Sztuka zagrabiona. Uprowadzenie Madonny
Monika Kuhnke, Włodzimierz Kalicki

"Żydówka z pomarańczami", "Palacz", "Praczka", "Apollo i dwie muzy", "Bitwa pod Grunwaldem", "Głowa Niobe", "Biblia Płocka", "Eneasz wynoszący ojca z płonącej Troi", "Portret Fryderyka Chopina", "Portret Izabelli Chopin", "Kołatka czerwińska", "Portret młodzieńca", "Piękna Madonna z Torunia" to zaledwie niewielki procent dzieł sztuki, które w czasach II wojny światowej zostały wywiezione z ziem polskich przez niemieckich okupantów. O burzliwych losach wszystkich wymienionych wyżej zabytków opowiadają nam Włodzimierz Kalicki i Monika Kuhnke w swojej najnowszej publikacji pt.: "Sztuka zagrabiona. Uprowadzenie Madonny", która ukazała się niedawno nakładem Wydawnictwa Agora S.A. Ta książka niemal od pierwszej strony zachwyca nas swoją oprawą graficzną. Stworzone z wyjątkową dbałością o szczegóły, fotografie omawianych dzieł sztuki stanowią świetne uzupełnienie treści poszczególnych rozdziałów. Bez nich ta książka byłaby po prostu jednym z wielu zbiorów esejów o zagrabionym Polakom dziedzictwie narodowym. Dzięki tym zdjęciom nabiera nowego znaczenia i jeszcze bardziej zachęca odbiorców do obcowania z prawdziwą sztuką. Nie przez przypadek ów zbiór wstrząsających opowieści o "trofeach" uwiezionych przez Niemców otwiera bliski memu sercu obraz Aleksandra Gierymskiego pt.: "Żydówka z pomarańczami". To niewątpliwe arcydzieło polskiego malarstwa pokonało szlak z Warszawy do Buxtehude i z powrotem nim zawisło bezpiecznie w gmachu warszawskiego Muzeum Narodowego. I choć obraz ten uległ licznym uszkodzeniom, a pewne elementy zostały na nim zamalowane, to dzięki interwencji Ministerstwa Kultury i finansom PZU SA, podobnie jak wiele opisanych w tej książce dzieł, może dziś cieszyć nasze oczy na wielu krajowych wystawach. Oprócz burzliwych losów obrazów, rzeźb i innego typu zabytków kultury, znajdziemy w tej książce wnikliwe historie powstania tych dzieł wraz ze szczegółowym odtworzeniem życiorysów artystów, którym zawdzięczamy te perełki polskiej sztuki. Dzięki temu powyższa pozycja staje się wielowymiarową publikacją, po którą sięgną nie tylko historycy sztuki i wybitni znawcy kultury polskiej, ale również wszyscy zainteresowani losem zabytków, które w czasach II wojny światowej zostały przez Niemców uznane za prawdziwe arcydzieła, godne jedynie salonów przedstawicieli elity Trzeciej Rzeszy Niemieckiej. "Sztuka zagrabiona. Uprowadzenie Madonny" jest znakomitym dowodem na to, że istnieje duże grono Polaków, którzy robią wszystko, by odzyskać nasze narodowe dziedzictwo. Mimo upływu lat, nie ustają w działaniach i stale zwiększają polskie zbiory dzieł sztuki o egzemplarze zagrabione w czasie II wojny światowej. Odzwierciedleniem tych starań jest także program pod nazwą "Odzyskiwanie dzieł sztuki" prowadzony przez Fundację Kronenberga, dzięki któremu od pięciu lat powiększamy rodzime bogactwo kulturowe. Jeśli i Wam leży na sercu troska o rodzimą sztukę, to książka Włodzimierza Kalickiego i Moniki Kuhnke będzie dla Was "strzałem w dziesiątkę", a wiadomości w niej zawarte zapewnią długie godziny obcowania wśród kultury wysokiej i to bez ruszania się z domowego fotela.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dzięki książce Magdaleny Ogórek "Lista Wächtera: generał SS, który ograbił Kraków" zainteresowałam się tematyką zagrabionych przez Niemców w czasie II wojny światowej dzieł sztuki. Praca Włodzimierz Kalickiego i Monika Kuhnke okazała się bardzo ciekawa, bo opisuje losy kilkunastu dzieł sztuki ukradzionych przez Niemców. Wielu z nich do tej pory nie odnaleziono, a te, które pojawiają się na rynku trudno odzyskać, albowiem taki zrabowany obraz staje się po trzydziestu latach własnością człowieka, który go odziedziczył. Nieważne, że wcześniej był kradziony, teraz staje się legalny. Autorzy opisują kulisy odzyskania niektórych dzieł sztuki. Jest tu historia niemieckiego żołnierza, który będąc u schyłku życia postanowił oddać obraz, który zrabował z Warszawy jesienią 1944 roku i jeszcze wskazał nazwisko człowieka, dla którego również rabował, ale ten wszystkiego się wyparł. Zrabowany portret Fryderyka Szopena pojawił się NRD-owskim filmie z lat 70-tych, a dokumentacja, gdzie kręcono te sceny dziwnym trafem zaginęła. Natomiast ludzie, którzy pracowali przy tym filmie zasłaniają się niepamięcią. Obrazu tego do tej pory nie odnaleziono, podobnie jak Pięknej Madonny, która jest na okładce książki.

Świetnie się czyta tę pozycję, napisana jest przystępnym językiem, zawiera mnóstwo zdjęć i nie jest to lektura tylko dla interesujących się sztuką. Mam nadzieję, że uda mi się również przeczytać drugą część, jak i sięgnąć po inne książki o tej tematyce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chciałabym czytać o tych dziełach, które się odnalazły jak "Pomarańczarka". Sięgnę po drugą część na pewno. Chociaż mam wrażenie, że kazdy rozdział powstał osobno na przykałd do jakiegoś czasopisma, bowiem autorzy kilka razy piszą te same informacje, o których już wiadomo np. o braku wystawy w Berlinie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)