Wiedźma. Droga do siebie
Amanda Yates Garcia

Nie ukrywam, że w pierwszym rzucie zachłysnęłam się wspaniałą okładką. Po przeczytaniu opisu wierzyłam, że Autorka w lekki i przyjemny sposób poda nam jak poczuła, że powołanie do czarownictwa się porządnie rozbudziło. Liczyłam się z tym, że przytoczy pewne fakty ze swojego życia, ale.... czuję się rozczarowana. Nie tak wyobrażałam sobie tę pozycję. Jeśli szukacie tutaj przypisów co można zrobić, albo wskazówek odnośnie samego czarownictwa – tego jak się może pojawić i co się czuje to niestety muszę Was zawieść, bo ta historia niestety tak nie działa.

Oczywiście, wierzę, że znajdą się sympatycy; może ja po prostu się nie znam, więc nie widzę w tym nic dobrego? Jednakże nie wiem czy każdy jest gotowy na taką dawkę przykrości i bólu, jaki spotkał Amandę. Przede wszystkim chcę napisać, że język jakim posługuje się pisarka nie jest zły. Jak na debiut uważam, że jest całkiem nieźle. Jednakże... to swoisty rodzaj pamiętnika, który zdecydowanie powala mocno na kolana. Nasza bohaterka – pisarka opowiada o gwałcie, o narkotykach, toksycznej relacji z matką, żonglerką pecha jaką Los jej zgotował na co dzień. Liczyłam tak po prawdzie, na historię dziewczyny, która pokaże nam jak wyglądały jej pierwsze kroki w magicznym świecie, a dostałam opowieść o tym jak kobieta zostaje zniszczona do cna. Ja nie mam zielonego pojęcia jak Amanda to wszystko dźwignęła i pozostała normalna.

Bolało mnie to ogromnie ile ta kobieta niosła przeżyć na swoich barkach, szczególnie w obliczu tego co obecnie się dzieje (również u nas w kraju). Magii była ledwo szczypta, a chaos, który panował na stronicach tej pozycji dołował mnie ogromnie, a przecież tak to nie powinno wyglądać, prawda? Autorka przytacza pewne wierzenia, ale to jednak za mało dla mnie, by przemóc się i uwierzyć, że to wszystko tak właśnie musiało być. Również obwinianie męskiej populacji świata za jej wszelakie krzywdy uważam za niesłuszne. Nie bronię tu oczywiście wszystkich panów, ale wielu z nich to naprawdę dobrzy ludzie i nie ich wina, że nie trafili na naszą „czarownicę”.

Całościowo uważam, że okładka jest śliczna. Wydawnictwo wykonało przy tej książce, kawał niesamowitej roboty. Szkoda tylko, że nie do końca dowierzam w to, co zadziało się w środku. Chciałam magii, połączenia się z naturą, sposobów na wyciszenie, a może i odkrycia w sobie magicznego drygu lub iskry. W zamian za to dostałam pełną traum, krzywd i dziwnych sytuacji dziennik.

Są książki, które głęboko wchodzą w pamięć i min. „Wiedźma. Droga do siebie” jest tego przykładem. Na początku myślałam, że to książka typu czary mary i wiedzmy, które żyją w zgodzie i uwierzcie mi, jakie było moje zaskoczenie jak okazało się, że nie. Magiczny gen odziedziczony po przodkach to jest to, co opisuje autorka w książę. Droga, która nie była drogą prostą a tak, zakreconoą że przyznam się miałam czasem problem ze zrozumieniem, kiedy i co się odgrywa. Wielki trud, ból, niezrozumienie musiała znieść nasza bohaterka gdyż w jej życiu jak i życiu było dużo gwałtów, alkoholu, narkotyków, choroby. Dlatego wrócę do pierwszego zdania myślałam, że to taka lekka książka dla osób chcących dowiedzieć się czegoś od samej czarownicy, bo dla tych, którzy nie wiedzą nasza autorka jest faktycznie czarownicą, która tę książkę napisała w formie pamiętnika i drogę, jaką przeszła żeby wiedzieć to, co dziś wie.

Teraz po przeczytaniu muszę śmiało, powiedzieć, że tak naprawdę to każdy z nas ma ten gen. Już tłumaczę, bo np. życie uczy nas pewnych rzeczy, nasze błędy pokazują, co i dlaczego tak sie stało, że nie ma skutku bez przyczyny wiec po jakimś czasie jesteśmy w stanie po części przewidzieć skutek, bo znamy przyczynę czyż nie? Mama uczy dziecko nie wkładać rączki w ogień, bo dziecko poparzy się, ale oczywiście każde dziecko wie lepiej wiec….. Oczywiście nie chce tego porównywać do autorki umiejętności to zdaje sobie sprawę, że to inny rodzaj czarnowidztwa, leczenia, uzdrowienia, lecz umiejętność naszych dziadków w życiu z przyrodą zawsze przynosiła pozytywne oddziaływanie i równowagę w przyrodzie (no prawie zawsze) Książka ma w sobie dużo tłumaczeń i odniesień do magii, itp., ale dla mnie mało jej było w książce. Z ręką na sercu mówię, że jeżeli wyjdzie coś tej autorki to sięgnę żeby dowiedzieć się czegoś więcej. Tutaj nie ma magicznej mocy taką, jaką znamy z TV, ale jest długa droga usłana cierniami żeby w końcu dojść do tego gdzie dziś jest i kim jest. Pozycja nie dla każdego biorąc pod uwagę chodźmy przykre doświadczenia seksualne autorki.

Nie lubię pisać źle o książkach, a tym bardziej krytykować czyiś wspomnień bo czuję jakbym piętnowała czyjeś życie. Bo  „Wiedźma. Droga do siebie” to tak naprawdę opis wspomnień i jej wczesnego życia. Ale przede wszystkim w tej książce zdecydowanie przeważały opisy traumy i najprawdopodobniej chorób psychicznych niż czegoś innego. Autorka ma również poważne problemy z mamą i prawdopodobnie powinna poszukać terapii na to i inne problemy, które wynikały z jej wczesnego dzieciństwa. Co prawa można wnioskować, iż przepracowała swoje złe wybory oraz traumy i znalazła nisze w której działa.
Brakuje w niej narracji. Styl pisania nie przypadł mi do gustu. Autorka zaczyna każdy rozdział cytatem, a później opowiada jednocześnie robiąc spore przeskoki w czasie. Powoduje to iż można być całkowicie zdezorientowanym który był rok, co było wcześniej, a co później. Jak dla mnie było chaotyczne i zbyt opisowo.
Yates Garcia regularnie wspomina o swoich magicznych wierzeniach i praktykach,  niektórych rytuałach, różnych sabatach  ale nie mówi nam, jak doszła do tego. Jak dla mnie to powinno być głównym tematem  pamiętnika. Ostatecznie ta książka nie spełniła moich oczekiwań i nie rzuciła więcej światła na praktyki współczesnych czarownic.