Solo. Moje samotne wspinaczki
Krzysztof Wielicki

Krzysztof Wielicki „Solo. Moje samotne wędrówki” to książeczka, która wywołuje u mnie mieszane uczucia. Z jednej strony ciągle się słyszy, że nastąpił wzrost ceny papieru i w związku z tym wzrost cen książek, a z drugiej wydawca, jakim jest Wydawnictwo Agora, poświęca wiele miejsca nie tylko na ilustracje, ale i całe puste strony. Co prawda w książkach o górach zamieszczanie ilustracji to taka niepisana tradycja, jednakże odnosiłam czasem wrażenie, że zajmują one więcej miejsca, niż sama treść.

Jesteśmy już przyzwyczajeni do tego, że himalaiści, oprócz talentu do zdobywania wysokogórskich szczytów, posiadają także inne, nie mniej przydatne umiejętności. Jedną z nich jest właśnie pisanie książek. Każdy, kto śledził narodową wyprawę Polaków, którzy próbowali wejść na szczyt K2 wie, że wśród wspinaczy znalazł się jeden, który dzień w dzień pisał pamiętnik z tej wyprawy i dla niektórych osób było to znacznie bardziej emocjonujące, niż sama wyprawa.

Nigdy nie możemy być pewni, że autorem jest człowiek, którego nazwisko widnieje na okładce. Równie dobrze mógłby ją napisać hojnie opłacony ghostwriter. Przyjmijmy, że autorem jest pan Krzysztof.  Tak, jak przyjmujemy to w każdym innym, podobnym przypadku.

Reportaż pana Wielickiego jest podzielony na naprawdę króciutkie rozdziały, a każdy rozdział przywołuje wspomnienia z jakiejś konkretnej wyprawy. W opisach co prawda pojawiają się emocje, zabawne momenty, czy sytuacje, dużo tu także informacji na temat funkcjonowania takich wypraw, ale odczuwam ogromny brak ładunku emocjonalnego, który mógłby zawierać taki tekst. A czyta się go jak miesięczne sprawozdanie z funkcjonowania jakiejś firmy, przewozu towarów z jednego miejsca na drugi i tym podobnych rzeczy.

Czytałam inne reportaże, tak podobne do tego. Gdyby istniały tylko takie, pewnie szybko zarzuciłabym czytanie takich rzeczy. Są jednak reportaże, które potrafią zaangażować rozmówcę, wycisnąć mu z oka łzę, sprawić, że w wyobraźni przeniesie się na tę górę i będzie aktywnym uczestnikiem rozgrywających się tam  wydarzeń. Tutaj tego niestety nie ma.

Nikt i nic nie jest w stanie odebrać panu Krzysztofowi osiągniętych przez niego sukcesów i idących za nimi w parze „trofeów”. Jest bohaterem, symbolem wspinaczki wysokogórskiej w kraju. Człowiekiem, który jako pierwszy, także w trakcie samotnych wypraw i wędrówek, osiągnął tak wiele, co dla innych osób jest nie osiągnięcia.

Wydana publikacja nam o tych zdobyczach przypomina. Mamy także okazje obejrzeć przepiękne zdjęcia i poczytać trochę o historii z wypraw ludzi, którzy, z niejednej, wydawałoby się, beznadziejnej sytuacji nie tylko potrafili wyjść cało, ale jeszcze później o niej opowiedzieć.

I na tym kończą się plusy tej publikacji.

To dobrze, że Pan Krzysztof Wielicki chciał spróbować swoich sił w czymś innym niż wspinanie. I na pocieszenie powiem, że nie byłą to najgorsza historia wysokogórska, która miałam okazję przeczytać. Do najlepszej trochę jej daleko. To był taki  zdecydowanie mocny średniak w tego typu literaturze.

Pochwalił tego, kogo miał pochwalić, utrwalił sukcesy Pan Krzysztofa dla przyszłych pokoleń, zwłaszcza dla ludzi, którzy nigdy wcześniej o nim nie słyszeli i pozwolił nam obejrzeć wysokogórskie szczyty o różnych porach dnia i roku.

Wydanie bardzo ładne, ale sztucznie pogrubione mnóstwem ilustracji oraz częstych „białych stron”.

Twarda okładka tylko potęguje to wrażenie.

Koniec końców musze przyznać, że całkiem nieźle się przy jej czytaniu bawiłam.

"Solo. Moje samotne wspinaczki" to kolejna książki od wydawnictwa Agora, która zachwyca wykonaniem. Jest w niej mnóstwo kolorowych zdjęć i spójna struktura tekstu. Możemy zarówno podziwiać piękne górskie widoki, jak i zobaczyć twarze ludzi, o których mowa. Poza kilkoma wyjątkami, większość fotografii jest bardzo dobrej jakości. Myślę, że ten tytuł będzie dobrym uzupełnieniem biblioteczki osób, które już kilka innych pozycji dotyczących tego tematu posiadają.

Właśnie takim "bardziej doświadczonym" czytelnikom tę książkę polecam. Są tutaj przede wszystkim wspomnienia autora ze swoich wspinaczek. Wszystko jest tutaj w moim odczuciu napisane tak krótko i na temat. Nie ma tutaj rozwodzenia się nad tematem, tłumaczenia laikowi co jest do czego, gdzie i jaka historia stoi za jakim nazwiskiem. Czasami gubiłam się przy przeskokach czasowych albo miałam wrażenie, że coś jest wyrwane z kontekstu. Myślę, że osobom, które mają już pewną wiedzę na temat historii alpinizmu będzie po prostu łatwiej wszystko zrozumieć i ze sobą połączyć.

Czyta się szybko, książka nie jest długa. Język jest prosty, niejednokrotnie ma się wrażenie bliskości z autorem, jakby siedział obok i opowiadał o swoich doświadczeniach. Wizualnie pozycja naprawdę piękna. Polecam miłośnikom gór i wspinaczek.

Egzemplarz do recenzji otrzymałam od wydawnictwa.