Dla J.M.G Le Clezio - autora i tłumacza podstawowych tekstów prezentujących myśl cywilizacji Mezoameryki - Meksyk to ziemia, na której zatarto ślady starego świata, by wybudować nowy.
Urania to powieść-bajka opisująca ów meksykański palimpsest, gdzie w pęknięciach współczesności, na marginesie świata zysku i wyzysku, racjonalnych wymogów i mizerii duchowej egzystuje zapomniana kraina.
Urania to mityczny świat powstały w wyobraźni małego chłopca. Ów chłopiec, Daniel, dorasta, jako geograf odwiedza Meksyk, by odbyć badania czarnych wulkanicznych ziem. Wówczas marzenie o Uranii powraca. Daniel spotyka Metysa, od którego dowiaduje się o tajemniczym miejscu Campos, zamieszkanym przez ludzi żyjących w harmonii z naturą. Narasta w nim pragnienie poznania tego miejsca.
Tak zaczyna się niezwykła opowieść o Campos, gdzie dzieci nie chodzą do szkoły, ale uczą się życia, nie znają prawideł matematyki, ale poznają prawdę. Mieszkańcy Campos nie używają pieniędzy, zaufanie, miłość zastępują im prawo. Nie mają religii, a może wszystko jest dla nich religią. Campos to przywołany duch dawnych społeczności Michoacanu, uporczywa próba urzeczywistnienia indiańskiego snu na obrzeżach wielkich plantacji. Próba od samego zarania skazana na niepowodzenie. Sen śniony w świecie, który nie śni, który w zuchwały sposób stawia opór marzeniom.
więcej
Informacje dodatkowe o Urania:
Wydawnictwo: PIW
Data wydania: b.d
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 238
Kup książkę Urania
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Urania - opinie o książce
Inne książki autora
Wojna
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Przed wojną nie da się uciec. Jest wszechobecna. W ciałach ludzi, w czasie, w materii. Jest częścią wszystkiego, tak jak wszystko jest jej częścią. Bea...
Przeczytane:2015-03-08, Ocena: 4, Przeczytałam, Mam,
Powieść "Urania" ukazuje utopijną społeczność Meksyku. O "republice" Campos dowiadujemy się z relacji jednego z jej mieszkańców. Ludzie tu mieszkający to obywatele świata. Wszyscy są równi. Dzieci tu nie chodzą do szkoły formalnej, wiele z nich to sieroty. W przeciwieństwie do rzeczywistości, która jest pełna zderzeń cywilizacji, dyskryminacji rasowej i walki Campos jawi się jako prawdziwy raj na ziemi...
Krótka notka na tylnej okładce brzmiała ciekawie, a autor otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, więc pomyślałam, dlaczego by nie spróbować. Zaczęło się całkiem interesująco. Wraz z bohaterem poznawałam powoli mieszkańców krainy. Każdy członek grupy był mistrzem na swój własny sposób, a sam kraj odgrywał aktywną rolę w dynamice książki. Wulkany, gejzery, mężczyźni próbujący udźwignąć ciężar wieków na swoich barkach. Śledziłam historię Campos z coraz bardziej rosnącym zaciekawieniem. Przyglądałam się także losom Daniela, jego relacjom z otoczeniem. Miałam możliwość także poznać politykę tego wyimaginowanego kraju.
Autor poprzez ukazanie ideału podkreśla zło, brzydotę naszej rzeczywistości. Le Clézio wyraźnie potępia kapitalizm i daje tu alternatywę w postaci utopijnego raju. Z ust bohaterów słyszymy ponure prognozy dla świata realnego. Jednak mimo, że prawdziwy świat jest surowy a przyszłość jest nieznana, ludzie nadal pragną żyć. Mieszkańcy utopijnej krainy są tu przedstawieni jako rzekomo wyzwoleni ludzi. Autor jest z czytelnikiem szczery. Ukazuje kilka punktów widzenia. Miesza wątków akcji. To sprawia wrażenie chaosu. Może gdyby pisarz zrezygnował z tylu elementów i skupił się na jednym głównym wtedy lektura byłaby bardziej przejrzysta. W takiej formie sprawia wrażenie skrótowej wersji "czegoś" wielkiego. Jakby pisanej na kolanie w pośpiechu.
Muszę także wspomnieć o to, że irytowała mnie mentalność bohaterów iście z lat 70. ubiegłego wieku i dość prymitywne dowcipy. Fragmenty, w których bohater wydaje się nadal "dziecinny" pomimo mijających lat brzmiały dość dziwnie. Było kilka momentów, w którym gubiłam wątek. Bogate słownictwo, wyrażenia potoczne i zmieniający się styl także nie ułatwiały mi odbioru. Interesujące jest także to, że powtórzenia w tekście skupiają się wokół fragmentów wielkiej wagi emocjonalnej. Jakby bohater miał problem z opowiadaniem o czasach dla niego trudnych. Przeszkadzała mi również częsta zmiana osoby narratora. W kilku rozdziałach postaci piszą do siebie listy. Oprócz tego natknęłam się tu na historię opowiadaną w pierwszoosobowej, trzecioosobowej narracji oraz z punktu widzenia narratora wszechwiedzącego. Istnieje również aneks. To część całkowicie wyjęta z kontekstu. Czemu autor zamieścił w nim te a nie inne informacje?
Niemniej jednak, muszę przyznać, że znalazłam tu trudno definiowalną romantyczną esencję, tendencję do dokładnego charakteryzowania postaci biorąc pod uwagę tło historyczne nawet jeśli to nie czyniło ich bardziej sympatycznymi. Trzeba przyznać, że "Urania" jest utworem bardzo chaotycznym, ale to także książka ukazująca marzenie o świecie równości i życzliwości. Określonym jedynie przez uczucia, pragnienia i solidarność. To historia o niestety "nieudanej" utopi.