Wróć do mnie
BOGUSŁAW STĘPNIK

Przyjaźń to bardzo ważna sprawa, nie jest ona na chwilę a na zawsze i trzeba ją stale pielęgnować, żeby była trwała, taka prawdziwa zdarza się rzadko, więc jeśli się już ją ma, to nie wolno nigdy odpuścić i pozwolić jej odejść.
Jurek nie jest taki jak inne dzieci, wolnej myśli i jest zamknięty w sobie, jedyne przy kim się otwiera to koń sąsiada, którego nazwał Pajacyk, widuje się z nim codziennie po szkole i razem spędzają wolny czas. Pewnego dnia właściciel konia umiera, a jego syn postanawia go sprzedać do Włoch, kiedy Jurek się o tym dowiaduje, pakuję plecak i rusza ratować przyjaciela.
Dzieci bardzo kochają swoje zwierzątka, najczęściej są to pieski albo kotki, są z nimi bardzo związane i kiedy zwierzątko umiera ciężko im się z tym pogodzić, sama pamiętam, jak odszedł mój ukochany piesek i przez tydzień płakałam, dlatego potrafię wyobrazić sobie, co mógł poczuć Jurek. Często się słyszy o hipoterapii czy dogoterapii i widać, że te metody pomagają, dlatego warto zadbać o kontakt dziecka ze zwierzętami, nie każdy czuje się dobrze w towarzystwie innych ludzi, którzy często są niemili i źli, za to wolą zwierzęta, które zawsze przy nich trwają.
Ta historia bardzo mnie poruszyła, czasami człowiek człowiekowi nie pomoże, a tutaj chłopiec nie wiedząc nawet, gdzie są te Włochy ani jak ma tam dotrzeć, wyruszył za swoim przyjacielem, nawet na chwilę nie zwątpił, że mógłby go nie znaleźć. Warto czasami pomóc komuś, wesprzeć nawet jak wydaje nam się, że pomysł jest nierealny, dla nas może to być drobnostka a dla kogoś sprawa życia. Widać też tutaj, że między mamą a dzieckiem jest jednak większa więź niż między nim a ojcem, tata Jurka cały czas twierdził, że znajdzie go policja i oni nie muszą nic robić, a mama działała i była gotowa nawet na piechotę iść do Włoch, żeby tylko odnaleźć syna, ta relacja też jest piękna i od razu widać, że dziecko dla mamy jest całym światem.
Historia Jurka pokazuje nam, że przyjaźń to najpiękniejsze co może nas w życiu spotkać i warto zrobić wszystko dla swojego przyjaciela.

 Po przeczytaniu tej książki mam trochę mieszane uczucia, ale do tego przejdę za chwilę. Dostajemy ciekawą, spójną historię z morałem. Autor świetnie buduje klimat lat '90 XX wieku i małej polskiej wsi.  Mamy tu poloneza, który jest obiektem ciągłych napraw i autobusy PKS. Na podstawie losów głównego bohatera poznajemy prawdziwy szlak, którym konie wożone są do rzeźni we Włoszech. 
 Bardzo podoba mi się poruszenie tematyki cierpienia zwierząt, humanitarnego traktowania i przybliżenie sylwetki Fundacji Viva! i jej działania. Cieszy mnie zabieg personifikacji Pajacyka, mający na celu zwrócenie uwagi na uczucia konia. Pomiędzy wierszami zawarte są także terapeutyczne cechy hipoterapii w rehabilitacji chorych dzieci. (W mojej ocenie Jurek cierpi na zaburzenia ze spektrum autyzmu oraz pokazanie siły przyjaźni, wobec, której nie ma mocniejszej siły.
 Cała opowieść o chłopcu jest nacechowana silnymi emocjami. Walka o przyjaciela, ból, niepewność i rozdzierający smutek, przezierają z kartek na czytelnika. Z prostej, lekko infantylnej historii mogłabym stwierdzić, że jest to książka dla dzieci w przedziale 7-9 lat.
Niestety, w tekście pojawiają się przekleństwa (dwa wyrażenia), dodany jest opis prostytutek stojących przy trasie szybkiego ruchu czy molestowanie jednego z bohaterów. To plasuje książkę na poziomie 15+. Nie są to drastyczne opisy, wulgaryzmy, to zaledwie dwa wyrazy. Jednak w mojej ocenie, dużo jest przemocy w ogólnym otoczeniu, telewizja i internet, są przeładowane wulgarnością, więc wolałabym uniknąć tego w książkach dla dzieci/ młodzieży. Być może jestem przewrażliwiona, ale sugestywny opis kierowcy, sugerujący korzystanie z usług seksualnych spowodował u mnie konsternację.
 Dałam tę książkę do przeczytania piętnastoletniej córce znajomych, która jest normalną młodą dziewczyną. Jej bardzo się podobała, nie mogła tylko zrozumieć dlaczego nikt nie walczył bardziej o leczenie Jurka.
 Uczciwie  oceniając 3/5, ponieważ czyta się ją przyjemnie i zawiera przesłanie.