Nowa powieść jednego z czołowych pisarzy z nurtu fantastyki. Sugestywna, przejmująca, piękna i przerażająca zarazem powieść o – najprawdopodobniej – ostatnich już ludziach; o ich namiętnościach, słabościach, o względności ludzkiego poznania i kruchości naszej wiedzy, a także o granicach człowieczeństwa. Najmądrzejszy z żyjących ludzi nie wie, dokąd zmierza świat, wątła wiedza już nie wystarcza, by sprostać sytuacji.
Świat ostatnich ludzi Huberath przedstawia tak plastycznie, że czytelnik czuje się przeniesiony do niego i zostaje w nim na długo po zakończeniu lektury.
W nieokreślonej przyszłości, na niegościnnej planecie, w położonej miedzy górami Matcinu Dolanu, żyje niewielka wspólnota, na prymitywnym poziomie rozwoju według dzisiejszych standardów. Mieszkańcy - potomkowie kolonistów, którzy na nią kiedyś trafili, walczą o przetrwanie ograniczeni małym skrawkiem terenu, który nadaje się do życia, ciężkimi warunkami bytowymi i koniecznością walki z niesprzyjającym klimatem i groźnymi zwierzętami. Ludzie żyją tylko kilka sezonów, dopóki nie strawi ich krve znama lub nie poddadzą się vyleta – jedynemu sposobowi prokreacji, wymagającemu – ze względu na anatomię kobiet – śmiertelnej ofiary mężczyzny i kobiety. Żeby ludzkość mogła przetrwać, specjalnie wybrani: kobieta i mężczyzna z doliny, czuwają nad przebiegiem obrzędów, gromadzą i przekazują następnym pokoleniom całą dostępną wiedzę o świecie.
Książka będzie uzupełniona niedostępnymi w sprzedaży dwoma wznowionymi bardzo sugestywnymi opowiadaniami "zajdlowskimi", nawiązującymi do tematyki alternatywnych światów w nieokreślonej przyszłości: nominowane do Nagrody Zajdla w 1993 roku: "Spokojne, słoneczne miejsce lęgowe" oraz "Maika Ivanna", nominowanym w 1994 roku.
Marek S. Huberath – jeden z najciekawszych współczesnych polskich pisarzy, jeden z czołowych polskich pisarzy fantastów, pracownik naukowy w Instytucie Fizyki UJ. Jego utwory siedmiokrotnie nominowano do Nagrody im. Janusza Zajdla, z czego aż trzy zdobyły statuetkę. Autor m.in. "Gniazda światów" (1999), "Miast po Skałą" (2005) i "Balsamu długiego pożegnania "(2006). Mieszka w Krakowie.
Informacje dodatkowe o Vatran Auraio:
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 2011-02-04
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN:
Liczba stron: 515
Język oryginału: polski
Kup książkę Vatran Auraio
Zobacz także
Vatran Auraio - opinie o książce
Powieść i opowiadania: Druga podobizna w alabastrze, Absolutny powiernik Alfreda Dyjaka, Spokojne, słoneczne miejsce lęgowe, Maika Ivanna. ...
Młody profesor odkrywa w Murze Watykańskim wejście do labiryntu, który prowadzi do w podziemia Świętego Miasta. W zakamarkach korytarzy ogląda tajemnicze...
Przeczytane:2021-10-22, Ocena: 5, Przeczytałam, 12 książek 2021,
Ciekawa wizja końca cywilizacji. Jak ważny jest dla trwania ludzkości dorobek kulturowy-intelektualny? Jak wyglądałby świat, gdyby z roku na rok ubywało wiedzy zdobytej przez naszych przodków? Jeśli nałożyć na to zdecydowanie krótszy czas życia kolejnych pokoleń, coraz trudniejsze warunki spowodowane nieprzyjaznym środowiskiem oraz wydawanie na świat potomstwa za cenę śmierci rodziców, to ciężko o optymistyczne rokowania. Huberath wzbogacił tę wizję o barwne postacie jak np. tytułowy Auraio z zasadzonymi żywymi piórami przedłużającymi mu życie i umożliwiającymi dzięki temu pełnienie funkcji łącznika między odchodzącą w niepamięć wiedzą zapisaną w rozpadających się księgach, a żyjącymi aktualnie ludźmi w dolinie. By przetrwać cała populacja musi żyć według ściśle określonych reguł, nawet jeśli nikt już nie pamięta dlaczego powstały. Oczywiście w tak ekstremalnych warunkach nie trudno o brak zaufania, zazdrość, a nawet obłęd. Dołączone opowiadania korespondują z głównym utworem pod względem rdzenia fabuły, jakim jest mnogość zaludnionych światów w kosmosie, gdzie odbywają się międzyplanetarne podróże żywymi rakietami z kokonami, zasiedlające poszczególne planety nowo przybyłymi, i na różnym etapie rozwoju ewolucyjnego, ludźmi. Jestem pod wrażeniem, że przy takim skomplikowaniu treści, Autorowi nie zdarzyły się niespójności, a przynajmniej ja takowych nie zauważyłam. Tylko pytam - kto projektuje te okropnie beznadziejne, tandetne, zniechęcające okładki??