Trzy wiedźmy
Terry Pratchett

Opinia 20
             Świat Dysku Terrego Pratchetta to niesamowity zbiór kilku serii opowiadań toczących się w dość specyficznym miejscu - szerokiej, owalnej podstawie podtrzymywanej przez cztery słonie stojące na skorupie bardzo starego żółwia A'tuin'a. Już sam wybór miejsca mówi bardzo dużo o samym cyklu, bowiem są to głównie satyryczne opowiadania, wyśmiewające różne ludzkie pomysły i koncepcje.

             Trzy wiedźmy są siódmą częścią Świata Dysku i drugim tomem dotyczącym perypetii trzech przesympatycznych wiedźm: hołdująca tradycji i starym obrzędom, nigdy nie gubiąca drogi mistrzyni głowologii, babcia Weatherwax, zaludniająca niemalże połowę królestwa amatorka trunków wszelakich, znająca wszystkie zwrotki ujmującej piosenki o jeżu, Niania Ogg oraz zupełnie nowa w swoim fachu, pełna zapału, choć czasem trochę niepewna Margaret. Wszystkie trzy są niesamowitą siłą powodującą, że czytelnik nie ma chwil wytchnienia, a między kolejnymi zdaniami ledwo ociera łzy śmiechu. Nie wiedząc, czy prędzej poprosiłby o pomoc surową, niechętnie nastawioną do wszelkich związków damsko-męskich babcię, posiadającą ogromne ilości dzieci, wnuków i ich potomków, którzy tworzą już niemalże swoje własne państwo, nianię, czy stawiającą swoje pierwsze kroki w sprawach miłosnych młodą dziewczynę. Niezależnie od tego, którą wybierze, śmiechu nie zabraknie przez cały czas trwania utworu. ,,Osoby: trzy czarownice, a także królowie, sztylety, korony, burze, krasnoludy, koty, duchy, widma, małpy, demony, lasy, następcy, trefnisie, tortury, trolle, wirujące sceny, ogólna radość oraz wrzawy wielorakie."              Pisze Pratchett, już na samym początku obiecując ogrom interesujących postaci. I trzeba przyznać, że przysięgi dotrzymuje. Osobiście, najbardziej do gustu przypadł mi pewien nienawidzący wszelkich żartów błazen. Jego trudne dzieciństwo w szkole dla trefnisiów i późniejsze działania, zauroczenie w Margaret oraz dość wysokie ambicje stanowiły najprzyjemniejszą część powieści.

             Akcja utworu nawiązuje do Makbeta Williama Shakespeare'a, stanowi jego, tak charakterystyczną dla stylu pisarskiego Pratchetta, parodię. Jednakże miałam wrażenie, że tym razem książce znalazło się zbyt wiele zapożyczeń z innego dzieła. Nie pomogło również to, że za twórczością angielskiego reformatora teatru, lekko mówiąc, nie przepadam. Podobnie jak za adaptacją tych dzieł na scenie, zwykle wychodzi z tego prawdziwy dramat i bynajmniej nie mówię tu o gatunku literackim. Tak stało się i tym razem. Mimo mojego głębokiego szacunku do autora Świata Dysku i niezachwianego postanowienia, że przeczytam tę serię do końca, jak dotąd Trzy wiedźmy plasują się na samym dole wśród ocen twórczości Pratchetta. Aczkolwiek, niezależnie od słabości fabuły, wspaniała kreacja postaci oraz wybitne wyczucie w kwestii rozśmieszania czytelnika wciąż czynią z tej pozycji lekturę dobrą.             Polecam wszystkim, których rozbawią poniższe cytaty, gdyż to właśnie specyficzne poczucie humoru jest zdecydowanie największym atutem książki:

- Moje imię brzmi: WxrtHltl-jwlpklz - oświadczył demon z wyższością.
- Gdzie byłeś, kiedy rozdawali samogłoski? - wtrąciła Niania Ogg. - Stałeś za drzwiami?

 

Głaz był wysoki niczym mężczyzna i miał niebieskawy odcień. Uważano go za wyjątkowo magiczny, ponieważ- chociaż był tylko jeden- nikt nigdy nie zdołał go policzyć. Kiedy tylko zauważył, że ktoś przyglądał mu się z namysłem, natychmiast przesuwał się mu za plecy. Był najbardziej wstydliwym monolitem na świecie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)