Wołyniacy. Jedno życie
Jan Kuriata

Autor zabiera nas w historię opowiedzianą przez swojego tatę, historię bolesną i niezwykle emocjonującą.
Trzy światy - polski , żydowski i ukrainski- żyły obok siebie, ale jakby rozdzielone niewidoczna granicą, przenikały się bardzo słabo.
Ich spokojne wiejskie życie zostało przerwane przez agresję sowiecką w 1939roku.
Następnie w 1942 roku doszło do mordu Żydów, nielicznym, którzy ukryli się w polskich lasach udało się przeżyć.
Rok 1943 przyniósł niemiecką zbrodnię spalenia i zniszczenia Rudni Łęczyńskiej, a co za tym idzie śmierć poniosło 97 członków rodziny autora. Uratowani z Rudni koczowali dwie zimy w lesie.
Rok 1945 to wysiedlenia do Polski, dla nich to podróż w nieznane. Rodzina Stanisława wiedziała, że na Wołyń już nie wrócą.

Rudni już nie ma, stoi tylko pomnik upamiętniajacy pomordowanych pomocników "radzieckich partyzantów" czyli kolejna fałszywa historia.
Autor zabiera nas w podróż śladami prawdziwej historii, prawdziwych nastrojów Wołyniaków.
Dzięki Stanisławowi i Józi Kuriat dostajemy ogrom nie tylko historii, ale przede wszystkim emocji.
To historia pełna wzruszeń, bólu, strachu, łez. Nie dało się czytać tak, aby łzy nie pojawiały się w oczach. Bardzo przejmująca historia ludzi, którzy chcieli spokojnie żyć, mieć rodzinę, pole, zwierzęta i ławeczkę przed domem. Tylko tyle, albo aż tyle.
Polecam z całego serca, bo historia jest warta uwagi.

"Wołyniany. Jedno życie" to wspomnienia Polaka, który mieszkał na Wołyniu. Obok siebie na Wołyniu mieszkała ludność żydowska, polska i ukraińska. Życie było bardzo ciężkie. W 1945 roku Polaków mieszkających na Wołyniu zaczęto wysiedlać. Tak trafili na Ziemie Odzyskane .Książka opisana barwnym językiem. Szybko się czyta. Warto przeczytać tą książkę choćby po to, aby wiedzieć jak dawniej się żyło. Polecam.

Autor stworzył opowieść na podstawie wspomnień rodziców. Historia tej rodziny to bolesna podróż od pogromu na Wołyniu po przesiedlenia na Dolny Śląsk i realia życia w komunistycznej Polsce. Prześladowania, waśnie wśród sąsiadów, wymordowanie mieszkańców wsi, ukrywanie się, strach. Nowy porządek na mapie i wysiedlenia, próba odnalezienia się w innym świecie. Marzenia o powrocie do domu. Ale gdzie teraz jest ten dom?

Polecam. Bardzo przystępna lekcja historii. I opowieść o człowieku, jego rozterkach, nadziejach, walce.

Bardzo poruszający reportaż. Autor stworzył niezwykle przejmujące dzieło. Inspiracją dla powstania tej książki były opowieści z przeżytego życia rodziców i krewnych autora oraz ich znajomych. Nie życzę nikomu tego samego co przeżyli rodzice autora.
Oprócz bardzo dobrej treści na końcu książki znajdziecie czarnobiałe fotografie między innymi rodziców autora oraz jego siostry Jadzi.
Początek reportażu to lata trzydzieste XX wieku w wołyńskiej wsi Rudnia Łęczyńska, a koniec to rok 2012 we wsi Strzekęcino w gminie Świeszyno.
Treść książki mocno mnie dobiła. Nigdy nie powinno dojść do ludobójstwa i wysiedleń. Przeraziło mnie okrucieństwo ludzi, którzy grabili, mordowali, palili i wysiedlali rdzennych mieszkańców Wołynia. Obok siebie mieszkali Polacy, Ukraińcy i Żydzi. Żyło im się prosto, biednie i szczęśliwe - do czasu sowieckiej agresji we wrześniu 1939 r. .W 1942 r. doszło do morderstw bereźnieńskich Żydów. Czy chociaż komuś udało się uciec przed tą tragedią? W 1943 r. nastąpiło całkowite zniszczenie Rudni Łęczyńskiej poprzez niemieckich hitlerowców. Dużo ludzi w bestialski sposób straciło życie. Tam 97 osób z rodziny autora poniosło śmierć. Wyobrażacie sobie, że nagle zostajecie pozbawieni całej rodziny i jesteście sami na świecie? Oprócz tego bandyci z UPA mordowali ukrywających się w lasach ludzi. Ogromny dramat i niedowierzanie. Ruski jak to oni cały czas fałszowali informacje. Niestety to im nie minęło - robią tak do dzisiaj. W 1945 roku zaczęły się wysiedlenia do Polski. Czy z tego powodu ludzie byli szczęśliwi? Raczej nie. Wyobraźcie sobie, że teraz wam mówią, że macie się pakować i iść z całą waszą wioską do nowego świata. Większa część ludzi miała nadzieję, że jak to wszystko ucichnie to wrócą do swoich ukochanych domów. Czy tak się stało? Czy spełniły się ich marzenia?
Autor Jan Kuriata w doskonały sposób pokazuje nam okrucieństwo tamtych czasów i wydarzeń. Niczego nie zataja. Napisał prawdę, którą przekazali mu jego rodzice oraz inni uczestnicy tych tragicznych zdarzeń. Tutaj znajdziecie ich wspomnienia. Te dobre i te okrutne.
Od dłuższego czasu miałam ochotę poznać historię Wołynia i jego mieszkańców. Dzięki reportażowi ,,Wołyniacy. Jedno życie." już wiem jak to naprawdę wyglądało.
Bardzo przeżyłam śmierć rodziny Kuriata i innych mieszkańców. Teraz wyobraźcie sobie takie wydarzenie:
Wracacie do swojej wioski i zastajecie wszystko spalone. Nie znajdujecie żywego ducha. Macie nadzieję, że wasze rodziny zostały zabrane przez zbrodniarzy. Widzicie wyrównany i uklepany teren. Obok 2 łopaty. Zaczynacie kopać. Natykacie się na coś miękkiego. Rzucacie łopaty, padacie na kolana i rękami odkopujecie. Odsłania się twarz waszego brata. Obok odkopujecie dziadka i innych mieszkańców. Zostali zamordowani i zakopani jak psy. Przerażenie, strach, płacz i histeria to wszystko co wam w tym momencie towarzyszy. Nie macie innego wyjścia jak tylko godnie pochować zamordowanych w jednej wspólnej mogile. Musicie potem uciekać, żeby i was nie zamordowali. Ta historia wydarzyła się naprawdę. Przeżył ją pan Stanisław Kuriata ojciec autora 15 kwietnia 1943r.. Przeczytajcie co jeszcze przeżył tata autora. Czy po tym wszystkim potrafił normalnie żyć? Dodam tylko, że nie tylko ta tragedia dotknęła jego rodzinę. Poczytajcie, jak wyglądała droga do szczęścia wysiedlonych.
Z całego serca polecam wam książkę ,,Wołyniacy. Jedno życie.". Warto ją przeczytać, żeby dowiedzieć się jak to było naprawdę. Idealna lektura na obecne czasy. Poznajcie prawdziwą historię mieszkańców Wołynia.
Uwaga, bardzo emocjonująca historia, której nie można przegapić.

"Wołyniacy" to historia rodziny autora od lat 30 XX wieku, do początków XXI wieku.
Została ona spisana z opowieści rodziców, rodziny i znajomych.

Autor książki urodził się w 1958 roku we Wrocławiu, jednak jego rodzina pochodziła z Wołynia.
Tam w 1943 roku, w czasie zniszczenia i spalenia Rudni Łęczyńskiej przez Niemców zginęło ponad 90 członków rodziny autora.
W roku 1945 rozpoczęły się wysiedlenia do Polki.
Już nigdy nie wrócili do swoich domów.

Książka jest powieścią poskładaną że wspomnień. Nie jest drobiazgowym odzwierciedleniem historii.
Jest opowieścią o ludziach, którzy byli zmuszeni opuścić Wołyń, jednak przez resztę swoich dni żyli pamięciom o tym miejscu.
Stanisław i Józefa po przesiedleniu poszukują swojego miejsca na ziemiach odzyskanych, jednak cały czas ich marzeniem jest powrót do własnego domu.

Autor sporo uwagi poświęcił wsi wołyńskiej. Rudnia Łęczyńska to miejsce, gdzie życie toczy się normalnym rytmem. Ludzie pracują w polu. Każdy ma swoje zajęcie.
To miejsce gdzie obok siebie żyją Polacy, Żydzi i Ukraińcy. To trzy różne światy, które dzieli niewidoczna granica.
Pokazane są relacje, które łączyły sąsiadów. Jedni żyli ze sobą blisko, inni omijali się. Kuriata pisze o wiejskim antysemityźmie, który z roku na rok narastał coraz bardziej.

Książka jest pełna emocji bohaterów. Jest strach, smutek i niepewność przyszłości.
To historia, która daje do myślenia i porusza.
Choć lektura trudna i przytłaczająca, to jednak ciężko się od niej oderwać.
Zdecydowanie książka warta przeczytania.