Śmierciowisko
Anna Głomb

Zamiast ruchliwych ulic - zarośnięte drogi, tam gdzie jeszcze kilka dekad temu były wielkomiejskie przestrzenie pokryte betonem, blokami i obiektami przemysłowymi - ruiny niknące pod roślinnością. Miasta, przypominające starożytne ruiny tylko zamiast turystów biegają po nich dzikie zwierzęta. Dumna i zaborcza cywilizacja człowieka utraciła prymat w świecie, nie jest już potęgą, lecz jedynie rozproszoną garstką rozbitków, którzy z dnia na dzień musieli wyrzec się większości zdobyczy techniki. Życie nagle przybrało całkiem inny kształt, nie ma społeczeństwa, są tylko mniejsze lub większe skupiska ludzi, którzy musieli od nowa nauczyć się egzystować w otoczeniu, gdzie już nie są władcami. Przyroda nie znosi pustki i zapełnia ją bardzo szybko, nie pytając o zgodę czy też dając wybór. Mieć wszystko,a nawet więcej i stracić to w ciągu zaledwie kilku dni. Kolos na glinianych nogach czy zwykła kolej rzeczy?

Dorota zna czasy "normalności" z książek i opowieści starszych mieszkańców osady, sama urodziła się już po przejściu Epidemii. Dla niej prąd, samochody, samoloty to coś co jedynie widziała na starych zdjęciach, w jej świecie nie ma technologii, jest jedynie prosta technika. Każdy dzień wydaje się podobny do poprzedniego i nie ma nadziei na zmianę, nie może wsiąść w autobus czy też pociąg i odjechać w siną dal. Trudno żyć w społeczności, jeżeli jej zasady nie przystają do człowieka, każde wyróżnienie się traktowane jest podejrzliwie, bo przecież nie ma miejsca na indywidualność, a przynajmniej na jej manifestowanie. Jednak dziewczyna nie pozwala by zwyczaje oraz opinie innych rządziły nią i jej postępowaniem, jednocześnie jest częścią, lecz i odrębnym elementem. Ale czuje, że różni się od pozostałych, wydaje jej się czy faktycznie coś lub ktoś ją obserwuje? Niektórzy zauważyli, iż zachodzą jakieś zmiany, niepokojące, chociaż prawie niezauważalne, tak jakby kolejny akt zaczął dokonywać się. Epidemia zmiotła świat jaki znany był od tysiącleci, ludzie już nie są tacy sami jak kiedyś,co jeszcze ich czeka? Może odpowiedzi skryte są w leśnych ostępach, pomiędzy drzewami i paprociami? Tak wiele zmieniło się w tak krótkim czasie, a kolejne pokolenie musi stawić temu czoła. Jaka jest w tym rola Doroty? Jedna śmierć wydaje się przypadkiem, druga to już konkretne podejrzenia, a trzecia to znak, tylko o czym on mówi albo o kim, może ostrzega? Zbieg okoliczności czy coś z przeszłości przesyła kolejne wiadomości? Gdzieś ukryta jest prawda o niedawnych wydarzeniach, wcale nie taka jak wydaje się większości. Czasem by ją odkryć trzeba wiele poświęcić, a nawet więcej. Kiedy zrobi się już pierwszy krok w kierunku nieznanego nie ma odwrotu, potem można iść jedynie do przodu, bo droga powrotna niknie w leśnym gąszczu ...

Zagłada, powrót do korzeni, groza i kryminalna zagadka, a to jeszcze nie wszystkie elementy wątków "Śmierciowiska", bo odnaleźć można również elementy baśni i fantastyczne. Anna Głomb przygotowała dla czytelników niezwykłą opowieść,od której trudno się oderwać. Zagadki,stopniowanie napięcia, nieoczekiwane zwroty akcji i fabuła, w jakiej jest miejsce na wiele niespodzianek. Kończąc lekturę okazuje się, że początkowe założenia okazały się za skromne wobec tego co znajduje się na stronach tej książki. Historia z pogranicza, a raczej czerpiąca z tak wielu gatunków, nie pozwala na nudę i każe szybko czytać by jak najszybciej poznać tajemnice bohaterów, lecz nim to się stanie, czytający wyruszają w podróż po niezwykłym świecie. Nie ma w nim miejsca na oczywistość i sprawdzone rozwiązania, zamiast tego mozaika wielu detali, które powoli zazębiają się o siebie tworząc niezwykły krajobraz. Postacie mają wiele twarzy, a każda z nich to niezwykła opowieść w jakiej przeszłość odgrywa większą rolę niż ktokolwiek przypuszcza.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lubię debiuty. Chętnie sięgam po powieści nieznanych autorów, zwłaszcza naszych rodzimych. Uważam że każdemu trzeba dać szansę. Jednak nie raz i nie dwa zawiodłam. Mogłabym stworzyć długą listę lektur które nie spełniły moich oczekiwań. Jak dobrze że ,,Śmierciowisko" Anny Głomb na tym spisie miejsca nie znajdzie. Od strasznej Epidemii minęło kilkanaście lat. Ludzie powrócili do normalnego życia i tylko niektórzy pamiętają straszne wydarzenia, gdy wirus zabrał miliony ludzi. Ci, którzy ocaleli musieli stawić czoło nowej rzeczywistości. Wielu z nich miesiącami wędrowało, aby znaleźć miejsce, gdzie istnieje szansa na rozpoczęcie nowego życia. Cywilizacja wymarła na a jej miejscu wyrósł olbrzymi las, który chowa w sobie wiele tajemnic. W jednej z osad, ukrytych głęboko w lesie mieszka Dorota. Nie pamięta ona czasów sprzed Epidemii jednak od dzieciństwa towarzyszą jej historie opowiadane przez rodziców i przez ich znajomych. Dziewczyna czuje że nie pasuje do nowego świata- tęskni za cywilizacją, pragnie zobaczyć wspaniałe miasta, odwiedzić piękne chociaż wymarłe zakątki świata. Często przesiaduje na stacji, na którą nie przyjeżdżają już żadne pociągi i marzy, aby chociaż jeden przyjechał i zabrał ją daleko od miejsca, gdzie się wychowała. Gdy we wsi zaczynają dziać się dziwne rzeczy, Dorota nie przeczuwa że mogą bezpośrednio dotyczyć jej osoby. Tylko tajemnicza postać ze skraju lasu przeraża ją coraz bardziej. Gdy wydarzenia przybierają coraz gorszy obród Dorota postanawia działaś. Więcej wam nie zdradzę, aby nie odebrać wam tego podekscytowania, które towarzyszyło mi już od pierwszych kart powieści. Temat antyutopii, dystopii, świata po apokalipsie uwielbiam. Wszystko zaczęło się od trylogii pani Collins którą zna niemal każdy, chociaż z tytułu. Podobnie jak ,,Zmierzch" Meyer który wywołał lawinę książek o wampirach, wilkołakach i innych paranormalnych stworzeń, tak ,,Igrzyska Śmierci" wywołały istną lawinę powieści o charakterze dystopii. Przyznam, nie spodziewałam się że polska autorka może stworzyć dzieło godne porównania do ,,Igrzysk". Mogę się nawet posunąć do stwierdzenia że pani Anna stworzyła świat o wiele bardziej mroczniejszy i przerażający niż Suzanne Collins. Dodatkowo w karty swojej powieści wplotła magię, tajemnicę i coś mrocznego- koszmary, które towarzyszą nam od dzieciństwa. Autorka zmaterializowała lęki bohaterki i sprawiła, że to właśnie przy nich skupia się cała akcja. Jestem strasznym ,,Strachem". Książki King'a planuje poznawać dopiero w Lublinie, od pierwszego października, gdy będę wiedziała że w tym samym pokoju śpi ktoś, kto w razie czego wysłucha moich lęków i uspokoi. Nic więc dziwnego że gdy dobrnęłam do połowy powieści trochę się bałam. Byłam sama na piętrze z racji tego że moja siostra wyjechała do szkoły. Jednak nie mogłam się oderwać. Co chwilę odkładałam książkę, aby zaraz znowu zapalić światło i zagłębić się w losy Doroty. Autorka wykreowała wspaniały, inny świat, mroczny i pełen tajemnic. Widać, jaki ogrom pracy włożyła ona w pracę nad powieścią. Każda karta odkrywa przed nami rąbek tej innej rzeczywistości. Wiadomości i fakty autorka dawkuje po troszku, aby zachęcić czytelnika do dalszego czytania. Gdy narrator zaczyna rozwodzić się nad epidemią, zaraz przerywa, aby za kilka stron wrócić do wspomnień danej osoby. Bohaterowie, których stworzyła autora są niemal idealni. Z wielką dokładnością opisała ich lęki, przeszłość, marzenia tak, że wydawałoby się ze są to postacie niemal żywe. Z wielką przyjemnością odkrywałam kolejnych bohaterów. Każdy był z nich inny, ale coś ich łączyło- Dorota. Każdy miał coś wspólnego z dziewczyną. I przeważnie wszyscy zdawali sobie z tego sprawę. ,,Śmierciowisko" jest książką godną polecenia. Świat stworzony przez autorkę jest bardzo realistyczny, a zarazem magiczny. Wielowątkowość, mnogość bohaterów i tajemnica sprawiają, że powieść czyta się szybko i przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Atutem powieści jest warsztat Autorki. Pani Anna, mimo iż jest to jej debiut, jest odpowiednią osobą na właściwym miejscu. Świetnie poradziła sobie z pociągnięciem fabuły na odpowiednie tory, kierowaniem postaciami, ukształtowaniem ich charakteru i osobowości. Opisy wydarzeń nie są nużące, a te krajobrazu barwne i sugestywne. Swym plastycznym stylem przekazała idealny obraz powieści, taki, który porwie każdego fana gatunku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka mnie zaskoczyła. 

Została mi polecona jako opowieść z motywami słowiańskimi. 

Jednak autorka przeplatała zgrabnie motywy słowiańskie i świat po totalnej zagładzie. 

Odczulam nawiązania do znajomo brzmiacych bajek. 

Książka fajna na jesienne wieczory. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)