STAR WARS. Phasma
Delilah S. Dawson

Czy ,,Phasma" to dobra powieść? Nie w moim odczuciu.

Pierwszym co mnie uderzyło był bardzo przeciętny, bardzo niewymagający styl pisania. Dialogi biły po oczach sztucznością, a opisy nie porażały unikalnością.

Tu przechodzimy do fabuły, która wygląda nieznacznie tylko lepiej. Książkę możemy podzielić na dwie zasadnicze części, przeplatające się ze sobą poprzez różne rozdziały. O ile opowieść o ludzie Phasmy jest nawet ciekawa, o tyle akcja prowadzona na statku przyprawiała mnie o bardzo potężne zwątpienie poprzez reakcje bohaterów, zupełnie nieadekwatne do sytuacji, w jakiej się znajdowali - zwłaszcza w przypadku Vi.
Bohaterowie mają potencjał jako postacie, ale w powieści go nie rozwijają. Ich głębia pozostaje raczej w sferze domysłów czytelnika. Z całej grupy najlepiej wypada jeszcze Armitage Hux, chociaż poświęcono mu najwyżej dwie krótkie sceny.

Przeczytałam, ale od samej treści milej wspominam to, że podczas lektury dopisywała mi słoneczka pogoda i spędzałam czas w ogrodzie. Polecam tylko zagorzałym fanom Star Wars, jako uzupełnienie wiedzy o nowym kanonie.

Kiepsko z moją pamięcią, bo szczerze mówiąc, zupełnie nie kojarzyłam Phasmy z najnowszej trylogii. Dla mnie więc książka nie stanowi uzupełnienia wiedzy o bohaterce, ale jest raczej zupełnie nową historią. Muszę przyznać - historią bardzo ciekawą. Tylko że tak naprawdę stosunkowo mało w tej opowieści samej Phasmy. Jest, poznajemy jej zachowanie i czyny, ale z pozycji obserwatora, bez dostępu do jej myśli i uczuć. Tak z boku. Dlatego też książka ta zostanie mi w pamięci jako opowieść o drodze grupki ludzi przez nieprzyjazną planetę, a nie o konkretnej postaci. Tak czy owak - kawałek przyjemnej historii.