S jak stryczek
Sue Grafton

Moje odczucia względem tej książki są bardzo niejednoznaczne. Nie czyta się jej ani łatwo, ani szybko – nie wiem czy wynika to ze sposobu pisania czy tłumaczenia, ale ma ona w sobie coś niedzisiejszego nawet w warstwie językowej na przykład dziwaczne wyrażenia w stylu „siąkanie nosa” czy „ćwierćfunciak z serem” (dlaczego nie hamburger, przecież rzecz dzieje się w Ameryce?). Czas akcji przypomina przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, a więc era bez komputerów i elektronicznych baz danych, za to znajdziemy cały wywód dotyczący praktyczności używania maszyny do pisania :) Nie uważam tego za wadę wręcz przeciwnie autorka świetnie oddaje nastój małomiasteczkowej Ameryki tamtych czasów. Problem polega na tym, że owy klimat to właściwie wszystko co autorka oddaje przez większą część książki. Kinsey szuka – i my jako wierni czytelnicy szukamy wraz z nią i wraz z nią nie znajdujemy i czujemy się zmęczeni, znudzeni i zawiedzeni. Tylko, że nam nikt za to nie płaci. 

Całą książkę ratują ostatnie rozdziały, kiedy akcja wreszcie się rozkręca i z prowadzonych rozmów i poszukiwań coś zaczyna wynikać. I gdy już zaczynamy się rozsmakowywać i rozpędzać, przeszukując w głowach listę postaci by wytypować sprawcę, autorka funduje nam szybkie rozwiązanie… i koniec książki.
Mówiąc wprost pani Grafion jakoś mnie nie przekonała. Ciekawy pomysł na fabułę można było dużo lepiej wykorzystać. Także sama postać Kinsey wydaje mi się nieprzekonująca jakaś taka nijaka – choć to może wynikać z nieznajomości poprzednich części, ale trudno znaleźć w niej coś charakterystycznego jak to zwykle ma miejscu w przypadku słynnych detektywów.