Wszyscy jesteśmy nomadami
Małgorzata Dzieduszycka-Ziemilska

Książkę czytałam w bólach (czytam od deski do deski, bez względu na wszystko). Jednak wydaje mi się, że jej zawartość szybko uleci w niepamięć. Treść czy liczne zdjęcia nie porywają. Nie zachęca do odwiedzin tego kraju, choć można się z niej wiele dowiedzieć. Bo autorka postawiła na fakty. Sucho i beznamiętnie, zupełnie jakby była to wyprawa "za karę" a do napisania książki ktoś autorkę zmusił. Publikacja jest inna niż do tej pory udawało mi się spotykać. Jest tutaj parę prywatnych myśli, a całość przypomina dziennik z wyprawy w nieodkryty region. Naszpikowanie książki historią być może sprawi, że część czytelników będzie usatysfakcjonowana. Za to zanotowane w drodze losowania fragmenty utworów lirycznych ("wyjmij książkę, otwórz w pierwszym lepszym miejscu i przeczytaj"), wypominanie grzechów towarzyszącym autorce ludziom (zastanawianie się nad swoimi także) oraz prywatne filozofie (czasami nie do końca zrozumiałe) niekoniecznie pomagają w odbiorze. Całość robi wrażenie opowieści o grupie ludzi, których życie dopieściło, a którzy pewnego dnia postanowili - dla kontraktu i dla większego rozpoznania - odwiedzić biedny kraj. Ci ludzie zawsze znajdą coś na co można ponarzekać. Pani śpi w jedwabnej piżamce. Panu przeszkadza, że w jurcie nie ma dla niego łóżka. Skojarzenie z francuskimi pieskami samo się nasuwa. Dziennikarka sama przyznaje w drugiej części książki, że z tej ich wyprawy nic szczególnego nie wynika. Gdy autorka reportażu sama podróżuje, da się zauważyć, że jest bardziej dociekliwa. Nie ma na kogo narzekać, dzięki czemu można się skupić na ocenie krajobrazów i kontemplowaniu zabytków. Ostatnie parę rozdziałów opisuje wizyty w trzech muzeach, które są pretekstem do przedstawienia (nadmiaru) faktów. Wierzę jednak, że znajdą się czytelnicy, którym ten styl będzie odpowiadać. Jako pierwsza przygoda z Mongolią - może nie porwać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna okładka i magiczny tytuł! To niestety jedyne plusy tej lektury. Autorka od samego początku narzeka i krytykuje. A przecież powinna być to wielka przygoda, w której wiadomo, że nie wiadomo nic! Dlatego podróżnik winien przygotować się na wszystkie niedogodności i poznawać z entuzjazmem i fascynacją nowe otoczenie, ludzi, kulturę! W połowie lektury stwierdziłam, że nie dam rady dalej czytać. Zdjęcia też nie posiadają w sobie czarodziejskiego wcielenia tytułowej okładki. Bardzo się zwiodłam na tej pozycji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)