Surrealistka
Michaela Carter

Serdecznie dziękuje Wydawnictwu Rebis za egzemplarz książki „Surrealistka”.

„Wielka miłość i burzliwe losy dwojga niezwykłych artystów” - taką notatkę czytamy na okładce i gdybym musiała streścić tę powieść w jednym zdaniu, tak właśnie ono by brzmiało. Pojęcie surrealizmu jest mi znane, podobnie jak nazwisko Picasso czy Dali ale o kimś takim jak Maks Ernst i Leonora Carrington nigdy nie słyszałam; poznałam ich dopiero podczas lektury „Surrealistki”.
Leonorę Carrington poznajemy jako młodą, początkującą artystkę, która od początku udowadniała, że jej charakter jest niezłomny. Trzeba bowiem mieć niezwykła odwagę i silę woli by porzucić węzły konwenansów i z grzecznej panienki z dobrego domu stać się kontrowersyjną, na wskroś wyzwoloną kobietą. Momentami ona sama nie rozumiała do końca swoich zachowań ale pozwalała by kierował nią instynkt a nadzwyczajna wrażliwość ukierunkowała jej wizje artystyczne. Jej losy splotły się z dojrzałym już wówczas Maksem Ernstem, którego styl życia i twórczość miały duży wpływ na Leonorę. Miłość która ich połączyła była niezwykle silna, wręcz obsesyjna ale jednocześnie inna niż ta „standardowa”. Była to miłość ciężka, pełna bólu i tęsknoty, zazdrości i niepokoju ale jednocześnie inspirująca obu artystów do tworzenia nadzwyczajnych dzieł. Było w niej tez mnóstwo wolności i niezależności, co wynikało tez ze stylu życia ówczesnych surrealistów. Czysty hedonizm wypełniał każdy ich dzień. Nieskrępowana, wolna miłość, nagość, alkohol i taniec. Wybuch wojny rozdzielił kochanków, zmusił do wyjazdu z ukochanej Francji. W książce fantastycznie opisano drogę, jaką Max przebył w poszukiwaniu „swojej dziewczynki” oraz to, jak sama Leonora rozwinęła się podczas rozłąki z ukochanym mężczyzną. Załamania nerwowe, choroby psychiczne niestety trafiły na podatny grunt ponieważ nikt nie jest tak emocjonalnie wrażliwy na bodźce jak artyści.
Składam głęboki ukłon w stronę autorki bowiem wspaniałym stylem opisała ten ekscentryczny świat. Stylem wcale nie lekkim ale idealnie dostosowanym do formy opowieści biograficznej. Język powieści jest niezwykle liryczny, dobrze komponujący się z tematyką. Mogłam wniknąć w ten świat i być niewidocznym obserwatorem. I może nie rozumiem niektórych zachowań surrealistów ale zdecydowanie ich szanuję.
„Surrealistka” jest powieścią bardzo dobrą, nie jest to lektura łatwa, nie można się przy niej tak po prostu zrelaksować. Tematyka i styl wymagają od czytelnika uwagi i skupienia by odpowiednio wczuć się w klimat życia bohaterów, ale to oznacza, że książka jest na naprawdę wysokim poziomie. Polecam. 

"Szum rzeki jest piękniejszy niż wolność. Nawet cichy, rozpłomienia się w uchu, nadaje blask każdemu nerwowi, każdej komórce." Surrealistka to powieść oparta na faktach. Poznajemy tu młodzieńcze losy malarki Leonory Carrington. Urodziła się w 1917 roku. Leonora pochodzi z dobrej i bogatej rodziny. Już za dzieciaka sprawiała kłopoty rodzicom. Przez swoje źle zachowanie była wyrzucana ze szkół. Wymogła na ojcu pozwolenie na studiowanie malarstwa. Jako dwudziestolatka poznaje o prawie trzydzieści lat starszego mężczyznę Maksa Ernsta, żonatego malarza. Zakochowuj się w sobie i wyjeżdżają do Paryża. To właśnie tu dziewczyna poznaje słynnych surrealistów chociażby Picassa. W momencie kiedy Hitler dochodzi do władzy zaczyna się pościg za surrealizmem. Maks staje się wrogiem, musi uciekać i się ukrywać. Wojna rozdziela kochanków. Leonora chce wraz z przyjaciółmi wyjechać do Stanów. Przeżywa załamanie nerwowe przez co trafia do szpitala psychiatrycznego. Resztę doczytajcie sami :) Mamy tu takie emocje, że nie sposób oderwać się od powieści. Dzięki opisom wojny jesteśmy w stanie "poczuć" całe niebezpieczeństwo. Opisy są drastyczne. Dostaliśmy tu trudne lecz z drugiej strony pełne miłości życie malarki. Książka wymaga od nas skubienia i uwagi gdyż tematyka tu poruszana nie należy do łatwych. Przepiękna ❤️ Bardzo Wam polecam! ❤️

"Surrealistka" to opowieść o dwójce artystów, którzy przeżyli trudy II wojny światowej aby wyemigrować do Stanów Zjednoczonych.
Tytułową Surrealistką jest Leonora Carrington- artystka oraz przez pewien czas kochanka Maxa Ernsta.
Akcja rozpoczyna się od ich pierwszego spotkania w czerwcu 1937 roku, a kończy wydarzeniami z maja 1943.
Książka podzielona jest na dwie linie czasowe. Pierwsza jest z perspektywy Leonory i rozpoczyna się ich pierwszym spotkaniem. Natomiast druga jest z perspektywy Maxa i jej początkiem jest jazda bydlęcym pociągiem w czerwcu 1940 roku.
Nazwisko Ernst wielokrotnie przewijało się na moich studiach. Choć surrealizm nie jest moim ulubionym kierunkiem w sztuce to ciekawią mnie pozycje, w których jest wątek artystyczny.
"Surrealistka" nie jest łatwą lekturą, ale na pewno wciągającą. Jeśli interesują was książki z motywem wojennym, a przy okazji chcecie poznać realia kręgów artystycznych to ta pozycja jest właśnie dla was.
Dali, Duchamp, Guggenheim, Breton, Picasso to tylko kilka znanych nazwisk pojawiających się w książce.
Zaciekawiłam? Mam nadzieję, że tak, bo pozycją naprawdę warto się zainteresować.

Przyznam, że książką zainteresowałam się ze względu na okładkę. Miała w sobie coś poetyckiego i wcale się nie pomyliłam. Nigdy nie dowiedziałabym się o Leonorze Carrington, gdyby właśnie nie ta książka. I choć każdy teraz pomyśli, że przedstawia ona jej życiorys i suche fakty jej początków, to jest w głębokim błędzie. Tutaj historia jest naprawdę interesująca i powiedziałabym nawet fascynująca. Podobało mi się, kiedy Leonora zaczęła eksperymentować ze swoją sztuką. Od zawsze pragnęła czegoś więcej niż tylko zwykłej sztuki. Wiele rzeczy ją fascynowało i interesowało do tego stopnia, że sama zaczęła poprzez doświadczenia i podpatrywanie innych artystów, poszukiwać swojego niewymuszonego i ekscentrycznego natchnienia. To właśnie w Paryżu poznała wielu sławnych malarzy, dzięki którym mogła nadać swoim pracom pewien indywidualizm. Zdobyła tam uznanie za które ją podziwiałam. Jak zwykle jednak wojna musiała zniszczyć wiele marzeń. Bardzo ciężko czytało mi się opisy transportu ludzi, którzy za wszelką cenę chcieli być bezpieczni. Kawałek chleba był dla nich czymś więcej niż pożywieniem. Bardzo chcieli poczuć się wolni, choć w ich sytuacji te słowa zakrawały na absurdalność.
Ja za każdym razem ze wstrzymanym oddechem czytam sceny w książce, gdzie są opisy wojny. Przeżywam je bardzo, gdyż podziwiam wszystkich, którzy to przetrwali. Może właśnie dlatego tak bardzo przeżyłam i tą powieść.

,, Żołądek odmawia mu posłuszeństwa, a on, śliski od potu, zwija się w kłębek. W głowie mu łupie i wie, że nie da rady uciec z obozu w takim stanie".

Przyznajcie, że tego opisu po prostu nie da się skomentować...
Ogólnie mogę powiedzieć, że książka jest jak prawdziwa poezja, która nowo powstała potrafi nas zainteresować. Poprzez urywki romansu nadaje jej ciepła i pewnego wigoru. Podczas rozłąki ukochanych, jest niczym jesień, która przeminęła, jednak nadal pozostała w pamięci. Jako opowieść jest dla mnie jak wujek, który kiedyś nieznany, nagle pojawił się w moim życiu. Łaknę jego historii ciekawa splotu wydarzeń, które sprawiły, że nie mógł być z nami wcześniej...