Tańcząc na rozbitym szkle
Ka Hancock

Jeśli chcesz rozśmieszyć Pana Boga, powiedz mu o twoich planach na przyszłość .To powiedzenie Woody Allena, znane niektórym, wcale nie wpływa na zmniejszenie naszej skłonności do snucia planów . Wszyscy coś projektujemy, układamy harmonogram zajęć, staramy się kontrolować życie swoje i najbliższych. Jesteśmy mocno poruszeni jeśli nasze plany biorą w łeb. Lucy i Mickey mają szczególne powody aby kontrolować swoje życie i dbać aby przebiegało ono w ramach ustalonego porządku. Każdy z nich z osobna stanowi wystarczające źródło kłopotów, tak dużych, że można by obdzielić nimi kilka osób . Razem stanowią parę, która wie, że ich wspólne życie to nieustające pasmo obaw o własne i partnera życie. Łączy ich zaś uczucie tak wielkie, że nawet nie ma sensu zastanawiać się, czy nie lepiej byłoby im żyć osobno. Lucy żyje z piętnem choroby nowotworowej. Na raka umiera jej matka, ona sama dowiaduje się, że choroba ma charakter dziedziczny i spośród trzech sióstr to właśnie ona na niego zapada. Cudem odratowana, żyje odtąd z obawą o kolejne nawroty choroby, jednocześnie mając świadomość, iż posiadła dar przewidywania śmierci. Mickey także dziedziczy po matce obciążenie rodzinne, w postaci choroby afektywnej dwubiegunowej- czyli cyklofrenii. Jego życie jest ciągłym balansowaniem na linie , on sam stara się utrzymywać w równowadze chemicznej swój mózg przy pomocy leków i terapii. Mimo jednak starań, charakter jego choroby jest taki, że Mickey co jakiś czas przeżywa epizody manii a nawet psychozy, na przemian z głęboką depresją. Kiedy jednak mózg odzyskuje równowagę ( po szpitalnej hospitalizacji) staje się na powrót cudownym inteligentnym, czułym i kochającym mężem Lucy. Takim, który potrafi zaaranżować randkę w środku lasu, gdzie na polanie będzie czekać stół z kolacją i kelnerem. Związek tych dwojga poranionych przez życie osób jest naszpikowany minami, na które łatwo wejść , nic więc dziwnego iż starają się oni chociaż trochę zminimalizować ryzyko pomyłki i ustalają pewnego rodzaju kontrakt ze spisem reguł. Jedną z nich jest to, że nie będę mieć dzieci. ,,Każde małżeństwo to taniec, czasem kłopotliwy, czasem dający wiele radości, a przez większość czasu po prostu spokojny. Z Mickeyem zaś czasami będziesz musiała tańczyć na rozbitym szkle. Pojawi się cierpienie. Pod jego wpływem albo się wycofasz albo wzmocnisz uścisk by kontynuować taniec, aż w końcu znów będzie wam łatwo..." Lucy jest kobietą, z jaką każdy chciałby się zaprzyjaźnić. Pomimo swoich kłopotów zdrowotnych jest niezwykle empatyczna , pomocna i niekonfliktowa . Kiedy Mickey słabnie pod naporem ciosów jakich nie szczędzi im los-ona swoim ramieniem wspiera go w tańcu, mimo tego, że sama jest na skraju wyczerpania. Muszę powiedzieć, że jestem szczególnie przeczulona na punkcie książek, gdzie temat miłości, mocno już zużyty jest przedstawiony w cukierkowy, wyidealizowany sposób, albo banalny i szablonowy. Nie znoszę wręcz opisów rodem z Greya, kiedy jakaś panna umiera z miłości na widok szarych oczu i kasztanowych włosów czy jakichś tam innych szczegółów anatomicznych. Mogę uwierzyć w miłość opisaną w książce tylko wtedy, gdy postać jest przedstawiona tak dobrze, że sama na chwilę zakocham się w obiekcie westchnień. Zasadniczo nikomu się to jeszcze nie udało, dlatego unikam książek o romantycznej miłości . Aż do tej pory, bo muszę przyznać, że w trakcie czytania tej książki coś tam w moim sercu drgnęło. Mickey pomimo swojego szaleństwa, naprawdę jest szarmancki i opiekuńczy, Lucy zaś nie została przerysowana nadmiernie w kierunku uległej cierpiętnicy. Bardzo łatwo było zepsuć również temat zasadniczy książki: niezaplanowana ciąża, zagrożenie życia matki, decyzja o aborcji i dylemat wyboru mniejszego zła. W obecnym czasie w Polsce bardzo trudno jest dyskutować na te tematy bez zacietrzewienia, bardzo trudno jest też powiedzieć w tym temacie coś interesującego i nie wzbudzającego napięcia. Autorka nie mieszka w Polsce, ale w liberalnych w tym względzie Stanach Zjednoczonych w stanie Utah i być może dlatego potrafiła, w sposób doskonały przedstawić bez żadnych uprzedzeń wszystkie aspekty wyboru z punktu widzenia matki, ojca a także najbliższych i rodziny. Ani przez chwilę nie czułam się do niczego przymuszana ani przekonywana, co biorąc pod uwagę naprawdę ciężki temat jest mistrzostwem świata. Przepięknie zarysowane postaci głównych bohaterów, nieśpieszna akcja, dzięki której poznajemy dokładnie i przekonywająco opisane emocje towarzyszące każdej przeżywanej przez nich chwili: od niedowierzania , poprzez radość, załamanie, strach smutek, pogodzenie się z nieuniknionym. Jestem naprawdę głęboko poruszoną lekturą. Dawno już nie trafiłam na tak dobrą książkę obyczajową, dla której skłonna byłam streścić swoje domowe obowiązki do absolutnego minimum. Polecam i to nie tylko kobietom, bowiem przedstawiono tutaj również bardzo interesująco męski punkt widzenia na wiele trudnych małżeńskich dylematów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przepiekna historia. Bardzo trudna wiec musialam powoli ją dawkować. Po drodze trzeba było przemyśleń z mojej strony. Powoli ogarnial mnie potworny smutek, az w końcu sparalizowal cale moje ciało. Historia malzenstwa, w ktorym on zmaga się z chorobą psychiczną i ona którą niszczy rak podczas gdy spodziewaja sie dziecka. Wiele lydzkivh dylematow, tragedii, smutku i rozpaczy. Skradla moje serce w całości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Absolutnie nie jestem zdziwiona że ta książka ma tak dobre opinie i oceny . Wszak tak jest właśnie napisana by poruszać najwrażliwsze struny ludzkiej natury . Nie ma w tym nic złego i niewłaściwego, dlaczego więc moich strun nie poruszyła ? Ano dlatego że ja wprost nie znoszę jak ktoś mnie bierze na litość . Jeśli w dodatku robi to tanimi i płaskimi chwytami, nie znoszę tego jeszcze bardziej . Uwłacza to mojej inteligencji . Jak ktoś jest śmiertelne chory, to już mu wszystko wolno i wszystko jest mu wybaczone i jest głaskany i '' kochamy cię Lucy '' , rety ależ to amerykańskie . Sztuczne i plastikowe a takie słodziutkie, że aż mnie zemdliło od tej słodkości , zwłaszcza pod koniec książki . A tymczasem większej egoistki od Lucy, dawno nie spotkałam, ani w życiu realnym, ani wśród bohaterów literackich . Przykro mi, ja tego zwyczajnie nie kupuję, nie przemawia to do mnie w żaden sposób, nie znoszę taniej tandety . Nie płakałam, nie rozczuliłam się, a jedyną emocją jaka mną targnęła była irytacja i niedowierzanie, że próbuje się mnie '' uczulić '' takimi ogranymi niewymagającymi chwytami . W etyce i psychologii funkcjonuje pewien eksperyment myślowy nazywany przez naukowców '' Dylematem wagonika '', właśnie z nim skojarzyła mi się sytuacja głównej bohaterki, różnica jest taka, iż Lucy żadnego '' dylematu '' nie miała . Nie zauważyłam by jakoś szczególnie długo czy rozpaczliwie biła się z myślami co ma zrobić . Ona po prostu zdecydowała i koniec . Ok, miała do tego prawo, każdy ma prawo decydować o sobie, jednak jej decyzja uderzała też poważnymi konsekwencjami w inne osoby . Ale ona oczywiście wiedziała lepiej, ok, do tego też ma prawo, tylko do jasnej Anielki, dlaczego się dziwi że inni reagują na jej decyzję, tak jak reagują . Przecież też mają do tego prawo . Ech, ciężko jest opisać swoje odczucia lawirując w taki sposób słowami by nie spoilerować, więc zakończę już moją opinię. Reasumując, dopóki autorka będzie takimi niewybrednymi sposobami manipulować swoimi czytelnikami, nie będzie we mnie miała ani wiernej fanki, ani nawet okazjonalnej czytelniczki jej książek .

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Skończyłam czytać tą książkę z wielkim bólem w sercu. Cóż to była za historia! Powalająca! Ciężko będzie zabrać się za czytanie kolejnej książki po tak dobrej literaturze. Po tak pięknej, pełnej dobroci, pełnej miłości między dwojgiem ludzi, tak szczerej i prawdziwej. Książka która daje wiele do przemyślenia na wiele tematów, a chyba najbardziej nad swoim życiem, tym jak człowiek nie umie docenić tego co ma. Żyjemy w takich czasach, gdzie liczy się tylko pieniądz i czas, a warto czasami przypomnieć sobie co tak naprawdę w życiu jest najważniejsze – miłość, rodzina, zdrowie.

Życie Lucy jest wręcz dramatyczne – ciężka śmiertelna choroba, ciąża, lęk o dziecko i miłość do chorego psychicznie męża. Ale to właśnie miłość do drugiej osoby okazuje się w tym wszystkim najsilniejsza, a wręcz dodaje kobiecie skrzydeł by przetrwać w tych najtrudniejszych momentach swojego życia, chociaż żyć u boku mężczyzny z chorobą dwubiegunową wcale nie jest kolorowe. Bardzo podziwiam bohaterkę za tą miłość, za to że się odważyła, nie bała się tego co może przynieść jej przyszłość. Niestety treść nie była łatwa do przeczytania, mimo pięknie opisanej miłości, tym od czego się zaczęło, czytanie o przeżywaniu w chorobie i tym co było później, autorka doskonale wprowadziła czytelnika w wiele sprzecznych ze sobą emocji i człowiek aż przeżywał wszystkie te emocje które towarzyszyły bohaterom tej jakże życiowej historii.

Ogromnie polecam! To wspaniała, piękna historia której na pewno nie da się zapomnieć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)