Krystek jest prężnym copywriterem, który trzaska masę ambitnych prodżektów. Tak można by go opisać na Fejsie. Jednak tak naprawdę Krystian jest kulturoznawcą, który żyje z pisania ogłoszeń klepanych aut dla komisu samochodowego i marzy o wydaniu swojej powieści. Stara się trzymać fason, popijając latte, i nie odstawać od standardów lewackich znajomych.
Kiedy udziela pierwszego wywiadu jako literat, jego życie nabiera tempa, a on sam wpada w wir niecodziennych zdarzeń. Szasta lajkami, płaci swoim fejmem. Toczy filozoficzne dyskusje z kotami. Wpada na znanych ludzi w metrze i ucina sobie z nimi surrealistyczne pogawędki, choć już od dawna są martwi.
Krystian to bohater na miarę naszych czasów, w których ważne są filtry na Instagramie, a miłości poszukuje się za pomocą geolokalizacji.
Pełna czarnego humoru i sarkazmu powieść o millenialsach robiących kariery inne, niż im obiecywano. O rozczarowaniu i próbie radzenia sobie z rzeczywistością znacznie mniej nasyconą, niż ta na Insta.
Krystian Nowak – debiutant, aspirujący literat, internetowy śmieszek znany z takich inicjatyw jak „Zdelegalizować coaching i rozwój osobisty”, „Patriota Mariusz” czy „Tak trzeba żyć”. Lubi się śmiać, czasem przez łzy i zaciśnięte zęby.
Informacje dodatkowe o Wszyscy ludzie, których znam, są chorzy psychicznie:
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2018-07-04
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 288
Kup książkę Wszyscy ludzie, których znam, są chorzy psychicznie
Zobacz także
Wszyscy ludzie, których znam, są chorzy psychicznie - opinie o książce
Angielski. Target FCE. B2 First. to kurs wprowadzający i systematyzujący 1100 słów i zwrotów niezbędnych do przygotowania do egzaminu First Certificate...
Kebab w Polsce to najpopularniejszy rodzaj tak zwanego fast-foodu - co najmniej jedna trzecia wszystkich restauracji w Polsce oferuje potrawy kebabopodobne...
Przeczytane:2018-07-09, Ocena: 4, Przeczytałem, Mam, 52 książki 2018,
„Wszyscy ludzie których znam są chorzy psychicznie” to debiutancka powieść autora fejsbukowych (pisownia celowa) fanpagów „Tak trzeba żyć” oraz „Zdelegalizować coaching i rozwój osobisty”.
Już sama okładka zapowiada, że normalnie nie będzie. Pamiętacie królika z Alicji w Krainie Czarów? Tego, który „wciągnął” Alicję do swojej nory, dzięki czemu przeniosła się do Krainy Czarów? Postać na okładce ma właśnie taką maską – przygotujcie się na podróż wgłąd króliczej nory. Otwierając książkę i oczywiście pogrążając się w snutej przez autora opowieści dajecie się wciągnąć w świat Krystka. A nie jest to świat do końca normalny, bo i czyj świat jest?
Krystek to niespełniony pisarz, żyjący myślą o napisaniu transcendentalnego kryminału, o ciekawym seryjnym zbrodniarzu i dzielnej parze detektywów, próbujących go powstrzymać (panie autorze – jeśli Pan przeczyta moją recenzję – proszę siadać do klawiatury/maszyny do pisania, czy co Pan tam preferuje – i pisze ten krymiał – przeczytam z wypiekami na twarzy). Na co dzień Krystek kala się pracą, w startupie, pisząc obrazowe ogłoszenia samochodowe (teraz już wiem, kto jest autorem tej radosniej twórczości na otomoto – jedna tajemnica mniej – dzięki!).
Krystek jest właścicielem 3 (słownie: trzech) GADAJĄCYCH kotów. Żeby te koty tylko gadały, to by mnie to nawet nie dziwiło (każdy 30-letni wykrzałcióch, był kiedyś w stanie, w którym konwersacja z czworonogiem była rzeczą zupełnie naturalną). Koty mimo bogatego słownictwa i niezwykłej znajomości literatury, mają tylko jedną wadę, gadają (podobnie jak Śmierć u Terry’ego Pratchett’a) wielkimi literami, i niestety w przeciwieństwie do Śmierci (żeby była jasność – Śmierć jest płci męskej, co jest całkowicie zgodne z idealogię dżender, tak bliską Krystkowi) nieznają gramatyki i ortogragrafii.
Autor czerpie pełnymi garściami z popkultury i schematów dotyczących swojego pokolenia, które tak się złożyło, jest też moim pokoleniem. Powieść niesie w sobie ogrone pokłady ironii i satyry w stosunku do pokolenia milenialsów, pokolenia X i Y (jak ja nienawidzę tych określeń wymyślonych przez znudzonych psychologów i socjologów, bo jakoś muszą uzasadnić granty na badania). Jesteś tym jak postrzegają Cię inni, jesteś definiowany ilością followersów i lajków. Definiują Cię znajomi, najczęściej przelotni, miejsca w których bywasz, koniecznie modne i jednocześnie niszowe (bo przecież hipster byłe gdzie bywać nie może, a co dopiero aspirujący pisarz). Musisz jeść wg. najnowszej mody żywieniowej, kreowanej przez gwiazdy, bo wiadomo że gluten jest be a wszystko co organiczne jest cacy. Autor nie byłby też sobą, gdyby nie ponaśmiewał się z kołczów i ich kołczingowych haseł „Zawsze i wszędzie możesz wszystko” . Kołczing rulez…
Przeczytanie „Wszyscy ludzie …” utwardziło mnie w przekonaniu, że Warszafka (pisownia celowa) nie jest dla mnie i nadal z uporem maniaka będę mówiła stanowcze „Dziękuję, ale nie!” wszystkim headhunterom proponującym mi pracę w Warszawie i co gorsza w osławionym Mordorze.
Czy polecam książkę – na zwariowane wakacje – jak najbardziej.
Czy będzie się podobała – tego nie wiem. Bo cytując niezwykle elokwentnego kota Pchełkę „…SAM FAKT, ŻE JAKIŚ UTWÓR ARTYSTYCZNY JEST OBIEKTYWNIE UDANY, NIE OZNACZA JESZCZE, ŻE SUBIEKTYWNIE MUSI SIĘ CZUOWIEKOWI PODOBAĆ. CO WIECEJ, CZUOWIEK, CZY TO POSIADAJĄC ODPOWIEDNIĄ WIEDZĘ, CZY NAWET JEJ NIE POSIADAJĄC, MOŻE SIĘ Z OPINIĄ OBIEKTYWNĄ NIE ZGADZAĆ. INNYMI SUOWY, MOŻE ON UZNAĆ, ŻE DZIEŁO JEST DO BANI. NIE PODOBA MU SIĘ. I NA PODSTAWIE TEJ SUBIEKTYWNEJ OPINII BUDOWAĆ ARGUMENTACJĘ, ZAPRZECZAĆ FAKTOM I WYRAŻAĆ OPINIĘ. I TO NALEŻY USZANOWAĆ…”
Jako podsumowanie wypowiedzi Pchałki, pozwólcie, że w tym miejscu zacytuję jeszcze wielkokrotnie pojawiające się w książce zdanie – tak działa wolny rynek!