Ucieczka od bezradności
Tomasz Stawiszyński

Tomasz Stawiszyński jest filozofem, eseistą, autorem książek opisujących reguły i odzwierciedlających refleksje o otaczającym nas świecie. Przybliża zagadnienia z pogranicza filozofii i psychoterapii. Sposób w jaki przedstawia swoje spostrzeżenia jest dla mnie bardzo intuicyjny i zachęca do głębszych refleksji.
Książka została podzielona na rozdziały opisujące bezradność wobec śmierci, straty, żałoby, smutku, (nad)odpowiedzialności, nieznanego oraz (własnej) przemocy, a także tytułową ucieczkę od bezradności. Ta książka to zbiór refleksji na temat czasu kultury sukcesu i kontroli, w którym obecnie żyjemy, który wspiera nas w myśleniu, że jesteśmy w stanie "pokonać" to co nam nie służy i to czego się boimy. I okazuje się jednak, że nie ma tu przepisu na wspaniałe, pełne radości życie, nawet na szybkie i bezbolesne poradzenie sobie z trudnościami, bo taki po prostu nie istnieje.
Lektura tej książki dostarczyła mi pewnego rodzaju pocieszenia w takim sensie, że uzmysłowiła mi, że wszyscy doświadczają trudności, nie jesteśmy sami w swoich doświadczeniach. Bezradność towarzyszy mi cały czas i nie ucieknę od niej, bo też nie ma takiej potrzeby. Bezradność jak każda inna emocja ma swoje funkcje i bycie w niej jest nieprzyjemne, ale właśnie to powoduje zmiany i ewentualny rozwój. Kiedyś wrócę do tej książki i będę ją czytać jeszcze raz i jeszcze raz i dalej będę oswajać swoją bezradność. Ale to kiedyś, kiedy będę miała więcej zasobów.
https://www.instagram.com/kofeinowe.ksiazki/

Potrzebna i ważna książka. Porusza tematy od których dość chętnie uciekamy: śmierć, smutek, utrata poczucia kontroli nad swoim życiem (czyli bezradność). I o ile doceniam pochylenie się autora nad tymi kwestiami, to miałam dość mieszane odczucia podczas lektury. Odniosłam wrażenie, że pomimo tego, że nie chce pouczać i być mentorem, jednak mówi nam, jakie przeżywanie żałoby jest lepsze i w ogóle dobre. A może ja nie mam potrzeby obnoszenia się ze swoim smutkiem i może nie przeżywam odejścia ważnych dla mnie osób, tak jak Pan Stawiszyński? A może dla mnie to właśnie praca, która jest moją pasją, w której spotykam się z bliskimi dla mnie ludźmi, pozwala mi uniknąć depresji i się nie rozsypać. Bo tak - nie widzę niczego złeego w tym, że nie chcę się rozsypać. I nieprawdą jest, że jak tego nie zrobię, to mnie dopadnie w przyszłości. Już wiele lat minęło od śmierci mojego męża - nie rozsypałam się i dalej nie rozsypuję. Druga kwestia - co jest złego w optymistyczny nastawieniu do życia? Oczywiście, pod warunkiem, że jest ono autentyczne, a nie wynika z podporządkowania sie wymaganiom społecznym? Co jest złego w tym, że człowiek ma poczucie, że to on odpowiada za swoje emocje? Bo odpowiada. I za te dobre i za te złe. I wreszcie, co jest złego w tym, że jak nie radzę sobie z czymś korzystam z wisyt u psychoterapeuty? Te wywody chyba najbardziej mnie zezłościły!!! Jak można stawiać w jednym szeregu profesjonalnego terapeutę z nauczycielami medytacji, poradnikami czy szamanem podającym ayahuascę?

Oczywiście, że mamy konfrontować się z faktem, że jedyne co pewne w naszym życiu, to to, że umrzemy. Oczywiście są problemy, których nie da się rozwiązać i nie "wszystko będzie dobrze" i czasami po prostu jesteśmy bezradni. To, co wartościowe w książce, to zachęta, żeby nie myśleć, że "coś ze mną nie tak", nie wzbudzać w sobie poczucia winy. Ale to nie oznacza, że nic nie mam z tym robić!!! A jeszcze obarczanie za to wszystko odpowiedzialnością "drapieżnego kapitalizmu", to już przesada.