Sezon niewinnych
Samuel Bjrk

Zacznę od tego, że nie znoszę czytać książek, w których ofiarami są dzieci. Nieważne, czy chodzi o psychopatę, znęcających się rodziców czy opiekunów – nie lubię i już. I kiedy już trafię na taką, zwykle ją odkładam po pierwszej ofierze. Ale „Sezon niewinnych” pożyczyła mi koleżanka i tak zachwalała, że postanowiłam jednak przeczytać do końca. I nie żałuję – choć temat straszny i dołujący.

„W lesie wisi aniołek. Samiuteńki” – te słowa, wypowiedziane przez chłopca będącego jednym z bohaterów powieści, utkwiły mi w głowie i nie chcą z niej wyjść. Mam wrażenie, że oddają klimat tej książki. Nie wiem dlaczego, ale wywołują u mnie dreszcz. A dwaj bracia, z których młodszy znajduje tego „aniołka” – zaniedbywani i maltretowani przez rodziców, to świetna para bohaterów, którzy od razu wzbudzili moją sympatię. Oj, nieźle się te dzieciaki wpakują!

„Sezon niewinnych” właściwie składa się z szeregu zgranych motywów: policjanci z osobistymi problemami, tajemnicza sekta, ciekawscy chłopcy prowadzący własne śledztwo, maniak komputerowy i seryjny morderca. A jednak autor tworzy z tych motywów coś niepowtarzalnego i nowego, a przy tym tak wciągającego, że trudno się oderwać. I jest jeszcze jedna rzecz: nawet gdy na moment odkładałam tę książkę i robiłam coś innego, ona zostawała mi z tyłu głowy. I te słowa o samiuteńkim aniołku przebiegały mi przez myśl raz po raz – więc dobrze się zastanówcie, zanim po nią sięgniecie, bo temat jest trudny, nastrój przygnębiający, a śledztwo wyjątkowo ponure. Giną sześcioletnie dziewczynki, a ich zwłoki, ubrane w szyte na zamówienie sukienki, znajdowane są w lesie. Powieszone. Z tornistrami na plecach i karteczką: „Podróżuję sama”.

Książkę czyta się błyskawicznie, bo trudno się od niej oderwać. Mimo trochę niestarannej redakcji – ale to szczegół. Mamy tutaj bardzo ciekawy zespół śledczych – choć na pierwszy rzut oka dość typowy dla skandynawskich kryminałów. Mamy zatem bystrą policjantkę Mię, która straciła chęć do życia, jej szefa, który także boryka się z osobistymi problemami, obdarzonego specyficznym poczuciem humoru Kima i rozdartą między pracę a życie rodzinne Anette. Mnie najbardziej spodobał się Gabriel – chłopak, którzy rozwiązał w sieci trudne zadanie i przez to trafił na listę wywiadu, a następnie – do wydziału zabójstw. Niby typowy maniak komputerowy, który nie jest najlepiej dostosowany do normalnego życia – ale jednak wciąga się w śledztwo i jego nieco inne spojrzenie bardzo pomaga. No i widzimy jego wielką przemianę: od dzieciaka podekscytowanego perspektywą pracy w wydziale zabójstw, do kogoś, kto rozumie, że to, nad czym pracuje, to nie film ani gra – zwłoki są prawdziwe, a policja nie ma dziewięciu żyć na to, aby znaleźć zabójcę.

Akcja toczy się wartko, na dodatek autor fenomenalnie stosuje zasadę wstrzymania akcji w momencie najbardziej wciągającym – więc trudno się oderwać. Taki zabieg udaje się dzięki temu, że mamy kilku bohaterów, do których wracamy co jakiś czas, a potem ich zostawiamy (na przykład w chwili, gdy za ich plecami pojawia się niebezpieczeństwo). Chwilami miałam pokusę, żeby przerzucić strony i zobaczyć, co dalej z tym konkretnym wątkiem – ale oparłam się. Pewnie dlatego, że wszystkie wątki są ciekawe. I mimo że w pewnym momencie zaczęłam podejrzewać, kto jest winny (trafnie, jak się okazało) – w niczym mi to lektury nie zepsuło. Do końca trzymała w napięciu, a zakończenie daje nadzieję, że będą kolejne części – już kupiłam kolejną (choć bez obaw: śledztwo zostaje zamknięte i wszystkie ważne wątki – rozwiązane). Więc jeśli nie lubicie serii, możecie z powodzeniem poprzestać na tym tomie (choć nie wierzę, że nie sięgniecie po drugi).

Zakończenie jest mocne, choć motywacja zabójcy – nieźle pokręcona.

„Sezon niewinnych” to kryminał dla miłośników skandynawskich klimatów. Wielowątkowy, złożony, pełen mroku.

Podsumowanie: bardzo wciągająca powieść skandynawskiego autora.  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo w porządku kryminał.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobry kryminał. Podobno to początek nowej serii. Zapowiada się nieżle.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I znów w moje ręce wpada książka z gatunku, który kocham. Czyli nie dość, że kryminał to jeszcze skandynawski. Cenię je za wiele rzeczy i zauważyłam, że różni autorzy choć styl różny to klimat trzymają podobny. Więc mniej więcej wiem czego się spodziewać, a mimo to to właśnie kocham. To co lubię dodatkowo to fakt, że najczęściej sąto serie, więc jeśli mi się spodoba to wiem, że będę miała co czytać przez dłuższy czas. Czy ta pozycja należałą do tych, które mnie interesują czy wręcz przeciwnie - zobaczmy... Mia Kruger to młodziutka policjantka, która wyprowadziła się na wyspę zmagać się z własnymi problemami, demonami i koszmarami. Odcięła się od świata i wszystkich, których zna. Nadużywa alkoholu, łyka garściami leki i odlicza dni. Jednak w tym samym czasie na norweskiej prowincji zostaje znaleziona sześciolatka powieszona na skakance. Ma na plecach szkolny tornister, na sobie ubranko, które od ubranka lalki rózni sie tylko rozmiarem, a na szyi kartkę z napisem "Podróżuję sama". Śledztwem kierować ma Holger Munch niegdyś partner Mii. To on kieruje się na wyspę by namówić ją do powrotu do pracy i pomocy w sprawie. Kiedy się u niej zjawia nie wiele czasu zajmuje mu przekonanie dziewczyny by spojrzała na zdjęcia. To ona swego czasu najskuteczniejsza podwaładna Holgera znajduje punkt zaczepienie i informuje, że najpewniej jest to pierwsze z serii zabójstw dzieci. Mało tego śledztwo zaczyna łączyć się z tym sprzed sześciu lat gdzie ze szpitala porwana zostaje malutka dziewczynka z oddziału położniczego. Mimo, że pielęgniarz, który przyznał się do porwania popełnił samobójstwo to dziecka nigdy nie znaleziono. Czy faktycznie obie sprawy są ze soba powiązane? Kto i dlaczego, ale przede wszystkim na kim chce się zemścić? Co wspólnego z tym mają małe dziewczynki? Ile ich zostanie zabitych nim śledztwo ruszy na przód? Książka zapowiadała się na prawdę ciekawie jeśli chodzi o opis. Autor miał znakomity pomysł na fabułę, a to co mi się spodobło najbardziej to policjantka z problemami. Niestety wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Chaotyczny początek, lekki styl i w tym wypadku zbyt krótkie rozdziały przeszkadzają. Nie miałam okazji czytać Jo Nesbo, więc nie wiem czy okładkowe porównanie by się on strzegł konkurenta jest słuszne, ale mimo to chętnie poczytam dalsyz ciąg serii, bo może akurat z czasem autor się rozwinie. Nigdy nie mówię nie zaraz na dzień dobry. No chyba, że w skrajnych wypadkach, a tu takiego nie ma. Tak, więc zachęcam mimo wszystko do przeczytania, bo mimo kilku wad książka ma swój urok i dobrze się ją czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobry kryminał, wiele wątków i postaci. Szefem specjalnego wydziału zabójstw w Oslo jest Holger Munch. Namawia Mię Kruger, aby pomogła mu przy skomplikowanej sprawie. Morderca zabił sześcioletnią dziewczynkę, a sposób w jaki to zrobił sugeruje, że jest niezłym psychopatą.

Bardzo dobrze się czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

No i stało się. Mam kolejną serię, którą będę musiała czytać, jak tylko wyjdzie nowa część. W pierwszej części od razu z grubej rury giną małe dziewczynki, które właśnie miały rozpocząć naukę w szkole. Brutalne morderstwa przerywają jednak ich radosne dziecięce lata.

Polubiłam bardzo Holgera Muncha, a Mia Krüger miotająca się między życiem i śmiercią stała się mi bliska jak siostra. To będzie para, z którą z chęcią spędzę niejeden wieczór.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)