Wieczna miłość
Kathleen E. Woodiwiss

Kto lubi romanse? Niebezpiecznie przystojny szkocki rycerz Raven i długowłosa piękność Abrielle, a także jej obmierzły konkurent Desmond to główni bohaterowie "Wiecznej miłości". Od początku zatem można się domyślić, jak skończy się historia. Niebezpieczne jest zagłębianie się w zamierzchłą przeszłość, jaką jest XII- wieczne średniowiecze (nota bene okładka "różowej serii" przedstawiająca damę z lat 20-30 jest porażką wydawnictwa). Autor porywający się na osadzenie akcji w tak odległym mu czasie jest zobowiązany skrupulatnie odrobić zadanie z zapoznania się z sytuacją społeczną, codziennym życiem i obyczajowością danego okresu. Inaczej i książka, i autor nie będą poważnie odbierani. Ot, choćby z powodu pieniącego się mydła w czasach, gdy jeszcze takie nie było znane. Dużym minusem jest język powieści. Nie wiem czy wynika on z oryginału czy z tłumaczenia. Faktem jest, że staropolskie zwroty mieszają się z zupełnie nowoczesnymi, slangowymi wręcz, co daje momentami komiczny efekt. Plusem powieci jest fakt, że czyta się ją gładko, nie nudzi, relaksuje i nie ma tak prostej konstrukcji oraz płytkiej fabuły jak "harlekiny". Aczkolwiek jak na romans przystało, jest on przewidywalny, a niektóre zagadnienia są tłumaczone kilkukrotnie (co uważam za niskie mniemanie autorki o jej czytelniczkach). Nie była to pierwsza czytana przeze mnie powieść pani Kathleen E. Woodiwiss. Muszę przyznać, że niektóre jej romanse, tzw. historyczne, są naprawdę dobre. "Wieczna miłość" do nich nie należy, ale na odstresowanie przeciążonego umysłu w zupełności wystarczy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pomimo, że z romansów najbardziej lubię te sadzone w średniowieczu, jednak ta książka, pomimo, że spełnia ten warunek nie przypadła mi zbytnio do gustu. Akcja według mnie rozwija sie zbyt wolno i jest bardzo przewidywalna. I zarazem jest to najsłabsza czytana przeze mnie pozycja tej autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)