W cudzych ogrodach
Katarzyna Majewska-Ziemba

To już trzeci tom wspaniałej Sagi kresowej. „W cudzych ogrodach” zamyka cykl a tym samym opowieść o losach Stefanii i Janki. Ja od początku mocno zżyłam się z bohaterkami, a ich los stał mi się szczególnie bliski. Darzę je wielkim szacunkiem, bo to, co przeżyły, dowodzi, że to niezłomne kobiety, których mądrość, siłę i determinację można stawiać za wzór.

Wojna się skończyła. Zdawać by się mogło, że teraz będzie już dobrze. Jednak życie przynosi kolejne nieszczęścia i bolesne straty. W nowym miejscu jest czas na smutek, tęsknotę i poszukiwanie właściwej drogi. Na ziemie odzyskane przybywają ludzie nie tylko z Kresów, ale i z innych rejonów Polski. Nawiązują się przyjaźnie, pojawiają się możliwości zarobkowania. Jest ciężko, ale życie powoli toczy się do przodu. Odnajdują się bliscy, docierają informacje o nowych władzach i znów robi się niebezpiecznie.

Pani Kasia zawładnęła moim sercem i poprowadziła mnie przez trudną, pełną cierpienia i bólu opowieść  rodzinną. Pozwoliła mi zagłębić się w tę historię i przeżywać ją razem z bohaterami. Nie raz ocierałam łzy, nie mogąc poradzić sobie z emocjami, których nie da się tak po prostu zignorować. 

Tak jak w poprzednich tomach, tak i tutaj na tle historycznych wydarzeń toczy się życie zwykłych ludzi, którzy wciąż pamiętają wojenną rzeczywistość, ale chcą cieszyć się wolnością i odzyskać utracony spokój. To ich uczucia stanowią siłę tej powieści. To oni tworzą klimat, który tak pięknie ubrała w słowa Autorka. Będąc przy emocjach, nie mogę pominąć przepięknej  więź łącząca matkę z córką, która mimo trudnych momentów nie straciła na swojej sile. Wzajemne wsparcie troska, miłość pozwoliły Stefanii i Jance przetrwać najgorsze chwile w życiu. 

Jestem pod wrażeniem doskonale oddanych realiów powojennej Polski i panujących wtedy nastrojów społecznych. A nie były to wcale łatwe czasu. Ludzie szukali bliskich, opowiadali swoje historie i czuli niepewność, którą pogłębiała komunistyczna władza. 

Autorka ma niesamowity dar snucia opowieści. Robi to w tak naturalny i niewymuszony sposób, że trudno oderwać się od lektury.   Byłam poruszona ogromnym ładunkiem emocjonalnym i siłą kobiet, które moim zdaniem stanowią integralną część tej powieści. To ich historie, ich trudne decyzje zawładnęły moimi uczuciami.

Bo takie powieści czyta się sercem i zachowuje na długo w pamięci.

„W cudzych ogrodach” to powieść, która przenosi w czasie, skłania do refleksji i zadumy. To opowieść pełna bólu, cierpienia  i niesprawiedliwości, ale też pięknych rodzinnych i przyjacielskich relacji, które mimo trudnych czasów wciąż tlą się w sercach bohaterów.

Polecam całym sercem ten pełen wzruszeń cykl. 
 

,,Czasem los nam zabiera to, co kochamy, a my musimy żyć dalej, być szczęśliwi, kochać, mieć dzieci i śmiać się. I jeszcze wybaczyć tym, co czynią to całe zło, bez tego nie damy rady normalnie żyć"

Wraz z zakończeniem wojny, Stefania i Janka decydują się opuścić Kresy. Mają nadzieję, że dzięki temu będą mogły nareszcie spokojnie żyć. Nie wiedzą jak wielkie trudy przyniesie im ta podróż i z jak ogromną stratą będą musiały się mierzyć. Stefania stara się być silna ale Janka, popada w letarg, obojętniejąc na wszystko dookoła. Nie rozumie dlaczego okrutny los odbiera jej wszystkich, których kocha. Jej ból jest wręcz namacalny a emocje jej towarzyszące są w pełni zrozumiałe . Tak bardzo jej współczułam, tak bardzo pragnęłam ukoić jej ból, mając jednocześnie świadomość, że nie mogę zrobić absolutnie nic. Cierpienie Janki, potęguje brak wieści o ukochanym mężu i świadomość, że jeśli żyje i pewnego dnia wróci, ona będzie musiała mu wyznać prawdę.

,,Przyjechałam tu i zaczęłam od nowa żyć i lubić cudze ogrody, które z czasem stały się nasze własne"

Tłem dla życia bohaterów, staje się ich nowa rzeczywistość. Początki są dla nich niezwykle trudne, ponieważ nie mogą odnaleźć się w nowym miejscu a wyrzuty sumienia tylko to potęgują. Dom, który im przydzielono, został w okrutny sposób odebrany poprzedniej właścicielce. Zarówno Stefania, jak i Janka, nie rozumieją tej niesprawiedliwości i okrucieństwa ale nie są w stanie zrobić nic, by pomóc Hildzie. Jak się okazuje, Pomorze, do którego przybyły, również nie należy do najbezpieczniejszych miejsc. Zło czai się niemal na każdym kroku a nowa władza za nic ma wartości jakimi powinna się kierować i bez skrupułów manipuluje i zastrasza ludzi.

Ciężko mi pisać o książkach, które nie są wyłącznie fikcją literacką a fragmentem historii, która miała swoje miejsce w przeszłości. Jeszcze trudniej nie zżyć się z bohaterami, których wspomnienia i myśli zostały przelane na papier, by mogły żyć wiecznie. Od początku czułam się związana z tą historią pomimo tego, że nie była moim udziałem a jednocześnie już na zawsze ze mną zostanie. Jestem bardzo wdzięczna Kasi, że mimo całego bólu, jaki niewątpliwie był towarzyszem w spisywaniu dziejów jej bliskich, podjęła się tego kroku. Po raz kolejny już, muszę zaznaczyć, że ta trylogia to debiut, napisany w wielkim kunszcie. Pełna emocji, bólu i ludzkich rozterek. Obowiązkowa.

,,W cudzych ogrodach" to trzeci (niestety, już ostatni) tom Sagi kresowej.

Zakończyła się II wojna światowa. Nie oznacza to jednak pokoju i spokoju. W Polsce miejsce niemieckiego okupanta zajęli sowieccy ,,wyzwoliciele", a mieszkające na Kresach rodziny zmuszono do opuszczenia rodzinnych domów.

Są wśród nich bohaterki poprzednich dwóch tomów - Stefania i jej córka Janka, która niedawno urodziła synka, Antosia. Podróż pociągiem w bydlęcych wagonach to długa droga przez mękę, która najczęściej dzieli ludzi. Są jednak i takie chwile, gdy wspólne nieszczęście jednoczy.

Po przyjeździe do Falkenburga (Złocieńca) na Ziemiach Odzyskanych kobiety próbują na nowo ułożyć sobie życie i czekają na powrót z wojny Stacha, męża Janki.
Początkowo zmuszone są dzielić dom z dotychczasowymi właścicielami. Szybko jednak znajdują nić porozumienia z Hildą, która mieszka ze schorowanym ojcem.
Obie rozumieją sytuację niemieckiej rodziny, która wkrótce - tak jak one - zostanie zmuszona do opuszczenia swojego gniazda.

Poznając losy Stefanii i Janki, śledzimy też codzienność mieszkańców Falkenburga, którzy pochodzą z różnych stron. Jakoś próbują radzić sobie w nowej rzeczywistości, chociaż nie jest im łatwo. Okazuje się, że to nie powojenna bieda i bolesne wspomnienia są najgorsze. Największym złem stają się stacjonujący w miasteczku Sowieci, którzy zaprowadzają własne ,,rządy", oraz komunistyczni karierowicze.
Wciąż trzeba uważać, co komu się mówi, a nieustanna inwigilacja wzbudza w ludziach różne reakcje.

Powieść ,,W cudzych ogrodach" czyta się jednym tchem, gdyż wydarzenia są nieprzewidywalne, a postacie bardzo dobrze wykreowane. Wraz z nimi przeżywamy smutki i tragedie, a także małe radości i wielkie nadzieje.
Jedne postacie wzbudzają sympatię, inne są niejednoznaczne, jeszcze inne to czarne charaktery, chociaż autorka pokazuje ludzi w różnych, bardzo trudnych sytuacjach życiowych, które czasem trudno oceniać z naszej perspektywy.

Wydarzenia poznajemy z punku widzenia narratora wszechwiedzącego i z perspektywy Janki, która prowadzi pamiętnik, co jest ciekawym pomysłem.
Katarzyna Majewska-Ziemba stworzyła piękną i poruszającą opowieść o zwykłych-niezwykłych ludziach, którym przyszło żyć podczas wojny i zmagać się z rzeczywistością, na którą często nie mieli wpływu.

Całość napisana została z dbałością o szczegóły i znajomością tła historycznego, za co na pewno należy się kolejny plus.
Barwny język, gawędziarski styl i poprawna polszczyzna to kolejne zalety tej książki (i całej sagi), do przeczytania której szczerze zachęcam.

BEATA IGIELSKA