Sieroty
Igor Brejdygant

Gdzieś wyczytałem, że Igor Brejdygant powieścią „Sieroty” powrócił spektakularnie i brawurowo. Nie pasuje mi ten powrót, bo przecież Pan Igor nigdzie się nie wybrał ani nie zniknął. Tworzył swoje przedsięwzięcia może i mniej spektakularne a równie ciekawe i emocjonujące jak chociażby „Zła woda” czy „Wiatr”. Poza tym spektakularna czy brawurowa jest jak najbardziej na miejscu. Chyba nie ma większej tragedii dla dziecka jak stracić dwójkę rodziców. Trafić do domu dziecka czy podobnej instytucji mającej zastąpić rodziców, dać namiastkę rodziny. Ania i Marcin tracą właśnie rodziców, są nieomal świadkami tragedii, ktoś im brutalnie rodziców odebrał. Ania pełnoletnia już wyrywa Marcina z bidula pomimo, że ten dopiero za trzy miesiące kończy osiemnaście lat ale są powody, dla których musi złamać prawo. Ania postanawia odnaleźć zabójców. Ślady prowadzą do innych bidulów. Finał, co nieco mnie zaskoczył, intuicyjnie spodziewałem się takiego obrotu sprawy ale rozum podpowiadał, że to nie możliwe, a jednak. Poza tym jestem pod wrażeniem swoistej gry psychologicznej, atmosfery panującej w powieści, graniu, chyba na nosie czytelnika, bo nie sposób jednoznacznie ocenić części bohaterów. Ze strony na stronę napięcie rośnie!

Nie wiem, jak to możliwe, ale dotąd nie czytałam żadnej książki Igora Brejdyganta. Zaczynam zatem od „Sierot” i jeśli reszta jest równie dobra, biorę wszystko!

Można się czepiać, że trochę za dużo zbiegów okoliczności, można uznać, że to ciut nierealne i nieprawdopodobne. Można, ale po co? Można też zejść na zawał, zobaczywszy okropny błąd ortograficzny, co prawie mnie spotkało. Nie wiem, jak można przeoczyć ‘usytułowanie’?!

To typ kryminału, który lubię – z zaglądaniem do przeszłości, z traumami, wspomnieniami, z szukaniem prawdy i sprawiedliwości. Jest też trochę gangsterów, pościgów, odrobina drastycznych opisów – wszystko to sprawia, że „Sieroty” czytają się same.

Polecam!

Śmierć rodziców złamała im dzieciństwo. Teraz robią wszystko, żeby odkryć prawdę i odwrócić swoje losy.

Przed dziesięciu laty, Ania i Marcin stracili rodziców. Oboje zostali bestialsko zamordowani i w ich własnym domu. Po tych tragicznych wydarzeniach dzieci trafiły do domu dziecka prowadzonego przez siostry zakonne. Pomimo skrupulatnie prowadzonego śledztwa, policja nigdy nie rozwiązała sprawy, a morderca wciąż przebywa na wolności. Ania i Marcin postanowili wziąć sprawy w swoje ręce i po latach szukają sprawiedliwości tam, gdzie inni nie mogli jej znaleźć. Okazuje się jednak, że rodzinne tajemnice są bardziej niebezpieczne, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.

Sięgając po tę historię czułam, że autor mnie nie zawiedzie. Po raz kolejny dałam się wciągnąć w genialne poprowadzoną fabułę pełną mrocznych i przerażających tajemnic. Zarówno uknuta intryga, jak i poprowadzone śledztwo są dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. Książkę czytałam z ogromnym zaciekawieniem i zaangażowaniem, przekręcając strona za stroną nie mogłam doczekać się zakończenia. Ogromnie byłam ciekawa, jaki finał będzie miało śledztwo prowadzone przez Anię i Marcina. „Sieroty” to nie tylko kryminał z intrygującą zagadką, która sięga wiele lat wstecz, to nie tylko świetnie poprowadzone śledztwo dwojga młodych ludzi, których determinacja prowadzi do najmroczniejszych rodzinnych sekretów, to także historia, która wywołała we mnie mnóstwo emocji. Czułam złość, ból, wstręt a momentami chciało mi się płakać nad losem, jaki ich spotkał. Autor wykreował bohaterów, których portrety psychologiczne są na bardzo wysokim poziomie i jest to kolejny powód, dla którego jestem skłonna rzec, że jest to książka idealna. Na ich podstawie Igor Brejdygant ukazuje nam, jakie są skutki traumy po utracie najbliższych osób, która młodych ludzi kieruje na złą drogę.

„Sieroty” to thriller o mrocznym i dusznym klimacie, który wciąga czytelnika od pierwszych stron i nie pozwala, choćby na chwilę wytchnienia. Napięcie, wartka akcja i niepokój, jaki towarzyszy nam od początku, tworzą z tej historii thriller idealny. Do tego dochodzi świetny styl i plastyczny język autora. Czego chcieć więcej? Ja polecam i mam nadzieję, że Wy również zdecydujecie się na tę lekturę.

Igor Brejdygant na co dzień zajmuje się pisaniem scenariuszy filmowych i serialowych, ale od dobrych kilku lat w międzyczasie pisze też powieści kryminalne. I choć nie czytałam wszystkich, a cztery z sześciu, to muszę przyznać, że jest to autor wart uwagi, przede wszystkim ze względu na to, że nie idzie tym dobrze znanym nam torem co wszyscy, a tworzy coś mocno oryginalnego, nieszablonowego, coś całkiem swojego. I tak też jest z jego najnowszymi ,,Sierotami". To kryminał, ale główne postacie to nie morderca, śledczy czy detektyw, a młodziutkie rodzeństwo, które doświadczyło śmierci rodziców jedenaście lat temu, a teraz, po wyjściu z sierocińca, postanawia samodzielnie odnaleźć sprawcę tamtego brutalnego morderstwa. Sprawa jest skomplikowana i rozłożysta, nie toczy się specjalnie szybko, a jednak mocno ciekawi. Postacie wykreowane są świetnie, uważnie przyglądamy się temu, jak te traumatyczne przeżycia wpłynęły na ich postrzeganie świata. Ale przede wszystkim moją uwagę przyciągnąć styl, w jakim powieść jest napisana. Jest trudny do opisania, z jednej strony bogaty, z drugiej dosyć powściągliwy, wymagający lekkiego wysiłku od czytelnika. Ale warto! To książka przemyślana, zmuszająca do refleksji na temat pojęcia zła i tego, jak mocno wpływa ono na wszystkich wkoło, a jednak niewielu na nie reaguje... Mocna pozycja, jestem nią zaskoczona, ale i bardzo zadowolona! Polecam wszystkim, którzy szukają czegoś świeżego na kryminalnym rynku książki.

Historia rodzeństwa, które wychowywało się w bidulu. Ich rodziców zamordowano, a sprawa nigdy nie została rozwiązana. Gdy Ania odbiera brata z sierocińca, postanawiają, dla własnego spokoju, pozamykać stare sprawy i odnaleźć winnych zbrodni.

Budowanie akcji i napięcia super, dobrze się czyta, jednak koniec i rozwiązanie sprawy niezbyt mi się podobały.

,,By uwolnić się od pętających nas wspomnień i wejść w dorosłe życie, trzeba najpierw zrozumieć i zaakceptować swoją przeszłość "

Ania i Marcin Piotrowscy po brutalnej śmierci swoich rodziców wychowywali się w domu dziecka prowadzonym przez siostry zakonne. Policja nigdy nie znalazła sprawców tej masakry. Po dziesięciu latach rodzeństwo postanawia działać na własną rękę i znaleźć sprawiedliwość tam gdzie inni nie potrafili tego zrobić.

Jednak co się stanie kiedy okaże się że rodzinne tajemnice są bardziej niebezpieczne niż można by przypuszczać?

,,Sieroty" to świetny kryminał, z dobrze wykreowanymi bohaterami, wielowątkowa, bardzo wciągająca i dynamiczna akcją

( Chodź może trochę naciągana).

Widać że autor włożył w książkę dużo pracy. A dzięki lekkiemu stylowi czyta się przyjemnie i lekko.

Polecam na zimowe wieczory przy kawie lub herbacie.

Dziesięć lat temu Ania i Marcin stracili rodziców, ktoś ich zamordował. Dziś mając 20 i 18 lat, czyli będąc dorosłymi, no w przypadku Marcina prawie ... postanawiają dowiedzieć się kto stoi za śmiercią ich najbliższych.

Pan Igor po raz kolejny dowiódł mi, że jego książki to doskonała rozrywka. Na dodatek bardzo lubi bawić się gatunkiem i nie zawsze w moje ręce wpada tradycyjny kryminał. Tym razem mogłam się zanurzyć wprost w klasyczne odmęty tego gatunku.

Było doskonale śledztwo oraz nitki z których tylko jedna prowadziła do kłębka i nie było łatwo właśnie ją znaleźć.

Do tego duża kultura słowa, lekkość pióra i niewątpliwa zdolność do budowania warstwy psychologicznej. W książkach autora nigdy nie ma miałkich bohaterów, niejasnych... Dostajemy się zawsze do ich wnętrza, które możemy przemierzać we wszystkie strony wchodząc coraz głębiej w ich życie.

To historia miłości, zemsty i ogromnego bólu. Tutaj nie ma rzeczy do końca pewnych, tu dopiero zakończenie pozwala spojrzeć na całość i zrozumieć.

Niczego mi w niej nie brakowało, nie było nudy, nie było przeciągania zbędnych sytuacji. Każde słowo, każde opisane zdarzenie było po coś, wszystko miało sens. Powieści Autora są dla mnie tak kompletne.

Pozostaje mi czekać z radością na kolejną powieść Pana Igora, która jak zwykle zaskoczy mnie pomysłem na fabułę i konstrukcją.