W ciemność
Erin Hunter

Zaufanie i szacunek to bardzo ważne zasady, których trzeba przestrzegać, jeżeli chce się żyć w danej grupie, niestety gra na dwa fronty, nigdy nie wróży nic dobrego, chociaż czasami jesteśmy pewni, że robimy to dla dobra innych.
Kiedy Alfa dowiaduje się, że Fuks nie był z nimi do końca szczery, chce wypędzić go ze sfory, ale najpierw dotkliwie naznaczyć, żeby każdy, kto go spotka, wiedział, że jest zdrajcą. Na szczęście Fuks zostaje uratowany przez dziwne odgłosy i ciemną chmurę nadchodzącą od strony miasta, niestety przez to grupa psów musi uciekać ze swojego obozu, a po pewnym czasie i tak Fuks musi opuścić sforę.
Trzecia część to dalsza wędrówka psów, niestety nadal nie znalazły one dobrego miejsca, w którym mogłyby ze spokojem zamieszkać na dłuższy czas, do tego weszły w konflikt z psami bojowymi. Tutaj już bardziej klaruje nam się widok na Alfę, jestem bardzo ciekawa, jak to się stało, że on został przywódcą, jest dość arogancki, momentami bojaźliwy i nie potrafi dobrze zarządzać grupą, pomimo to inni się go boją i szanują jego zdanie. Fuks za to, jak zawsze pokazał mądrość i opanowanie, podejmował dobre decyzje i pokazał, że ma ogromne serce, pełne ciepła i współczucia. Pojawiają się tutaj również Długonodzy i powiem wam szczerze, że ta historia intryguje mnie coraz bardziej i przeczytałabym, chociaż krótką wstawkę o tym, co stało się ze światem z perspektywy ludzi, ponieważ na pewno rzuciłoby to inne światło na całą opowieść, której momentami nie rozumiem.
Część trzecia zakończyła się, jak zawsze urwana w dość ciekawym momencie wędrówki w nieznane, na szczęście ze wszystkimi psami, które, chociaż na jakiś czas postanowiły się zjednoczyć i mam nadzieję, że tak już zostanie do końca.