Urwisko
Robert Małecki

Mówi się, że nie ocenia się książki po okładce i pierwszym rozdziale, lecz ja te autorstwa Roberta Małeckiego biorę od jakiegoś czasu w ciemno i do tej pory się nie zawiodłam. Wiem, że zawsze czeka na mnie spora "cegiełka", która wciągnie mnie od pierwszej strony i będzie trzymać w napięciu i ciekawości do samego końca. "Urwisko" mnie także nie zawiodło.
To druga część nowego cyklu "Komisarz Maria Herman", w którym Maria wraz z Olgierdem Borewiczem, rozwiązują nierozwiązane sprawy z Archiwum X.
Tym razem sprawa nie jest tak odległa w czasie, lecz za to bardziej zagmatwana.
Kilka lat temu na parkingu w zamkniętym, rozgrzanym samochodzie umiera Zuzia, której matka zapomniała odwieźć do żłobka... Jednak zrozpaczona matka twierdzi, że to nie ona miała zawieźć córkę do żłobka, lecz mąż. Oczywiście wszyscy są pewni, że trauma z powodu straty dziecka i obwinianie za to siebie odcisnęło się na jej świadomości i próbuje wyprzeć z siebie niektóre wydarzenia. Gdy po załamaniu nerwowym i pobycie w szpitalu a później u swojego ojca, Monika jakoś dochodzi do normalności, odzyskuje spokój i wraca do męża, nagle znika bez śladu...
"Dopadła ją choroba. Jednak ludzie uważają, że chorować można tylko na ciele. Tylko wtedy można liczyć na współczucie. Choroby psychiczne i uzależnienia to żałosne fanaberie, których można się łatwo pozbyć - wystarczy układać puzzle, szydełkować i chodzić do kina. Wystarczy się ogarnąć."
Wydawać by się mogło, że sprawa nie jest zbyt skomplikowana i szybko uda się ją rozwiązać, to jednak wszystko zaczyna się wymykać śledczym z rąk. Nie potrafią się skoncentrować, tym bardziej, że Borewicz ma sporo własnych problemów do rozwiązania a i Marii kłopotów też nie brakuje. Zaczynają się mnożyć poboczne wątki, które pozornie nie mają nic wspólnego z prowadzonym dochodzeniem.
W zasadzie śledczy mieli do zbadania tylko sprawę zniknięcia Moniki Chudzińskiej, lecz oboje czują, że śmierć dziecka miała w jakiś sposób wpływ na zaginięcie jej matki, że te dwie sprawy są ze sobą związane. Dlatego ponownie sprawdzają wszystkie tropy, które im wpadają.

Bardzo dobra książka, fabuła niesamowicie intensywnie trzymająca w napięciu, zwłaszcza fragmenty o małej Zuzi. Nawet nie potrafię sobie wyobrazić co może się wyryć w psychice człowieka taka śmierć dziecka, będąca naszą winą...

Mam nadzieję, że autor nie zakończy tej serii na drugim tomie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W niektórych sprawach „tylko trup mówi prawdę”. A jeśli go nie ma? Temat zaginionej przed laty kobiety, która mogła popełnić samobójstwo po traumatycznym przeżyciu, jakim jest śmierć dziecka trafia do bydgoskiego Archiwum X. Policjanci, Maria Herman i Olgierd Borewicz, których zdążyliśmy dobrze poznać w pierwszej części kryminalnego cyklu Roberta Małeckiego „Wiatrołomy” ponownie ruszają tropami skrytymi w przeszłości nie spodziewając się, że ktoś jest gotowy na wiele, by pozostały nieodkryte.

Ta część zatytułowana „Urwisko” jeszcze bardziej zapadła mi w pamięć i poruszyła emocje nie tylko dlatego, że dotyczy krzywdy dziecka i zaczyna się sceną uderzającą prosto w serce. Również życie osobiste bohaterów wystawiło moją wrażliwość na próbę wywołując sprzeczne odczucia. Traumy i demony z przeszłości mogą wiele tłumaczyć, ale jednak destrukcyjne czyny Olgierda biją nie tylko w niego, ale przede wszystkim w tych, na których podobno mu zależy. Stracił tym samym resztki sympatii i współczucia, jakie wobec niego odczuwałam.

Wspólna tajemnica, którą poznajemy w tomie pierwszym, wiąże Herman i Borewicza spędzając im sen z powiek, a czytelnika trzyma w napięciu i oczekiwaniu aż ta bomba wybuchnie. I właśnie to napięcie budowane na najmroczniejszych zakamarkach ludzkiej psychiki, wsparte nieśpieszną, ale wręcz gęstą od kłamstw, tajemnic i zepsucia atmosferą tak bardzo trzymało mnie przy lekturze, że błyskawicznie pochłonęłam te niemal pięćset stron.

Bo to niemal pięćset stron naprawdę dobrego, rasowego kryminału, w którym z przyjemnością odnajduję tak przeze mnie lubiany styl Autora. To, w czym odbiega od innych Jego powieści, to kumulacja scen seksu, uzasadnionych jednak fabularnie i nieprzekraczających granicy dobrego smaku. Z przyjemnością sięgnę po trzecią część cyklu, by przekonać się, jak zakończą się otwarte wątki i czy Autor potraktuje bohaterów bardziej bezwzględnie niż Grossa, który zdawał się dźwigać na ramionach zbyt wielki ciężar jak na jedną osobę.

Jeśli jeszcze nie znacie tego cyklu, to zachęcam do sięgnięcia, zanim wyjdzie trzecia część. To w moim odczuciu najbardziej dojrzałe i dopracowane powieści Autora.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Słońce, upały, piękna pogoda to wszystko kojarzy nam się z wspaniałymi chwilami, ale to właśnie ten ciepły czas może przynieść również wiele tragedii…

Maria Herman i Olgierd Borewicz działają w bydgoskim Archiwum X, rozwiązują zbrodnie sprzed lat, które zostały już zapomniane. Tym razem muszą się zmierzyć z makabryczną sprawą, bowiem w najgorętszy dzień czerwca, lata temu, w samochodzie pozostawiono małe dziecko, które ze względu na przegrzanie nie przeżyło… Matka dziecka nie może się pogodzić z tą tragedią, ale czy można jej się dziwić… próbuje walczyć z każdym dniem, próbuje wyjść na prostą i nagle znika bez śladu…

Po pierwszym moim spotkaniu z tą dwójką bohaterów, którzy sami mają mnóstwo problemów, ale mimo to rozwiązują również sprawy innych chcąc oddać im sprawiedliwość wiedziałam, że muszę zajrzeć do nich znowu. I tak jak przy pierwszym tomie, tak tutaj od samego początku przypatrywałam się ich działaniom z wielkim zainteresowaniem. To typowi, prawdziwi śledczy. Nie owijają w bawełnę, nie koloryzują swojej rzeczywistości, wiedzą, że ten świat skrywa w sobie wiele mroku, o czym może świadczyć chociażby ich nowa spawa pełna tajemnic, smutku, cierpienia i zawiłości, jak i ich życie prywatne, które również poznajemy. Zarówno Maria, jak i Olgierd nie dają za wygraną i pomimo wszelkiego zła, które spada również na nich, brną do przodu, czasem zatrzymując się niechętnie ze względu na przeszkody, jakie stawiają im odkrywane sekrety i dowody.

Autor znakomicie buduje napięcie. Miałam wrażenie, jakbym czytała rasowy, dobry kryminał, taki oldschoolowy. Zapytacie dlaczego takiego określenia użyłam? 🙂 Może ze względu na to, jakimi sprawami zajmują się bohaterowie, może dlatego, że czytając go sama wracała do swoich lat młodzieńczych, kiedy to z wielkim zapałem oglądałam serial Dowody zbrodni i jeszcze ta okładka - hipnotyzująca i w starym klimacie.

Warto również wspomnieć o finale! Po drodze już tak wiele się wydarzyło, ale końcówka mnie i tak zaskoczyła. Dobrze poprowadzone śledztwo, nietuzinkowi bohaterowie, mnóstwo niejasności, przesłuchania, „brud” życia codziennego to wszystko tu znajdziecie 🙂

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

URWISKO to drugi tom oraz kolejne zawiłe śledztwo z Archiwum X Marii Herman i Olgierda Borewicza vel Zero Siedem, które niesamowicie was wciągnie.

 

Autor ponownie zabrał mnie w brudny świat policjantów, osnuty wieloma intrygami, niełatwymi wyborami i trudnymi wątkami. Bohaterzy, bowiem zmagają się nie tylko ze skomplikowanym śledztwem, ale również walczą z własną traumatyczną przeszłością.

 

Mimo że w dalszym ciągu Olgierd nie wzbudził mojej sympatii, i tak z zainteresowaniem obserwowałam jego poczynania, jak wspólnie z Marią, krok po kroku odnajdują kolejne dowody i łączą śledztwo w całość. A autor wcale nie był dla nich łaskawy, co rusz rzucał im kłody pod nogi i serwował kolejne zawiłości w dochodzeniu i życiu. Finalnie rozwiązanie zagadki mnie zaskoczyło, nie przewidziałam takiego zakończenia.

 

Mam nadzieję, że nie jest to moje ostatnie spotkanie z bohaterami. Panie Robercie Małecki czy będą kolejne śledztwa pod pieczą policjantów?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To jest moje drugie spotkanie z duetem komisarzy Marią Herman i Olgierdem Borewiczem. Pracują nadal w archiwum X i szukają rozwiązań starych spraw. Tym razem o zajęcie się śmiercią małej dziewczynki i zaginięciem jej matki przed pięciu laty prosi ich prokurator Artur Legner. Mała Zuzia zmarła wskutek hipotermii. Zostawiona została w samochodzie przy bardzo dużym upale. Jej mama nie umiała się z tym uporać, popadła w depresję. A potem zaginęła. Maria i Olgierd od nowa starają się odtworzyć ówczesne zdarzenia. Miałam wrażenie, że tylko ojcu zależało na dotarciu do prawdy. Olgierd wpadł w dodatkowe kłopoty. Ciągle zatem jest w pracy. Ma do rozwiązania nie tylko rozwiązanie zagadki zaginięcia Moniki Chudzińskiej ale i własne problemy. Czy te pozornie niezależne sprawy jakoś się łączą? Na jaw wychodzą nowe poszlaki. Komisarze docierają do nowych informacji. Czy uda im się odnaleźć Monikę? Czy Zuzia aby na pewno zmarła przez przypadek? Komu mogło zależeć na jej śmierci? Czy nowi świadkowie mówią prawdę? A prywatnie, czy Olgierd zrezygnuje pracy w policji? Czy Maria znajdzie swoje szczęście? W tym tomie autor odsłonił także trochę informacji o dzieciństwie Marii i Olgierda? Czy było sielankowe? Czy wpłynęło na ich decyzje życiowe? Czy potrafią wybaczyć? Książka mnie uwiodła. Nie dawała się odłożyć. Wzburzyła mnie, byłam zła, zagniewana i zbulwersowana ale także smutna. Akcja jest prężna, dużo się dzieje a atmosfera gęstnieje z każdą przeczytaną stroną. Niebawem sięgnę po kolejny tom z cyklu.

 

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie czytałam tomu pierwszego (nadrobię, obiecuję!), lecz nie przeszkodziło mi to w dobrej zabawie. Jestem świadoma, że lepiej poznałabym głównych bohaterów i ich problemy. Jednak pomimo braku znajomości tomu pierwszego wiem, z czym boryka się Maria Herman oraz potrafię powiedzieć co nieco o Olgierdzie Borewiczu. 

Wciągnęła mnie zagadka, z którą muszą się zająć pracownicy Archiwum X. Sama główkowałam, co się mogło stać i choć niektóre elementy układanki trafiły na odpowiednie miejsca, z innymi przeżyłam zaskoczenie, gdy poznałam ich miejsce. 

Nie jestem pewna, czy lubię Marię Herman. Bliżej mi było to Borewicza. Ale rozumiałam ją oraz jej walkę. Ogólnie bardzo mi się spodobało to, w jaki sposób autor opisywał walkę z hazardem, nałogiem. Maria Herman to bohaterka, z którą niektórzy mogłoby spokojnie się utożsamić. Borewicz też ma pewne problemy. 

 Fabuła wciąga. Pod koniec nie mogłam się oderwać, gdyż za bardzo chciałam poznać zakończenie. W sumie przede wszystkim musiałam wiedzieć, że Borewicz jest cały, by dreszczyk emocji mógł nieco ochłonąć.

 Spodobało mi się, że mieliśmy wątek - sprawę, z którym zajmowali się główni bohaterowie a obok wpleciony był wątek Adama Szczerbskiego. Nic nie było na siłę. Oba wątki się fajnie przeplatały.

Po lekturze wiem dwie rzeczy: na pewno nadrobię tom pierwszy oraz gdy tylko pojawią się następne tomy, to po nie sięgnę. Świetna lektura, która potrafi w pozytywny sposób postresować człowieka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

- Pewnie masz rację - Wzruszył ramionami i przez chwilę oboje milczeli.  - Ale wydaje mi się, że w miłości zawsze jest jakiś pierwiastek piekła. ( ... )   Czy można sobie wyobrazić większy koszmar od tego, jaki zgotowała matka, cudowna, kochająca, idealna, opiekuńcza i troskliwa swojemu dziecku, zostawiając je w zamkniętym samochodzie w czerwcowym palącym słońcu na parkingu?  Możecie sobie wyobrazić ile stopni Celsjusza znajduje się w  środku samochodu, przekracza ono 60 stopni i pnie się w górę, w tedy dochodzi do hipertermii i jej skutkach które prowadzą do śmierci...Co było przyczyną zapomnienia? amnezja wtórna, rozkojarzenie, pracoholizm, zapominalstwo bo głowa dawno w pracy, w papierach i telefonach? można? można...ale czy faktycznie tak się stało, czy można żyć potem spokojnie? pewnego dnia matka znika z powierzchni ziemi, nikt nic nie wie, każdy ślad jest zagadką, zgubą narodu? jedni współczują ojcu, mężowi za tragedię, drudzy linczują... ale jest jedno ziarno pewnych niedomówień, pewnych poszlak, pewnych śladów których policjanci ominęli, z uwagi na brak danych, dowodów, machnęli ręką, podpisali, przystawili pieczęć, sprawa zamknięta. Na oko tak, by zamknąć usta innym wtajemniczonym.   Ale ojcu kochani, sprawa zaginięcia córki nie dawała spać w nocy, do sprawy wkroczyło bydgoskie Archiwum X, w roli głównej Maria Herman, jako była hazardzistka i Olgierd Borewicz, jako osoba pracująca w klubie swingersów, do której dochodzi do...   Śledztwo wlecze się niespodzianie, trzeba po latach znaleźć świadków, odtworzyć zbieg zdarzeń, przy okazji depcze im przeszłość która nie umarła, a zmartwychwstała... Tym czasem, policjanci gubią poszlaki, tropy, ślady, ech, słuch, a nawet wzrok, można uznać sprawę za przedawnioną, aż dochodzi do przełomu, bo słowo, zdanie, zdjęcie, po olśnienie, bo...idąc tą ścieżką dochodzi się do ujawnienia prawdy, co stało się z małą córeczką, matką, kim był ojciec, dziadek, sąsiad i...można uznać że najbliższe otoczenie nabrało wody w usta, tajemnica powoli zaczyna się ujawniać, nabierać kształtów, obrazów które sugerują że za wszystkim stoi wielka intryga, która była zaskoczeniem nie tylko dla Marii i Olgierda, ale dla mnie samej. Sprawa Zuzi zbiega się z porachunkami Zero Siedem, zaginięcie Doroty Lewandowskiej daje początek i kończy brutalnie sprawę swingersów...czyżby?   Szereg emocji, po współczucie, niedowierzanie, osąd który zawsze jest w szeregu ; bo ja nigdy ; kalkulacje, spekulacje, analizy...dlaczego, czemu, naprawdę?   Budowa napięcia sięga powolnej analizie tego jak akcja goni akcję, dwie prowadzone sprawy, strach i lęk, życie osobiste bohaterów i ich zmagania z problemami, książka Małeckiego, nie da odpocząć czytelnikowi, jak musi wybrać  pomiędzy szybciej , a dozować by mieć najlepsze na dłużej...Kurcze, autorze!!! ty bawisz się nami, masz ubaw z naszej nie wiedzy? Ja jestem wdzięczna za to co tu się dzieję, za wątki, za obrazy, za kalkulacje, za tempo, za OGIEŃ!  nie jestem wdzięczna za moje nerwy które budziły mnie o zmierzchu, a moje domysły które spaliły na panewce, Ty się uśmiechałeś pod nosem, a ja się bałam że zgubiłam śledztwo,  a nawet miłość, wszystko to co spowodowało że książkę czyta się lekko, fajnie, a czas ucieka spomiędzy kartek...Nie tuzinkowa, niebanalna, niesztampowa powieść kryminalna w której nie tylko główną rolę odgrywa śledztwo, które ukazuje szereg zagadnień policyjnych, ale przykuwa wzrok na postaciach które są w tej książce bohaterami, pokazują swoje wady, zalety, słabe i mocne strony, dwóch tak od siebie różnych ludzi stanowi niezły duet, partnerstwo które zbudowane jest na zaufaniu, na opiece nad sobą, wierze w siebie i liczeniu na pomoc, przyjaźń która ma prawo zrodzić się w coś więcej. Ja bym chciała, pomimo różnicy charakterów, problemów w relacjach z bliskimi, postawić ich twarzą w twarz i niech amor miłości zrobi z nimi co konieczne, ale tak na prawdę jestem ciekawa co też autor wymyślił w kolejnej części która ukarze się zapewne niebawem. Na co liczę. A tym samym Polecam zarówno ; Wiatrołomy ; jak i drugi tom ; Urwisko ; Roberta Małeckiego, wydawnictwo: Literackie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bydgoski zespół Archiwum X tym razem wraca do sprawy zaginięcia młodej kobiety Moniki. Wcześniej w rozgrzanym samochodzie umarła jej córka Zuzia. Kobieta pod ciężarem odpowiedzialności przeżyła załamanie, a gdy wydało się, że już przezwyciężyła traumę znika bez śladu. Gdy wydaje się, iż policjanci Maria Herman i Olgierd Borewiczem są blisko odkrycia tajemnica sprawa zaczyna się komplikować, a nieznośny upał oraz własne demony i nałogi nie ułatwiają rozwiązania zagadki.

,,Urwisko" to drugie spotkanie z policjantami z Archiwum X. To historia, która porywa od pierwszych stron. Nie brakuje tu całej gamy emocji takich jak strach, nienawiść, gniew czy cierpienie. Nic nie jest tu oczywiste, a liczne zwroty akcji jeszcze bardziej podnoszą napięcie. Do tego świetnie skonstruowana intryga i nietuzinkowi oraz wyraziści bohaterowie, którzy mają swoje wady czy nałogi. Dobrze przeprowadzony research i plastyczne opisy powodują, iż można bez problemu wczuć się w prowadzone śledztwo. Zarówno wątki osobiste, obyczajowe, jak i te związane z intrygą kryminalną są idealnie wyważone i świetnie się przeplatają. Tło obyczajowe lektury porusza szereg ważnych problemów jak skomplikowane relacje międzyludzkie,  toksyczną miłość, uzależnienia, pedofilia czy skomplikowane relacje rodzinne. To powieść kryminalna na najwyższym poziomie. Zdecydowanie polecam i  z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedyś czytałam głównie zagranicznych autorów, teraz jednak rodzimi autorzy i autorki przeważają. Moje niedawne odkrycie Robert Małecki. Ostatnio dzięki #współpracy z @wydawnictwoliterackie  mogłam przeczytać drugą część cyklu z Marią Herman i Olgierdem Borewiczem.

 

Tym razem policjanci z bydgoskiego archiwum X zajmują się śmiercią maleńkiej Zuzi i późniejszym zaginięciem jej matki. Dziewczynka zmarła w gorący dzień w pozostawionym na słońcu aucie. Jej matka przeżyła załamanie i pewnego dnia znika bez śladu.

 

Maria i Olgierd nie odpuszczają, przeglądają stare akta i ponownie przesłuchują świadków. Ojciec kobiety chce wiedzieć, co stało się z jego córka. Czy mimo upływu lat ktoś przypomni sobie coś nowego i uda się rozwiązać tę zagadkę?

 

Oprócz śledztwa policjanci muszą się mierzyć z własnymi demonami i nałogami. Prześladują ich też wydarzenia z Grudziądza. Czy ktoś odkryje, co się tam wydarzyło, a Marie i Olgierda dosięgną konsekwencje?

 

"Urwisko" to kryminał pełen emocji. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, co przeżywa matka, która traci swoje ukochane dziecko. Jako matka nawet nie chce sobie tego wyobrazić. Pod tym względem była to dla mnie ciężka lektura.

 

Jednak historia dwójki policjantów archiwum X jest tak interesująca, że nie sposób się od niej oderwać. Ogromnie polubiłam Marię. Olgierda trochę mniej. Jednak niezmiennie im kibicuję. Trzymam kciuki za Marię i jej walkę z nałogiem. Podziwiam, że codziennie walczy o siebie i próbuje naprawiać dawne błędy. Mam nadzieję, że jej policyjny partner w końcu pójdzie w jej ślady.

 

Akcja książki biegnie niespiesznie. Autor pokazuje trudy śledztwa, które nie rozwiązuje się w ciągu jednego dnia, a wymaga wiele ciężkiej pracy. Nie brakuje jednak zwrotów akcji, a podejrzenia padają co rusz na kogoś innego. Gdzie się podziała Monika Chudzińska?

 

Uwielbiam serie kryminalne i ta zdecydowanie nie zawodzi. Już czekam na kolejny tom.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)