Siostry
Dana Pawlicka

Mamy tutaj spokojnie opowiedzianą opowieść, którą lekko się czyta, ale autorka jakby bardziej skupiła się na opisach pobocznych. Widzimy całą otoczkę gdzie toczy się akcja, jakie kobiety miały plany, jak nie wierzą swoim intencjom i jak my mamy im nie ufać. Cała opowieść ukazana jest nagle, kiedy to do niepełnosprawnej siostry przyjeżdża druga, by się nią zająć. My czytamy pomiędzy wierszami o jej niechęci. Podkreśla nam, że do pomocy rodzicom nie przyjechała i nagle dziwi ją, że przypomniała sobie o niej. Podobno zapowiadała swój przyjazd, lecz zauważamy, że albo jej nie wierzyli, albo wiele obietnic było z jej strony niespełnionych. Widać tutaj też różnicę w sposobie ich życia. Pola to typowa pani z wyższych sfer, która nie rozumie pracy rąk, choć o dziwo ją siostrze proponuje. Wyczuwałam tutaj duże napięcie między nimi i długo nie byłam pewna o czym tak naprawdę będzie ta opowieść. Czas biegnie tutaj jakby wolniej, zanim cokolwiek się tutaj wydarzy poznajemy ich myśli, wspomnienia czasów, kiedy jedna z nich miała romans burzliwie zakończony, czyli całą otoczkę tej książki bez większych konkretów. Wydaje mi się, że autorka celowo się tutaj z niczym nie spieszyła. Chciała dać dorosnąć postaciom, lub jakby sama częściowo dzieliła się z nami własnymi wspomnieniami. Niektóre osoby po prostu taki styl pisarski posiadają i albo się go lubi, albo nie.
Pola obecnie jest samotna i pragnie adoracji, bliskości płci przeciwnej. Kiedy ukazuje się jej dawny narzeczony, wydaje się być ponownie zainteresowany bliższą relacją. Jak sądzicie, co na to Pola? Wiemy, że ma pewne sekrety, które zna tylko jej przyjaciółka. Długo zastanawia nas dlaczego porzuciła dostatnie życie i przyjechała na wieś, której tak naprawdę nie lubi. Jej charakter bywa naprawdę trudny. Ciężko jest jej zrozumieć, że nie zawsze musi mieć rację, jakby wiedziała coś, czego ta druga nie wie. Między siostrami dochodzi więc do niemiłych napięć.
Życie Emilii nie oszczędzało, więc rozumiemy jej postawę. Sama cieszy się z tego, co posiada i ja ją za to podziwiałam. Na szczęście relacje między nimi ulegną zmianie, lecz czy to oznacza, że będzie już kolorowo?
Książka jest dla osób cierpliwych, którzy lubią przeżywać emocje wraz z bohaterami. Druk jest tutaj nieco mniejszy, ja rozłożyłam ją sobie na kilka dni. Pomimo rozległych analiz cieszę się, że ją przeczytałam. Ma w sobie przesłanie i ciekawi mnie, czy ktoś jeszcze je znajdzie:-)
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Dana Pawlicka to dziennikarka na emeryturze, mając prawie 80 lat podjęła się nowego wyzwania. ,,Siostry" to jej debiut powieściowy. Książka miała swoją premierę 16 lutego 2023 roku. Książka obszerna, ma 565 stron i nie można jej przeczytać za jednym razem, jednego wieczoru.

       Bohaterkami są dwie siostry, Pola i Emilia. Pola po 30 latach pobytu za granicą wraca do rodzinnego domu w Starej Wsi. Jej siostra ,,Chciałaby wiedzieć, dlaczego Pelagia, czyli Pola, porzuciła USA wraz z tamtejszym obywatelstwem, pięknym mieszkaniem (obciążonym niewielką końcówką kredytu do spłacenia), licznym gronem przyjaciół i przyjechała do kraju, aby zając się siostrą." Emilia jest niepełnosprawna, porusza się na wózku. W dzieciństwie i młodości siostry nie były przyjaciółkami, więc co spowodowało, że Pola postanowiła zaopiekować się siostrą. ,,Nigdy nie były ze sobą zżyte jak typowe szczebiocące psiapsiółki, o których reżyserzy kręcą łzawe filmy." Pola ma swoje tajemnice o których wie tylko jej amerykańska przyjaciółka. ,,Wszyscy czekają aż sama coś powie. Całkiem możliwe, że nigdy to się nie wydarzy. Zawsze była skryta i pod tym względem odbiegała od paplających o wszystkim koleżanek, które nie potrafiły utrzymać języka za zębami i dzieliły się szczegółami uchodzącymi powszechnie za wstydliwe."

         Akcja powieści toczy się powoli, ukazuje normalne życie rodzinne. Siostry nawiązują bliższe kontakty, są dla siebie oparciem i nie robią tego z przymusu. Pojawienie się w życiu Poli dawnego narzeczonego  Darka jeszcze bardziej ich zbliża do siebie. To optymistyczna, krzepiąca  historia, pełna wzruszeń, nie ma tu złych charakterów. Główni bohaterowie to osoby ciepłe, życzliwe,  skłonne do pomocy, dobrze scharakteryzowane. Sam pomysł na opisaną historię nie jest jakiś szczególnie innowacyjny. Pomimo, że książka jest dość schematyczna i podobna do innych, to ma ona swój urok. Historia pewnej rodziny, jakich wiele obok nas, ze swoimi kłopotami i radościami. Autorka odwołuje się do wielu uczuć i rozterek. Nie zgadzam się z zapowiedzią z okładki mówiącej o nadciągającej katastrofie, raczej wszystko układa się znakomicie. Książka dopracowana, napisana dobrym stylem, bez zbędnych wiadomości i usterek korektorskich. Ciepła, przyjemna powieść obyczajowa z odnowionym romansem.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.