Wersje nas samych
Laura Barnett

'' Wersje nas samych '', jak można się domyślić po tytule, jest kolejną książką z półki '' co by było gdyby ''.Z zapałem zabrałam się do czytania, ponieważ, po pierwsze opis wyglądał bardzo zachęcająco, po drugie, lubię debiuty i ten dreszczyk podniecenia i ciekawości, czy autorka zostanie może moją ulubioną pisarką.

Głównymi bohaterami tej pozycji są Eva i Jim i ich losy na przestrzeni ponad pół wiecznej, dokładnie przez 56 lat . W książce przedstawione są trzy wersje życia głównych bohaterów. Niestety żadna z nich nie powaliła mnie na kolana. Same historie są dość nudne i w sumie przygnębiające przy czym dodatkowo, wersje te '' nakładają się na siebie ''. Ponieważ w moim odczuciu źle jest przeprowadzone oddzielenie jednej od następnej , zwłaszcza że opisywane są naprzemiennie. W ogóle jeśli miałabym radzić przyszłym czytelnikom, to proponuję zaopatrzcie się w kilkukartkowy przynajmniej notes i coś do pisania, bo ewidentnie można się pogubić, zwłaszcza kiedy oboje bohaterowie zaczynają '' obrastać '' w kolejne żony, kolejnych mężów , kolejne dzieci i dzieci tych dzieci , wnuki z pierwszego , drugiego czy trzeciego małżeństwa.

Jak już tych rodzin namnożyło się zastraszająco dużo i zaczęłam się powoli gubić (zanim wpadłam na pomysł z porządną rozpiską) przypomniał mi się stary, bardzo stary nawet dowcip, który gdzieś kiedyś chyba jeszcze za dziecka skądeś usłyszałam . Nie pamiętam całego ale puenta była taka ''Zbyszek, chodź szybko bo moje dzieci i twoje dzieci biją nasze dzieci ''. Tutaj miałam podobne wrażenie, za dużo było tej patchworkowości. Sam pomysł na fabułę dobry, chociaż już nie jakiś mega odkrywczy, można też sporo autorce wybaczyć, bo debiutantom wybacza się wiele. Dlatego moja ocena jest właśnie taka, a nie niższa.

Jeśli chodzi zaś o sam leitmotiv całej powieści to oczywiście prowokuje ona do zastanowienia się '' co by było gdyby '' i czy wszystko co nas spotyka to wybór naszej wolnej woli, czy czegoś co niektórzy nazywają przeznaczeniem i à propos przeznaczenia właśnie, przypomniała mi się historyjka z mojego dzieciństwa . Zawsze kiedy miałam nastoletnie spięcia z rodzicami, kiedy nie chcieli mnie gdzieś puścić (na przykład na koncert), czy na coś mi pozwolić, biegłam wyżalić się do mojej mądrej ukochanej babci. Płakałam jej w fartuch i żaliłam się że ''oni ''(znaczy rodzice) ograniczają moją wolność, że przez nich NA PEWNO coś fantastycznego mnie w życiu ominie itd.itp. Babcia wtedy gładziła mnie po głowie i mówiła '' Nie martw się wnusiu, nic cię nie ominie, pamiętaj '' Co tobie przeznaczone, to na środku twojej drogi rozkraczone ''. No i co wy na to ? Może to i mało poetyckie, ale za to jakie trafne :).

Reasumując, książkę można przeczytać, jednak nie spodziewajcie się wielkich wzruszeń, czy opowieści zapierających dech w piersiach. Ja przynajmniej takowych nie doświadczyłam. Niemniej jednak moją oceną tej książki jest sześć gwiazdek, w czym jedna, tradycyjnie awansem na zachętę dla autorki debiutantki.