W cieniu Everestu
Magda Lassota

Gdy ujrzałam tę książkę w mediach społecznościowych, pomyślałam: fajnie, że ktoś ją napisał, ale w sumie co mnie interesuje najwyższa góra świata i historie z jej cienia. Po tygodniu jednak zabrałam się za jej czytanie, gdyż coś mnie do niej ciągnęło i nie dawało zapomnieć. Po lekturze wiem, że ja prędko tej książki nie zapomnę i będę ją polecać komu się da. Choć zdecydowanie jest to pozycja dla osób fascynujących się górami oraz himalaizmem, gdyż one lepiej ją zrozumieją. Myślę jednak, że niesie ona również uniwersalne przesłanie dla każdego z nas. Przesłanie by walczyć o swoje marzenia, nie poddawać się i umieć stawiać sobie coraz to nowe wyzwania. Jest też ogromną lekcją pokory- pokory, której nie brakuje autorce, uczestniczce wyprawy pod Everest. Kawał rzetelnej roboty wykonała pani Magdalena, by napisać tę książkę. Pokonała swoje ograniczenia, lęki i „zamieszkała” pod największą górą świata. Zrobiła to by przybliżyć nam historie i motywacje osób wspinających się na Everest, organizatorów ekspedycji, przewodników, pracowników kuchni, szpitala, punktu telekomunikacyjnego, wreszcie samej siebie. Pozycja okraszona jest pięknymi fotografiami autorki. Przenoszą mnie one w tamto miejsce. Sam sposób narracji sprawia, że ja czułam się jakbym była na miejscu tej wyprawy. Ogrom przydatnych informacji takich jak na przykład wygląda cała wyprawa, ile kosztuje, z iloma procedurami trzeba się zmierzyć, ile etapów pokonać. Samo wejście na szczyt, to przecież tylko moment. Samo przygotowanie się do wejścia to czasem lata przygotowań. Nie bez powodu mówi się, iż nie ważny jest cel podróży, a sama podróż. Na Evereście w ułamek sekundy można zdobyć sławę, prestiż i poczuć się wyjątkowo. Niestety równie łatwo otrzeć się o śmierć i z Everestu już nigdy nie wrócić. I jak pisze autorka: „i mimo że rzeczywiście tak jest, że najpierw człowiek się boi, marznie, cierpi, a potem schodzi, otrzepuje się i chce więcej”. Góry uzależniają i kto raz w tym świecie się znalazł nie będzie chciał łatwo i bez walki go opuścić.

Everest to prawdopodobnie jeden z najbardziej znanych szczytów świata, jednocześnie będący tym najbardziej pożądanym i powszechnie uważanym za najłatwiejszy z ośmiotysięczników. Żaden inny ośmiotysięcznik nie jest tak dobrze przygotowany do zdobycia, jak Everest – jest zaporęczowany niemal do samego wierzchołka, a każdy turysta chcący go zdobyć ma przy sobie całą armię ludzi, która im to ułatwi. Jednak nie są to tematy powszechnie znane, a jak dowiemy się z tej książki niemal każdy kto twierdzi, że zdobył szczyt samodzielnie kłamie.

Autorka sporządziła portret Everestu poprzez przegląd motywacji jej zdobywców, z którymi spędziła kilka miesięcy. Sama przekroczyła większą część Everestu, ale nie weszła na sam szczyt – jej praca polegała na zdobyciu informacji o osobach, które zdecydowały się zdobyć en ośmiotysięcznik. Autorka skupiła się na motywacjach i osobowościach ludzi, którzy dążyli do spełnienia swoich marzeń, a także na tym dlaczego ta góra jest tak pożądana .

Książka zawiera wiele ludzkich historii prowadzących do marzeń, a każdy czytelnik mógłby odnaleźć w nich cząstkę siebie. Podczas czytania wraz z autorką zastanawiałam się czy to dobrze, że Everest jest dostępny niemal dla każdego, czy to bezpieczne, że nieprzygotowani technicznie turyści mogli go zdobyć? Dzięki tej książce zrozumiemy, że wejście na tę górę jest okupione cierpieniem, strachem, niejednokrotnie wieloma chorobami, a byłoby niemożliwe bez armii ludzi, którzy wykonując swoją pracę wprowadzają turystów na szczyt – są tu kucharze, szyprowie, przewodnicy i wielu innych, którzy pojawiają się w drodze na szczyt. Jednak o nich powszechnie się nie mówi, dlatego cieszę się, że dowiedziałam się o nich z tej książki.

Dodatkowo znajdziemy tutaj mnóstwo pięknych zdjęć z drogi na szczyt, zdjęcia widoków, ale także ludzi, którzy tę drogę przebyli. Spotkanie z tą książką to mile spędzony czas pełny nowej wiedzy, którą zapewne będę zgłębiać dalej. Zdecydowanie książka godna uwagi.

Po pierwsze, pod względem wizualnym to wydanie to prawdziwy majstersztyk. Okładka, zdjęcia, papier – wszystko dopracowane w najdrobniejszym szczególe. Wręcz idealne na upominek.

Po drugie, jest to debiut Magdy Lassoty, i to debiut naprawdę udany. Książkę czyta się dobrze i szybko, choć przyznaję, że postaci jest dużo i można się trochę pogubić.

I choć na pierwszy rzut oka, mogłaby się wydawać, że to kolejna książka o górach, jest to przede wszystkim opowieść o ludziach. O tych, którzy kochają góry, i o tych dla których to sposób zarabiania na życie. Autorka skupia się przede wszystkim na motywacji ludzi, którzy chcą stanąć na najwyższym szczycie świata i na Nepalczykach – Szerpach, którzy im to umożliwiają. To dzięki tej pozycji mamy okazję poznać, całe zaplecze konieczne do realizacji tego celu. Organizację życia i codzienności w bazie oraz koszt takiego marzenia. Dowiadujemy się również, dlaczego tak ważni są Nepalczycy, choć nikt nigdy o nich nie mówi. Czytamy o trudnych warunkach, towarzyszącym ludziom emocjach i problemach, które pojawiają się w trakcie oczekiwania na te 2, 3 dni, które pozwolą na atak szczytowy. Jednym słowem, poznajemy życie w bazie pod Everestem. Życie, które mnie niejednokrotnie zaskoczyło.

Po trzecie, to właśnie dzięki tej pozycji, wiem kto pierwszy zimą zdobył K2! Co więcej, pierwszy raz w historii himalaizmu, to właśnie Szerpom przydał ten zaszczyt. Do tej pory najczęściej pomijani, bezimienni i niedoceniani, w książce Magdy mają twarze, imiona i własne historie.

Magda Lassota – polska tłumaczka, podróżniczka i fotografka. Jak napisała w swojej debiutanckiej książce:

„Nie jestem himalaistką, nie chodzę po górach wyczynowo. Wydaje mi się, że mieszczę się gdzieś pośrodku skali między profesjonalistą a niedzielnym turystą. Nie biję rekordów prędkości ani wysokości”.

„Nigdy nie chciałam wchodzić na Everest. Nie interesowało mnie to. Bo niby dlaczego tak skrajnie się męczyć, marznąć, narażać życie własne i innych?”

Gdy jednak pewnego razu znalazła się pod Everestem, w jej głowie zaczęła kiełkować myśl. Myśl o realizacji projektu, który przybrał nazwę „W cieniu Everestu”. Zebrała potrzebne fundusze, sprzęt i ruszyła w kierunku Korony Ziemi.

Magda Lassota nie zdobywała szczytu Everestu. Trafiła do bazy pod nim, gdzie przebywała przez następne miesiące w celu zebrania materiałów do projektu. Nie dajcie się zwieźć złudnemu przekonaniu, że będzie to nudna książka. Zawsze myślałem, że najważniejszy w tej wyprawie jest cel, szczyt. A tak naprawdę w bazie, gdzie przebywała autorka, dzieje się dużo. Oprócz wspinaczy poznajemy szerpów, lekarzy, kucharzy, przewodników i inne osoby związane z wyprawą. Książka to opowieść o miejscu gdzie ambicje i rozsądek kłócą się ze sobą, o życiu i śmierci. Ale przede wszystkich o ludziach.

„Wszyscy ludzie są niezwykli, jedynie wybierają bycie zwykłymi”

„Śmierć to los nas wszystkich. Czemu by nie zginąć, robiąc coś, co się kocha”

„To jak postrzegasz Everest, bazę, wspinaczy, zależy od ciebie. Piękno jest w oczach patrzącego”

”Trzeba poznać złych ludzi, żeby doceniać dobrych”

Komu polecam książkę? Oczywiście osobom zaczytującym się w tego typu literaturze, ale także tym którzy nie mają zielonego pojęcia o wspinacze górskiej (tak jak ja). Jeśli szukacie książki na prezent - nada się idealnie.

Najwyższa góra świata jest obiektem westchnień wielu osób. Wzdychają do niej ludzie, którzy żyją ze wspinania i dla wspinania, ale też osoby, które wspinają się tylko okazjonalnie. Ludzie dla tej góry są gotowi brać kredyty, tracić zdrowie i ryzykować życie. Idąc na szczyt nigdy nie mają pewności czy bezpiecznie z niego zejdą. „W cieniu Everestu” to książka podróżnicza ukazująca czytelnikowi różne oblicza wspinaczy wysokogórskich, którzy marzą o zdobyciu Everestu lub już to zrobili, ale nadal ciągnie ich do tej góry.

Autorka Magda Lassota spędziła w bazie pod Everestem dwa miesiące. W tym czasie obserwowała toczące się tam życie, poznawała przebywających tam wspinaczy, szerpów, kucharzy, lekarzy, przewodników, właścicieli agencji.  Rozmawiała i zaprzyjaźniała się z nimi. Chciała poznać motywy, które kierują nimi, aby podejmować walkę z samym sobą oraz pogodą i zdobyć najwyższy szczyt świata. Poznawała ich plany, cele, obawy, marzenia. Dzięki temu stworzyła historię, w której zabiera nas w nietypowy świat wspinaczy, a swoimi zdjęciami potwierdza wyjątkowość tego miejsca.

Pierwsze, co rzuca się w oczy biorąc tę książkę do ręki, to jej jakość wydania, za co należy się pochwała dla wydawnictwa. Kolejny mocny punkt to świetne fotografie wspinaczy i miejsca, w którym się znaleźli. Bardzo podoba mi się pomysł autorki na przedstawienie czytelnikom osób, które poświęcają się wspinaniu. Rozmowami z nimi pokazała, że wśród nich są zwykłe osoby, które na co dzień pracują w biurach, korporacjach, a ich hobby jest wspinanie. To matki, żony, ojcowie, mężowie, single. Są też i tacy, którzy żyją ze wspinania i dla wspinania, i całe ich życie jest podporządkowane tej pasji, która dla niektórych z nich jest ciężką pracą. Rozstrzał pomiędzy pasjonatami wspinania jest ogromny, co idealnie widać po lekturze tej książki. Poza rozmowami ze wspinaczami autorka uchyliła nieco zakulisowe ciekawostki, plotki, fakty i mity dotyczące obozowego życia, które nie należy do najłatwiejszych, ale ma w sobie pewien urok.

Ta książka okazała się świetną podróżą do podnóża Everestu. Razem z autorką poznawałam ciekawe i różnorodne postaci, które marzą o zdobyciu Everestu. Wśród nich są też ludzie, którzy już niejednokrotnie wspięli się na Everest, ale ciągle im mało. Ci ludzie dla swojej pasji są gotowi na ogromne wysiłki fizyczne i psychiczne. Dążą do osiągnięcia zamierzonego celu, na przekór nieprzychylnym warunkom. Jedni mogą pochwalić się sukcesem, inni ponoszą porażkę, tracą zdrowie, a nawet życie. Autorka pokazała wszystkie cienie i blaski tej niebezpiecznej, ale i wspaniałej pasji. Książkę czytałam z ogromną przyjemnością i ciekawością, ponieważ styl autorki jest lekki i przyjazny. Mogę z czystym sumieniem polecić tę książkę osobom lubiącym opowieści o ludziach z pasją.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy. 

Everest - Dach Ziemi, co roku tę górę chcą zdobyć setki ludzi. Magda Lassota przez dwa miesiące żyła w bazie pod Everestem, przeprowadzała dziesiątki rozmów ze wspinaczami i Sherpami, robiła im zdjęcia i poznawała ludzi, którzy chcą stanąć na szczycie. Dzięki temu powstał wspaniały reportaż ukazujący czas, kiedy wspinacze z całego świata przygotowują się do ataku na najwyższą górę świata. To reportaż o ludziach, o ich marzeniach, strachu, ambicji i rywalizacji. Dzięki lekkiemu pióru autorki przez tę książkę się płynie. A przepiękne fotografie są doskonałym uzupełnieniem. Gorąco polecam!

Co sprawia, że ludzie przygotowują się do tej wyprawy latami? Porzucają rodziny, pracę, biorą kredyty, wszystko po to, żeby spełnić swoje marzenie - zdobyć Everest. Jak wyglądają przygotowania, poszukiwanie sponsorów, ile trudu i swoje życia muszą poświęcić? A czasami poświęcić się swojemu marzeniu na zawsze i nigdy z wyprawy nie wrócić. Autorka książki spędziła dwa miesiące w bazie pod Everestem. Spisywała historie ludzi, robiła zdjęcia. Wszyscy tacy różni, a łączy ich tylko jeden cen. Książka to fascynująca opowieść o pasji, miłości do gór, strachu, o życiu i śmierci. Razem z autorką przeniesiemy się do bazy pod Everestem i zobaczymy Everest oczami uczestników wspinaczki. Wspaniała książka, polecam:)

Niezwykła książka, która zabierze was do podnóża Everestu, gdzie toczy się codzienne życie tych, którzy biorą udział w wyprawie na sam szczyt. Ta opowieść wciąga i pochłania bez reszty. Opowiada nie tylko o wyprawach, ale przede wszystkim o ludziach, bez których nie doszłyby do skutku. Piękne wydanie, pełne ciekawych ilustracji. Warto było się z nią zapoznać, tym bardziej, że to była moja pierwsza książka o tej tematyce.