Samotności
Kamil Zinczuk

"Każdy buduje swoje szczęście lub też to, co według niego może za nie uchodzić, bo przecież nie da się tak naprawdę stworzyć uniwersalnej definicji szczęśliwości. Zawsze tak jest , że to co dla jednego jest sufitem, dla drugiej osoby będzie tylko podłogą, i jakże aktualne okazuje się powiedzenie, że wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. Osobiście uważam, że świat , w którym żyjemy , to jedna wielka proteza, którą na siłę próbujemy nazywać szczęściem, żeby zagłuszyć jedyną uniwersalną prawdę, że tak naprawdę tarzamy się w wielkiej kupię gówna: od nieświadomości w chwili urodzenia aż do świadomego bądź nie momentu śmierci".

W ostatnich miesiącach mam wyjątkowe szczęście i trafiam na bardzo trudne, ciężkie i głębokie lektury, po których potrzebuję sporo czasu, by to co czytałam poukładać sobie w głowie. Tym razem było podobnie. "Samotności" to książka skłaniająca do wielu przemyśleń . To książka po której nie da się tak zwyczajnie wrócić do rzeczywistości. Ja nie potrafiłam.
Długo zastanawiałam się nad tym co napisać na ten temat w recenzji. Powiem szczerze - było ciężko. Bo co można napisać, gdy po lekturze zwyczajnie brak ci słów, gardło się ściska, a w klatce piersiowej czujesz dziwny ciężar...
"Samotności" to powieść, podzielona na sześć krótkich, aczkolwiek wstrząsajacych historii mężczyzn w kwiecie wieku. Bohaterowie Zinczuka pozostają na życiowym zakręcie. To ludzie, którzy w wyniku własnych błędów i nie do końca trafnych wyborów, nie potrafią zmierzyć się z codziennoscią. Alkoholik z depresją, ksiądz, biznesmen, człowiek z rozszczepem świadomości, seksoholik - grono niezwykle barwnych postaci, które są wyznacznikiem samotności w różnych jej odsłonach. Ludzie, którzy pustkę egzystencjonalną próbują zastąpić przygodnymi znajomościami, używkami i imprezami, gubiąc gdzieś po drodze sens życia. Odniosłam wrażenie, że autor celowo nie nadal imion swoim bohaterom, tak aby każdy z czytelników mógł w jakimś stopniu utorzsamić się z którymś z nich, lub odnaleźć w sobie jakieś ich cechy. Bardzo ciekawy zabieg.
Cała książka nie należy do obszernych - ma 246 stron. Jednak wymagająca treść i drobny druk, sprawiły że czytałam ją dwa razy dłużej. Styl narracji przypadł mi do gustu. Autor zręcznie operuje słowem (momentami jest trochę poetycko), serwuje czytelnikowi ogromną dawkę trudnych emocji, przedstawia obraz tego jak wygląda ówczesny świat i tego jest jest on blisko, na wyciagnięcie ręki, ale jednak staramy się go nie dostrzegać.
Kamil Zinczuk przekonuje nas że codzienność to nie bajka. Ukazuje rzeczywistosć bez filtrów. Ta książka motywuje do zastanowienia się nad tym co znaczy być tak naprawdę szczęsliwym? Niesie za sobą również ważny przekaz: Samotności i lęki towarzyszącą nam na każdym kroku, choć tak starannie próbujemy ukryć ich obecność.

"Nie jesteśmy samotnymi wyspami, a konglomeratem pragnień, lęków, namiętności, zazdrości, miłości i nienawiści. To sprawia, że żyjemy na tym świecie jako jednostki otoczone przez innych ludzi, którzy poprzez swoje działania bądź zaniechania tworzą nas każdego dnia. Wszystko jest subiektywne i prowadzi od tego, że łatwo gubimy się w oceanach dnia codziennego, często zapominając, że nie jesteśmy istotami stworzonymi do szczęścia. Te uczucia i doświadczenia – dobre i złe – sprawiają, że możemy czuć, że jesteśmy tu naprawdę".

Ta powieść jest do bólu szczera, audentyczna i pozbawiona iluzji.
"Samotności" to według mnie lektura dla osób które nie boją się odważnych i prawdziwych tematów. Polecam.

"Samotności" to książka, która zaskakuje swoją głębią i autentycznością. Powieść ukazuje ludzkie zmagania z samotnością w różnych jej odcieniach i kontekstach, oferując czytelnikowi zarówno refleksję, jak i emocjonalne zaangażowanie.

Fabuła książki skupia się na kilku postaciach, z których każda zmaga się z własnymi demonami samotności. Autor przedstawia ich historie w sposób pozwalający czytelnikowi wczuć się w ich przeżycia i zrozumieć motywacje. Autor doskonale oddaje różnorodne aspekty samotności - od fizycznego oddzielenia, poprzez emocjonalną pustkę, aż po egzystencjalne rozterki.
Jedno z opowiadań jest także w scenerii postapo.

Język powieści jest prosty, ale zarazem poetycki, co dodaje jej uroku i sprawia, że czyta się ją z przyjemnością. Autor umiejętnie balansuje między opisami a dialogami, tworząc płynny i wciągający tekst. Opisy są nasycone emocjami, co pozwala czytelnikowi odczuwać wewnętrzne stany bohaterów na własnej skórze.

Uważam, że jednym z największych atutów książki jest uniwersalność. Problemy samotności, z którymi borykają się postaci, są bliskie wielu czytelnikom, niezależnie od wieku czy doświadczeń życiowych. Dzięki temu "Samotności" staje się książką, która może dotknąć każdego, skłaniając do refleksji nad własnym życiem i relacjami z innymi ludźmi. Autor zadaje pytania, na które nie ma prostych odpowiedzi, zmuszając czytelnika do zastanowienia się nad istotą samotności i jej wpływem na nasze życie. Jest to książka, która zostaje z nami na długo po przeczytaniu ostatniej strony, zachęcając do dalszych rozmyślań.

Polecam "Samotności" wszystkim, którzy poszukują literatury głębokiej, poruszającej i pełnej emocji. To lektura, która z pewnością nie pozostawi nikogo obojętnym.