Zbrodnia hrabiego Neville'a
Amélie Nothomb

Rodzina Neville to bankrutująca arystokracja, która chce odejść w wielkim stylu, organizując garden-party. Jednak Hrabia, głowa rodziny dowiaduje się, że on przyczyni się do utraty życia jednego ze swych zaproszonych gości na owym przyjęciu. Chcąc przechytrzyć los, hrabia tworzy listę osób, których po prostu nie lubi i w ten sposób wyłania potencjalne ofiary, by zabić konkretną, a nie przypadkową osobę. Tymczasem hrabiego córka o imieniu Sérieuse przychodzi do niego z pewną propozycją- by to właśnie ją pozbawił życia. Co postanowi Neville? Według mnie, mimo krótkiej treści, książka chwyta za serce i warto ją przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na pewno rzuca się w oczy krótka forma, mimo to wątki przedstawione są dosyć przejrzyście. Szczególnie dla mnie było interesujące ukazanie z przeszłości obrazu arystokracji- bieda w kontraście do pozorów bogactwa oraz refleksja, że arystokratą być to znaczy mieć o wiele mniej praw od innych oraz więcej obowiązków. Obecnie rodzina hrabiego jest zrujnowana, wyprawia on więc pożegnalne przyjęcie. Ale wisi nad nim przepowiedziane widmo popełnienia morderstwa... Istnego faux pas! Nie brakuje tu więc czarnego humoru i sarkazmu, oraz dużej dozy ekscentryzmu- rozmowy ojca i córki, cechów thrilleru, kryminału (bo kogo zabije bohater), postacie są specyficzne- zarówno sam hrabia wykwintny arystokrata, który osiągnął kunszt w sztuce zabawiania gości, wyróżnia się także sama Serieuse, która jest obecnie ,,bezuczuciową" nastolatką, ale która pragnie poczuć jakieś emocje; żona hrabina, która ucina jednym zdaniem nudne, pełne narzekań rozmowy. Jednak taki rodzaj powieści (z powodu na zastosowany styl) mimo wszystko mnie osobiście nie przekonuje, chociaż sama książka dosyć mnie zaciekawiła. ,,Chciał, niczym filmowiec, który obwieszcza, że po swoim najnowszych filmie niczego więcej nie nakręci, by jego przyjęcie przeszło do historii."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Krótka powieść, która określana jest jako thriller, kryminał, ale nie do końca jest to zgodne z prawdą. Dla mnie są to bardziej psychologiczne aspekty posiadania pewnej wiedzy, strumień świadomości. Mamy tytułowego bohatera, który przypadkowo dowiaduje się, że na przyjęciu, które wydaje za miesiąc, zabije człowieka, na dodatek nie poniesie z tego tytułu żadnych konsekwencji. Co robi hrabia? Najpierw jest oburzony, a potem zaczyna rozważać, kogo ma zabić, bo przecież przepowiednia jest od tego, żeby się sprawdziła. Dowiaduje się, czy w przeszłości były przypadki takich zabójstw, w końcu na prośbę córki postanawia ją zabić. Czy dokona tej zbrodni? Tego dowiecie się z lektury powieści Amelie Nothomb. Fabuła oparta jest, jak już wspominałam, na rozważaniach hrabiego Nerville'a. Nie ma dynamicznych zwrotów akcji, a nawet powiedziałabym, że nic się nie dzieje. Mimo to, powieść czyta się szybko i przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsze spotkanie z twórczością francuskojęzycznej pisarki było tak udane, że z pewnością chętnie sięgnę po inne jej dzieła. Ekscentryczni i żartobliwi bohaterowie, niemal pedantyczne jeśli można je tak określić) dialogi, wielka swoboda pióra, barwne opisy i fabuła - zachwycająca swoją budową i sposobem poprowadzenia akcji. Nie spodziewałem się, że ta cieniutka pozycja będzie w stanie w takim stopniu przykuć moją uwagę. Nieświadomy tego postanowiłem wziąć się za jej lekturę wieczorem, co poskutkowało zarwaną nocą i emocjami, których nigdy nie zapomnę. Jeżeli zatem macie zamiar zrobić coś bardzo ważnego, niecierpiącego zwłoki, nie zaczynajcie "Zbrodni hrabiego Neville'a", bo przepadniecie. Gorąco polecam! Więcej: http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2016/05/zartobliwa-i-ekscentryczna-zbrodnia.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wyobraźmy sobie, że wróżka przepowiada nam dość tragiczną przyszłość — zabijemy kogoś. I nie ma sposobu, aby uciec od przeznaczenia! Czy wówczas umielibyśmy spokojnie czekać na nieuniknione? Czy zaczęlibyśmy walkę o oszukanie złego losu? Tak się złożyło, że w ostatnim czasie sięgałam głównie po książki posiadające co najmniej kilkaset stron. Takie sporych gabarytów, konkretne. Przyszła pora na coś lżejszego, więc postanowiłam dać szansę Amélie Nothomb. Z autorką zetknęłam się stosunkowo niedawno i zapisałam sobie jej nazwisko. Całkiem możliwe, że w księgarni przeszłabym obok półki z jej twórczością obojętnie, co okazałoby się sporym błędem. Oto postać, która wspaniale operuje sarkazmem, umie przekoloryzować rzeczywistość i wytknąć schematyczne myślenie. Nadać bohaterom ton wyolbrzymionych cech, nie narażając ich na śmieszność w negatywnym tego słowa znaczeniu. Świetnie bawiłam się podczas czytania, jednocześnie skupiając nad paroma fragmentami, które uderzają prawdziwością. Nothomb jest dla mnie autorką niekonwencjonalną, trudną do określenia. Ma swój styl, bije on z każdej strony i ciężko byłoby go pomylić z innym. Tak, warto ufać Waszym rekomendacjom! Hrabia Neville mieszka w starym zamku, który wkrótce musi sprzedać z powodu kłopotów finansowych. Postanawia po raz ostatni zorganizować przyjęcie — każde do tej pory okazywało się niebywałym sukcesem. Przygotowania psuje nagłe zniknięcie córki Neville’a o oryginalnym imieniu Sérieuse. Dziewczyna znajduje się u miejscowej wróżki. Tajemnicza Rosalba Portenduère przepowiada arystokracie, że ten na garden party zamorduje jednego ze swoich gości! Wstrząśnięty Neville próbuje bagatelizować sprawę, ale zaczyna wierzyć słowom jasnowidzki. I zastanawia się nad wyborem ofiary. Z pomocą przychodzi mu Sérieuse — jej propozycja jest szokująca dla ojca… Początkowo myślałam, że książka mogłaby być grubsza, a historia bardziej rozwinięta. Teraz, po kilku dniach, już wiem, iż to kompletnie niepotrzebne. Urokiem „Zbrodni hrabiego Neville’a” można nazwać właśnie odpowiedni dobór słów. Chyba wszystko zostało tam napisane, ciekawość czytelnika w pełni zaspokojona. A przy okazji poczułam ogromną ochotę, aby sięgnąć po inne pozycje w dorobku autorki. Jest w niej taki talent, który sprawia, że ciężko oderwać się od powieści. Godzina, może półtorej — i skończone. Na uwagę zasługuje wplatanie klasyków literatury. Choćby „Zbrodni lorda Artura Saville’a” Wilde’a. Brzmi znajomo, prawda? To bardzo podobne historie, jednak u Nothomb wszystko odbija się w krzywym zwierciadle. Bohaterowie aż ociekają ironią, zabawnymi powiedzeniami i specyficznością. Szczególnie Sérieuse, mogąca nieco przerażać w swoim zachowaniu. Jest wyrazista, z melancholijną aurą, momentami ocierającą się o psychozę w stylu Poe. Interesujący zabieg, świetnie skrojona postać. Podobnie jak jej ojciec, troszkę niezguła, ale wzbudzający ogromną sympatię. Jego dyskusje z Sérieuse są wyborne. Oboje przerzucają się ciętymi ripostami, kilka z nich warto zapamiętać! To czarny humor w najlepszym wydaniu, z interesującą intrygą w tle. Jest ona osią powieści, choć (według mnie) nie najważniejszą jej częścią. W tej książce w intrygujący sposób przedstawiono zakłamanie wyższych sfer. Przesadne dbanie o konwenanse, fałszywe serdeczności, choć w rzeczywistości pałają do siebie pogardą. To satyra, ale widać ogrom prawdy pod płaszczem fikcji literackiej. Do jakiego gatunku sklasyfikować „Zbrodnię hrabiego Neville’a”? Nie wiem. Niektórzy twierdzą, że to thriller, a ja widzę w tym studium ludzkiej psychiki, nie tylko określonej grupy społecznej. Wszędzie można znaleźć dwulicowość i wątpliwe pojęcie moralności. Całość ubrano w język prosty, zrozumiały. Mamy do czynienia z tworem wielowarstwowym, mimo małej objętości. I co najważniejsze — brak przewagi formy nad treścią, co bywa nużące! Amélie Nothomb przypadnie do gustu osobom lubiącym groteskę podaną w intrygującej fabule. Osobiście jestem zadowolona z lektury i mam nadzieję, że kolejne pozycje tej autorki również mi się spodobają. Nieśmiało odczuwam pewność w tym temacie!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zabawne dziełko. Prosta historia, właściwe jednowątkowa, ale naprawdę zabawna i wciągająca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Hrabia Neville otrzymują niezwykła wróżbę- na najbliższym przyjęciu wydawnym w swej posiadłości zabije któregoś z gości. Hrabia przerażony jest nie samym morderstwem, ale tym jakieś to foux pa zabić swojego gościa. W wyborze ofiary pomaga hrabiemu nad wiek poważna córka.

 

Ironiczna i groteskowa, jakich wiele u Nothomb. Ale wyjątkowa. Czytało się świetnie. Absurd sytuacji hrabiego z jednej strony przeraża, z drugiej bawi do łez. Każdy znajdzie na nią czas, co serdecznie rekomenduję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)