Tajemnice Wenecji tom 2
Fullborn Grzegorz

Sensacyjnych wątków jest kilka, miłosny w sumie jeden, akcja wartka, przygód co niemiara, trup ściele się gęsto, intryga goni intrygę, postacie jednoznaczne charakterologicznie, choć bez pogłębionej charakterystyki. Mnie szczególnie zainteresował wątek niepełnosprawnej umysłowo Nelli, córki wyławiacza trupów - jak była postrzegana, jak radziła sobie na co dzień, co czuła i czym się kierowała w różnych sytuacjach. Czasami miałam wrażenie, że narrator nie nadąża z opowiadaniem wydarzeń, bo tak dużo się działo - w tym samym czasie w kilku miejscach równocześnie i trzeba było się cofać w czasie akcji. Wyłapałam kilka wpadek. Jeden rozdział na pewno jest umieszczony w złym miejscu o czym świadczy zła kolejność wydarzeń. Już w pierwszym tomie domyślałam się, kto jest Królową Nocy, ale me podejrzenia prysły, gdy okazało się, że w tym samym pomieszczeniu są te 2 kobiety. A potem się okazało, iż moje podejrzenia były słuszne. Miałam wrażenie, że autor nieco pogubił się w ilości wydarzeń i ich czasie. Chyba przerósł go pomysł, ale i redaktor nie wyłapał nieścisłości. Barwny opis życia średniowiecznej Wenecji to według mnie przesada, bo nawet opisy zabaw na Placu św. Marka są skąpe, a i tym bardziej, że na średniowiecze mi to wcale nie wygląda. Mimo wszystko książka ma wiele intrygujących wątków, wiele niewiadomych do odkrycia, a czyta się ją szybko. Czytelnik dowie się, do czego doprowadziła przed wiekami żądza pieniądza i władzy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)