Wywiad z wampirem
Anne Rice

LC: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4810/wywiad-z-wampirem/opinia/31582796 "Dobra opowieść, zwłaszcza czytana, kilka razy do niej podchodziłam, najpierw stare nagranie Leszka Teleszyńskiego, nie dałam rady się skoncentrować, teraz znalazłam Pana Miłogosta Reczka w akcji, już wiedziałam, że dam radę. Nie przepadam za wampirami, książka nie zrobiła na mnie wrażenia WOW, niemal od początku wiedziałam, że tak będzie, jak na wielu czytelnikach, ale postawiłam sobie ją już dawno za cel i udało się. Ekranizację oczywiście znam, i role tam wykreowane to mistrzostwo. Historia klimatyczna, straszna i krwawa, ale także w pewien sposób uniwersalna, bo opowiada o prawdach, tęsknota, miłość, dążenie do celu, odnalezienie się w świecie....... Nie trzyma niestety cały czas w napięciu, choć są momenty, których nie da się zapomnieć. Plusem opowieści jest niewątpliwie to, że jest dopracowana i pełna. Trudno szukać luk, braków, czy niekonsekwencji. Jednak, tak jak przypuszczałam, po kolejne tomy nie sięgnę."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Doskonała powieść! Dawno temu Louis de Pointe du Lac był zwykłym człowiekiem, po utracie brata jego wewnętrzny ból był nie do wytrzymania, a życie zatraciło sens. Wówczas odwiedził go Lestat, wampir, i uczynił go takim samym. Od tamtego czasu Louis był świadkiem niezliczonych ludzkich cierpień. Widział, jak za sprawą Lestata przelewała sie ludzka krew. Wreszcie zdecydował, że musi opowiedzieć komuś o sobie. Udziela więc wywiadu dziennikarzowi. Opowiada wstrząsającą historię o miłości, pragnieniu i tym wszystkim co wiąże się z byciem nieśmiertlenym.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dla mnie osobiście mistrzostwo świata. I mimo, że podobają mi się książki, które odchodzą od tradycyjnego "wampiryzmu", to nie ma nic piękniejszego niż spotkanie z prawdziwym wampirem :) Historia opowiedziana przez tytułowego bohatera młodemu dziennikarzowi dotyczy zarówno wydarzeń sprzed zostania wampirem do tych aktualnych (nie powiem, że nie były one imponujące) A tak swoją drogą... trzeba mieć nierówno pod sufitem żeby na taki wywiad się zdecydować.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Oglądałam film z Bradem Pittem i Tomem Cruisem, teraz przeczytałam książkę i nadal nie rozumiem. Nie mam pojęcia skąd zachwyty nad nad tą książką, co prawda ukazuje wampiry w starej formie, które żyją nocą i są żądne krwi, ale mnie ta książka męczyła, bardzo. Polecam jako książkę przed snem - dobrze usypia, ale w innych przypadkach - zdecydowanie nie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wampiry. Dzisiaj są już niemal na porządku dziennym. Praktycznie nie ma powieści, w której te magiczne – no, może nie magiczne, ale krwiożercze – stwory nie byłyby chociażby wątkiem pobocznym. Świat wręcz wariuje na ich punkcie. Zwłaszcza, gdy światło dzienne ujrzały powieści pani Meyer. Co w nich takiego fenomenalnego? Sama nie wiem – zwłaszcza, że osobiście znam wiele o wiele lepszych pozycji. Między innymi dzisiaj opowiadana, a przez wielu już zapomnianą… Ale za nim o niej, to może krótka informacja o autorce już Wam podpowie, co mam na myśli.
Anne Rice to pisarka znana głównie przez pisanie literatury grozy. Na świecie zasłynęła, dzięki „Kronikom wampirów”, które nie tylko obiegły niemalże cały świat, ale stały się tez fenomenem zwłaszcza pod kątem gotyckiej subkultury. Pierwszy tom, to dzisiaj omawiany „Wywiad z wampirem”, który swój początek miał dość odmiennie, jak na tego typu powieści. Chodzi mi o to, że pewnego dnia Anne po prostu sięgnęła do szuflady, w której znalazła opowiadanie o wampirze opowiadającym w wywiadzie o swoim ciężkim nieśmiertelnym życiu. Zaczęła je rozwijać. Nadała głównemu bohaterowi imię Louis i zaczęła rozwijać wątek jego śmiertelnej przeszłości. Tak powstała cała tajemnicza, acz ciekawa historia, która przerodziła się w niemały fenomen czytelniczy.
„Wywiad z wampirem” powstał już w roku 1976, jednak po wielu odnowieniach, wznowieniach i tym podobnych zabiegach w czerwcu tego roku ujrzał na nowo światło dzienne – mogłabym nawet powiedzieć, że odrodził się z popiołów w zupełnie owej i o wiele lepszej (głównie graficznej) formie.
Opowiada historię pewnego arystokraty z Luizjany, który opowiada dziennikarzowi o swojej podróży przez życie i nieśmiertelność. Zmieniony przez Lestata, a jedyną jego towarzyszką jest Claudia - ukochana kobieta zaklęta w ciele dziecka. Łączy ich chęć poznania podobnych sobie istot i zajadła nienawiść do własnego stwórcy - Lestata. Nasyciwszy się zemstą, Louis i Claudia wyruszają na wyprawę do Europy, by znaleźć swoje miejsce i odpowiedzi na nurtujące ich pytania. Spotkany w Paryżu Armand wprowadza ich w społeczność wampirów…
Gatunkowo jest to nie tyle powieść fantastyczna, co gotycka. Gdyby jednak wmieszać w to tematykę wampirów, to już na samym wstępie muszę przyznać, że wampiry z powieści pani Rice nijak się mają do dzisiaj wydawanych powieści. 
W tytułowym „Wywiadzie z wampirem” nie tylko sama akcja nakręca czytelnika, ale i bohaterowie. Wszystko ma swoje wyjaśnienie, a mimo to autorka potrafi nadać nie tylko tępo ale i niezwykłą tajemniczość powieści. Jedno wydarzenie nakręca drugie, aż chce się czytać. To samo się tyczy bohaterów – mimo, że fikcyjni, to chwilami wydaja się nad wyraz realistyczni. W dodatku są naprawdę dobrze dopracowani – ich charaktery i odmienność względem siebie jest niekiedy nad wyraz widoczna.
Jedyną ujmą w honorze tej powieści jest nie styl, czy język, bowiem ten, którego używa autorka jest naprawdę przyjemny w czytaniu. Potrafi wciągnąć. Przykro się jednak patrzy na fakt, że pomimo wielu wydań, poprawek, czy wznowień książka jest pełna błędów. Stylistycznych, interpunkcyjnych i bóg jeden wie co jeszcze. Powtórzenie goni powtórzenie, a aż ze zgrozą spojrzałam na powieść, gdy zobaczyłam w niej… błędy ortograficzne. Co prawda było ich zaledwie dwa i powiedziałam sobie, że w dzisiejszej dobie komputerów nawet najlepszym może to ujść płazem, jednak mimo to warto spojrzeć na to z drugiej strony – dla wprawnego oka może to się zakończyć tak, że przerwie czytanie, gdyż uzna, że jest nie warta spędzanego przy niej czasu. A to jest wielki błąd…
Książka jest naprawdę warta nie tylko ceny, czasu nad nią spędzonego, ale i miana bestselleru. Nie jest to „Zmierzch” czy „Wampiry z Morganville”. Nie jest to nawet ekranizacja tejże powieści – to jest zdecydowanie lepsze, ciekawsze i bardziej porywające. Do tej pory miałam okazję zobaczyć jedynie film i teraz naprawdę żałuję, ze go widziałam. Tutaj wszystko rozgrywa się o wiele barwniej i ciekawiej. Osobiście nie żałuję ani chwili i wiem, że gdy tylko będę miała taką możliwość porwę i pochłonę kolejny tom, licząc, że będzie tak samo wspaniały i owocny w akcję, jak ten.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

test

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wywiad z wampirem jest w gruncie rzeczy ciężką książką. Mało tutaj akcji, natomiast dużo opisów otoczenia i przeżyć wewnętrznych głównego bohatera, Luisa. Dużą niechęcią napawa mnie postać Klaudii. Z jednej strony zasmuca tragizm tej postaci, która jak sama mówi, dostała dar nieśmiertelności skazana na wieczność w beznadziejnej powierzchowności, w tak bezradnej formie, z drugiej natomiast wydaje się fałszywa i zapatrzona w siebie. Generalnie mam mieszane uczucia odnośnie tej pozycji, które trudno opisać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Wywiad z wampirem" to chyba najpopularniejsza obok ,,Królowej Potępionych" książka Anne Rice. Chociaż mogę się mylić, bo zapewne sporo osób powiedziałoby ,,To jest taka książka? Myślałem/am, że to film". Przykre, ale prawdziwe. Mniemam jednak, że akurat osoby, które uwielbiają książki zdają sobie doskonale sprawę z tego, że historia Louis'a de Pointe du Lac to nie tylko dzieło filmowe, ale znakomita powieść znakomitej pisarki. Jak sama nazwa wskazuje, jest to opowieść głównego bohatera - Louis'a, arystokraty pochodzącego z Luizjany. Tajemniczy wampir Lestat przemienił go w istotę równą sobie, dając mu tym samym nieśmiertelność i życie wieczne. Brzmi znakomicie, jednak sam Louis nie jest do końca zachwycony. Niecałkowicie akceptuje swoje nowe życie, ma też problemy ze zrozumieniem go. Jego najlepszą towarzyszką jest Claudia - dojrzała kobieta, jednak uwięziona w ciele dziecka. Zapewne nie ciężko się domyślić, z jakiego powodu. Oboje nie przepadają za Lestatem i najchętniej pozbawili by go życia. Wędrują jednak po Europie chcąc zrozumieć sens swojej egzystencji, a w Paryżu trafiają na kolejnego przedstawiciela ich rasy, który pokaże im, co to znaczy społeczność wampirów. Osoby, które oglądały film, zapewne będą miały przed oczami głównych bohaterów i całą scenerię. Ja osobiście należę do takich ludzi, którzy nie obejrzą filmu zanim nie przeczytają książki. Uważam, że jest to dużo lepsze, ponieważ film nie daje mojej wyobraźni pola do popisu, a książka już tak. Dzięki temu mogłam sama w swojej głowie wykreować Lestata, Louis'a i Claudię, a także Armanda i pozostałych bohaterów. Wiem także, że nawet film nie zniszczy mi teraz mojego wyobrażenia o nich, ponieważ mam to zbyt mocno zakorzenione w podświadomości. Anne Rice jest mistrzynią w opisywaniu miejsc i scenerii, więc z oglądaniem tego wszystkiego oczyma wyobraźni też nie miałam najmniejszego problemu. Właśnie to przede wszystkich uwielbiam w jej książkach - potrafią mnie przenieść do całkowicie innego świata, który jest intrygujący, fascynujący i niepowtarzalny. Nie raz słyszałam, że ,,Wywiad z wampirem" to istna nudna, która ciągnie się jak flaki z olejem. Cóż, to kwestia gustu, ale po prostu w głowie mi się nie mieści, jak można to tak odebrać. Owszem, momentami jest ciężko, ponieważ dialogi nie są tutaj obfite, zdecydowanie w większości jest to typowa opowieść i mnóstwo opisów, ale nigdy nie odebrałam ich w taki sposób, żeby czytanie mi się znudziło lub żebym poczuła się znużona. Gdy naprawdę damy się porwać historii Louis'a, to zupełnie nie odczujemy tego, że pewne momenty czyta się gorzej od innych. Poza tym nie ukrywajmy - nie jest to książka, w której akcja pędzi zatrważająco szybkim tempem, ale z drugiej strony jest to jej zaleta. Nie wyobrażam sobie tutaj innego tempa niż to, które jest. Po prostu zupełnie by nie pasowało i zniszczyło by urok tej książki! Poza tym uważam, że język, którym posługuje się pani Rice jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Idealnie pasuje do gotyckiego klimatu jej powieści. Coś czuję, że nigdy nie powiem złego słowa na twórczość tej autorki, ponieważ przeczytałam już kilka jej książek i każdą odebrałam w sposób bardzo pozytywny. Podobnie było z ,,Wywiadem z wampirem". Pokochałam Louis'a i Claudię, ale także Lestat'a. Uwielbiam historię tych wampirów i ich perypetie, ponieważ naprawdę potrafiły mnie wciągnąć i zainteresować. Ta magia, ten czar i urok oraz cała otoczka tej powieści są po prostu niepowtarzalne i każdy powinien to poczuć. Poza tym nie ukrywajmy... to raczej klasyczne wampiry, a nie ich marne podróbki. Świetny język, znakomity pomysł, idealne wykonanie - jak dla mnie powieść niemal idealna. Zdecydowanie polecam! www.sheti-shetani.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie rozumiem zachwytów, książka na raz, Klaudia była denerwująca, Lois ciągle narzekał, a Lestat miał problemy z samym sobą. Styl pisania autorki - rewelacja, ale historia średnia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo mocna, bardzo dobra książka. Słusznie zekranizowana!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przenieśmy się do świata wampirów. Razem z młodym dziennikarzem poznamy historię pewnego nieznajomego mężczyzny, który opowie nam o swoim wampirzym życiu.Istotą tą został za sprawą Lestata, który nie pytał Luisa o zdanie, tylko przemienił go i uczynił istotą nieśmiertelną. Przenosimy się więc do jego świata, w którym zabija się ludzi i zwierzęta dla ich krwi, śpi się w trumnach, ma się nadludzką siłę, a życie rozpoczyna się o zmierzchu. Z pozoru fajne życie, bo jest się nieśmiertelnym, ale co wtedy, gdy zostanie się wampirem nie z własnej woli? Co jeżeli takie życie nam nie odpowiada? Wampiry mają swoje cechy charakterystyczne np. umiejętność zabijania, wyrachowanie, obojętność. Luis jednak był inny i zostało mu dużo z natury człowieka. Przez to, życie jako wampir było cierpieniem i szeregiem zadawanych sobie pytań i wątpliwości. Kto z Nas chciałby tak żyć? Jest to powieść o samotności, co z tego, że jesteśmy nieśmiertelni, jak nie mamy towarzysza u boku? Jak możemy być szczęśliwi? Dodatkowo każdy dzień wygląda tak samo... Ta książka to historia wampirach z krwi i kości, istoty te są tutaj ukazane tak, jak w legendach. Budzą strach i grozę, nie są obdarzane sympatią. Dzięki temu jest niezwykła, bo niestety większość książek o wampirach to "podróby", które często nic do naszego życia nie wnoszą i robią z wampirów nie wiadomo co. Wydaje się, że jest to książka fantasy, ale ma ona ukryty sens. Zasmakujemy w niej psychologii, filozofii, poszukiwania moralności. Jest to po prostu książka głęboka, której czytanie wymaga myślenia. To opowieść o odnajdowaniu się w nowych sytuacjach, zmaganiu z własną naturą, cierpieniu, nieśmiertelności i refleksji nad życiem. Niestety w książce jest wiele nudnych momentów, zdecydowanie za mało akcji. Autorka bardziej postawiła na psychikę wampirów, ich przeżycia. Mimo tej nudy, bardzo się cieszę, że przeczytałam tę książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

znakomiete i warte przeczytania ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna opowieść, polecam na zimowe i letnie wieczory! :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Całkiem ciekawa powieść. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Podoba mi się sposób prowadzenia historii, można się poczuć, jakby wampir rzeczywiście obok siedział i opowiadał swoją historię, która jest pełna ludzi, innych wampirów i uczuć do nich. Nie ukrywam, że wampiry i inne nadnaturalne istoty to całkowicie moje klimaty, ale wydaje mi się, że jestem wystarczająco obiektywna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Takie ksiązki lubie! wampir pokazany jest tak jak powinien a nie jakaś świecąca czytająca w myślach tandeta! , piękny o nie bywałej mocy śpiący w trumnie wampir - to jest to co lubię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsza książka, która wprowadziła mnie w świat wampirów. Minęło mnóstwo czasu, upłynęło wiele wody, w tym czasie przeczytałam wiele książek mówiących o wampirach ale ta została tą najważniejszą.TĄ PIERWSZĄ I JEDYNĄ, NIEPOWTARZALNĄ. Nie ma tu wampirów nastolatków, które zakochują się ze wzajemnością w śmiertelnikach. Jest tu przedstawiony ból i nienawiść do samego siebie za to kim się stajesz przemieniony w nieumarłego. Owszem główny bohater staje się niemal niezwyciężony ale czegoś mu ciągle brakuje, czegoś szuka. Brakuje mu człowieczeństwa. Anne Rice w swoim cyklu przedstawia nam innego wampira niż przywykliśmy. Nie ma tu rozbuchanych namiętności. Są tylko dumne demony skazane na wieczną tułaczkę i samotność. W trakcie czytania nasuwa sie jedno pytanie. Po co nam nieśmiertelność jeśli jesteśmy samotni?
Ta książka jest swego rodzaju odtrutką na obraz wampira jaki ukształtował się w ciągu ostatnich paru lat.
Mrok, nienawiść... Nie ma tu miejsca na ludzkie uczucia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)