Szczurynki
Olga Gromyko

41. Szczurynki, to niesamowita książka pełna jedynego w swoim rodzaju "gromykowego" poczucia humoru, w której autorka przeuroczo, a za razem z płynącą z doświadczenia odpowiedzialnością przedstawia prawdziwe życie posiadaczki gryzoni. Lekka i prosta forma, w której Olga przytacza najróżniejsze historie i etapy swojej znajomości z Ryską, Vestą, Fudżi i całą resztą, nie pozwala czytelnikowi oderwać się od historyjek ani na chwilę. Jednak mimo pozornie błahych anegdot, opowieści zawierają w sobie całą troskę, szczęście, radości i boleści płynące z faktu opieki nad szczurętami. Pisarka wzruszająco opisuje wzloty i upadki znajomości z psotnymi istotkami, mądrość i empatię pojawiającą się w ich oczkach oraz swoją ogromną, prostą i niewymuszoną miłość do puchatych pyszczków. Nigdy nie wahając się przy tym przytoczyć chwil, w których ogromnie bała się o ich zdrowie, wątpiła w jakąkolwiek szansę porozumienia, czy smuciła się nad krótkością ich szczurzego żywota. Myślę, że jest to właśnie ta książka, którą powinno dostać każde dziecko błagające rodziców o kupno zwierzątka. Olga Gromyko subtelnie pokazuje, że gryzonie to nie tylko radość, ale i odpowiedzialność. W delikatny sposób dając do zrozumienia, że szczurynki są zwierzątkami, o które należy bardzo dbać i po których czasem trzeba dużo posprzątać. Jeśli przyszły opiekun poczuje obrzydzenie podczas czytania, powinien dobrze się zastanowić, czy rzeczywiście jest gotowy, by w jego ręce oddano żywą istotę. Natomiast opowieści z pewnością spodobają się każdemu miłośnikowi zwierząt. Szczurynki są przedstawione, jako istotki bardzo podobne do ludzi. Mają swoją skomplikowaną, pełną wrażliwości psychikę i humorki. Osobiście, całkowicie rozczuliłam się nad lekturą, przypominającą mi moją własną, niezapomnianą przygodę z gryzoniami: Kiedyś przyniosłam do domu dwie myszoskoczki - siostrzyczki, Naomi i Melani. Potem, w ciągu najbliższych dwóch lat, przez mój pokój przewinęło się ponad siedemdziesiąt myszoskoczków. A nam nie pozostało nic innego jak przekwalifikować Melani na Melka. Obecnie niestety, ze względu na pobyt w akademiku, zwierząt posiadać mi nie wolno. Jednak za każdym razem, gdy czytam którąś ze szczurynkowych opowieści Olgi Gromyko, odnajduję w ich treści własną tęsknotę, która tylko czeka na swój "kawałek podłogi", gdzie dźwięku myszoskoczkowego skrobania na pewno nie zabraknie. Mimo tylu pozytywnych aspektów, nie byłabym sobą, gdybym nie zwróciła uwagi na ogromną ilość błędów zawartych w tej krótkiej książeczce. Z przykrością przyznaję, że jest to najbardziej obfitująca w literówki i sformułowania niepoprawne stylistycznie powieść, jaką czytałam. Brak odpowiedniej korekty można odczuć w każdym rozdziale, zwykle wielokrotnie. Muszę przyznać, że pod tym względem wydawnictwo "Papierowy Księżyc" bardzo mnie zawiodło. Jednakże mimo głębokiego rozczarowania nad poprawnością ich książki, absolutnie nie żałuję, że ją dostałam. Mam jednak nadzieję, że przyszłe wydania zostaną należycie poprawione. Szczurynki były dla mnie bardzo osobistą, pasjonującą lekturą pełna wzruszeń. Polecam ją wszystkim, których serce bije mocniej dla małych i uroczych zwierzaków.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Co się robi, kiedy na rynku pojawia się nowa pozycja ulubionej autorki? Oczywiście czym prędzej kupuje się książkę, a potem zasiada do jej czytania. To nic, że według wydawnictwa to pozycja przeznaczona dla dzieci, traktująca o szczurach. Wszystkie wcześniejsze tytuły autorki przekonały mnie, że w jej przypadku temat nie ma znaczenia. A że książeczka króciutka i malutka była idealnym tytułem na wakacyjny wyjazd i plażowanie nad Bałtykiem. 

"Szczurynki" to zbiór opowiadań dotyczących doświadczeń pisarki ze szczurzą hodowlą, której się podjęła. Autorka zdecydowała się poznać bliżej szczurzy ród, aby móc prawdziwie opisać ich zachowania w "Roku szczura", którego to cyklu pierwszy tom ukazał się na polskim rynku pod koniec ubiegłego roku. Przygody, jakie miała Olga Gromyko z własną gromadką szczurzyc, opisane na kartach tej książeczki są bardzo zabawne i wciągające. 

Książeczka jest bardzo krótka - mały format, duże litery, zabawne rysunki - wszystkie te kwestie mogą spowodować mylne wrażenie, że jest to książka dla dzieci. Zresztą z takim też przesłaniem spotkałam się na stronie wydawnictwa. Nic bardziej mylnego. Jest to bardzo zabawna książeczka, co w większej mierze powoduje język pisarki ( a być może również tłumaczenie, którego podjęła się Ewa Białołęcka), lecz historyjki tak zawarte nie do końca trafią w gusta dzieci. 

Przed sięgnięciem po tę lekturę nie byłam w żaden sposób uprzedzona do szczurów (hodowlanych), w mojej bliskiej rodzinie istniał takowy osobnik, więc dodatkowo lektura sprawiła mi przyjemność. Na pewno jednak również osoby, które wcześniej nie zetknęły się z tym gatunkiem znajdą radość podczas lektury tej książki. Pisarka w trakcie 30 króciutkich rozdzialików opisuje swoje przygody ze szczurami, od bardzo drastycznych wspomnień z dzieciństwa po próby ich hodowli, różne przygody, które miała. Na niewielu stronach poznamy różne szczurze damy, które mogą zapaść nam w pamięć, z pewnością będziemy darzyć je sympatią. Wielokrotnie ich wyczyny wywołują uśmiech na twarzy, lektura wywoła całą gamę emocji. 

Największą zaletą tej książeczki, na co liczyłam na początku, jest wspaniały styl pisarki, który nie pozwala odłożyć jej na miejsce przed skończeniem. Dla miłośników twórczości Olgi Gromyko ta książeczka będzie miłym akcentem, dla osób, które chcą poznać jej twórczość ten tytuł może być dobrym pomysłem na początek. Krótka lektura pozwoli poznać wspaniały i (jak dla mnie) rozpoznawalny styl autorki. 

"Szczurynki" możecie zabrać jako lekturę w (krótką) podróż, trzymać w domu i poczytywać po rozdzialiku, albo spędzić z nią upojne chwilę na plaży, jak to było w moim wypadku. To doskonała, lekka lektura, która pozwoli Wam się odstresować a jednocześnie nie wymaga dużo czasu na lekturę. Można również do niej wracać w gorszych chwilach. Może skusicie się na historię o szczurach? Jest naprawdę zabawnie, choć bywa również przerażająco i smutnie. Jak dla mnie - fanki autorki - pozycja obowiązkowa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)