz więcej postaci (głównie męskich, spośród których Lavinia próbuje wytypować tożsamość oprawcy). Autora zatraca – niestety – klimat początku książki. Im dalej robi się dziwniej. I nie mam tu na myśli wydarzeń, bo te nie są jakieś kosmiczne, ale sposób napisania powieści. Jest w nim sporo sztuczności, szczególnie w kreacji kolejnych bohaterów. Dla mnie okazało się to przeszkodą przed porządnym wgryzieniem się w fabułę.

Mam wrażenie, że „Ze snu...” miało być próbą wyrażenia siebie przez autorkę. W bio na okładce możemy przeczytać, że kocha Włochy i właśnie tam umiejscowiła akcję swojej książki. Dowiadujemy się, że czuje się artystką, a sztuka odgrywa ważne miejsce w sercu bohaterki powieści (i wszechobecny Modigliani). Dlatego wnioskuję, że napisanie książki było dla Mayi M. Lancewicz okazją do wygadania się. Nie potępiam. Widać, że autorka ma zacięcie artystyczne, więc niech się spełnia w tym kierunku, a ja życzę jej, żeby znalazła ludzi, którzy zrozumieją to co ona robi i będą ją podziwiać.

„Ze snu...”czyli trochę romansu i erotyki, powieści obyczajowej i kryminału. Króciutka powieść, ledwo 150 stron, a taki miks. Do tego twór dość specyficzny – fabuła jakby bujała w chmurach. Ciężko mi powiedzieć komu mogłabym ją polecić. Wydaje mi się, że to jedna z takich książek, do których albo poczujecie chemię i będziecie zachwyceni. W przeciwnym razie czytanie skończycie delikatnie skonfundowani.

Bardzo ciekawie napisana książka. Czytając pozostawia po sobie urok niecierpliwości i tajemnicy. Niby wydaje się rzeczywista a jednocześnie gdzieś tam utkana z marzeń sennych bohaterki książki.

,,Nie widzę cię, ty mnie tak. Daj mi się chociaż usłyszeć- Monetti wyrzuca z siebie chrypliwym, zaspanym głosem, napięta do granic możliwości ".

Książka jest krótka i nieco mniejsza niż inne. Wewnątrz jej druczek również jest mniejszy, lecz gęsto osadzony. Okładka miękka bez skrzydełek. Tytuł idealnie odzwierciedla jej treść. Napisana stylem prostym, niekiedy nieco wyniosłym z wyszukanymi dość rzadko spotykanymi słowami. Niewątpliwie napisała ją osoba inteligentna, umiejąca połączyć oczywistość z marzeniem sennym.
Ogólnie sama książka jest bardzo tajemnicza, pisana pod lekkim napięciem, który wywołuje tajemniczość. Głową bohaterką jest tutaj niewidoma kobieta, którą w nocy nawiedza pewien mężczyzna. Czuje jego obecność poprzez dotyk na swojej skórze, choć nigdy jeszcze do niej nie przemówił. Przyprawia ją o zawrót głowy. W momencie, kiedy na nią napiera, bardzo się boi. Strach miesza się z ekscytacją, burzą zmysłów i doznań. Jest jej dobrze, a jednocześnie wie, że nie ma pojęcia kim on jest. Nic o nim nie wie. Zna tylko jego ciało... Czy zatem ośmiesza się oddając cielesnym uczuciom, czy też jest to coś niezwykłego, prawie nie do opisania?
Jak wy byście zareagowali na taką sytuację?
Niesamowita pozycja z wątkiem romantyzmu i uniesień. Niezwykłe ekscytacja tym, co ma, a czego nie może zobaczyć. Bardzo wam polecam:-)