Reporterka. Seria: Romans z Yakuzą
Anna Crevan

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Zaintrygował mnie opis, coś odrobinę innego niż pojawiające się książki na rynku. Okładka także intrygująca i maiłam co do niej pewne oczekiwania. Mało kiedy z góry zakładam, że książka będzie dobra, by potem nie rozgraniczać jej w kwestii czy była lub nie była rozczarowaniem. Mimo to po opisie ma się jakieś wyobrażenia. 

Joan to młoda kobieta, która od dziecka mieszka w Japonii. Jednak jej dzieciństwo nie należało do udanych. Osierocona przez matkę i ojczyma jako 5-letnie dziecko dzieciństwo spędzała w sierocińcu. Obecnie prowadzi kawiarnie, która cieszy się pewną renomą. Jednocześnie korzysta z tego, że obok jest posterunek policji i często ma informacje z pierwszej ręki. Umie słuchać a oprócz tego ma swoich informatorów. Dzięki temu pisze niepochlebne artykuły pod pseudonimem. Naraża się tym nie tylko pollicji ale także i pewnej organizacji. Wszystko się zmieni gdy nawiązuje romans z komendantem policji a jej podwójne życie sprowadza na nią kłopoty. 

Fabuła książki jest poprawna, ma potencjał ale nie do końca forma przypadał mi do gustu. Przede wszystkim opisana jest oczyma Joan, brak rozdziałów a jedynie wątki ogrodzone są **** co bardzo mi utrudniało czytanie. Można się pogubić, zwłaszcza gdy autorka przeskakuje szybko z wątku na wątek. Historia jest nawet ciekawa, nie powiem, żeby się jej nie czytał źle, nawet dobrze i szybko ale nie ma tego czegoś, co sprawi, żeby była jakaś wyjątkowo ciekawa. Wątki są dziwnie skonstruowane i czasem akcja tak się zmienia, że one do siebie do końca nie pasują. Jeśli chodzi o dialogi to jest ich początkowo mało, większość to przemyślenia głównej bohaterki.  Potem pojawia się ich więcej ale są jakieś takie bez polotu. W książce mamy dużo scenek erotycznych, które mi nie podeszły. Nie ma w nich ognia, pasji są jakby napisane na siłę, by urozmaicić historie. 

Postacie są dość dobrze wykrowane ale nie do końca są takie, jakie lubię. Zwłaszcza główna bohaterka, która zachowuje się racjonalnie, dziecinie. Nawiązuje romans z komendantem ale z jednakową łatwością oddaje się przyjacielowi z dzieciństwa. Nie potrafi zdefiniować, uczuć, sam nie wie czego chce a jej działania są mało przemyślane. Gubi się w tych intrygach, podejmuje decyzję pod wpływem emoji. W książce mamy kilka postaci ale są one bardziej poboczne i stanowią tło. Druga taką postacią, która ma znaczenie jest komendant policji Juni, który od początku wzbudzał sy

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Zaintrygował mnie opis, coś odrobinę innego niż pojawiające się książki na rynku. Okładka także intrygująca i maiłam co do niej pewne oczekiwania. Mało kiedy z góry zakładam, że książka będzie dobra, by potem nie rozgraniczać jej w kwestii czy była lub nie była rozczarowaniem. Mimo to po opisie ma się jakieś wyobrażenia. 

Joan to młoda kobieta, która od dziecka mieszka w Japonii. Jednak jej dzieciństwo nie należało do udanych. Osierocona przez matkę i ojczyma jako 5-letnie dziecko dzieciństwo spędzała w sierocińcu. Obecnie prowadzi kawiarnie, która cieszy się pewną renomą. Jednocześnie korzysta z tego, że obok jest posterunek policji i często ma informacje z pierwszej ręki. Umie słuchać a oprócz tego ma swoich informatorów. Dzięki temu pisze niepochlebne artykuły pod pseudonimem. Naraża się tym nie tylko pollicji ale także i pewnej organizacji. Wszystko się zmieni gdy nawiązuje romans z komendantem policji a jej podwójne życie sprowadza na nią kłopoty. 

Fabuła książki jest poprawna, ma potencjał ale nie do końca forma przypadał mi do gustu. Przede wszystkim opisana jest oczyma Joan, brak rozdziałów a jedynie wątki ogrodzone są **** co bardzo mi utrudniało czytanie. Można się pogubić, zwłaszcza gdy autorka przeskakuje szybko z wątku na wątek. Historia jest nawet ciekawa, nie powiem, żeby się jej nie czytał źle, nawet dobrze i szybko ale nie ma tego czegoś, co sprawi, żeby była jakaś wyjątkowo ciekawa. Wątki są dziwnie skonstruowane i czasem akcja tak się zmienia, że one do siebie do końca nie pasują. Jeśli chodzi o dialogi to jest ich początkowo mało, większość to przemyślenia głównej bohaterki.  Potem pojawia się ich więcej ale są jakieś takie bez polotu. W książce mamy dużo scenek erotycznych, które mi nie podeszły. Nie ma w nich ognia, pasji są jakby napisane na siłę, by urozmaicić historie. 

Postacie są dość dobrze wykrowane ale nie do końca są takie, jakie lubię. Zwłaszcza główna bohaterka, która zachowuje się racjonalnie, dziecinie. Nawiązuje romans z komendantem ale z jednakową łatwością oddaje się przyjacielowi z dzieciństwa. Nie potrafi zdefiniować, uczuć, sam nie wie czego chce a jej działania są mało przemyślane. Gubi się w tych intrygach, podejmuje decyzję pod wpływem emoji. W książce mamy kilka postaci ale są one bardziej poboczne i stanowią tło. Druga taką postacią, która ma znaczenie jest komendant policji Juni, który od początku wzbudzał sympatię, I choć do końca nie był szczery wobec Joan, to jednak miał swoje powody. 

Historia sama w sobie jest dość ciekawa, intrygująca ale nie jest to historia , która czytałam z wypiekami na twarzy. Poprawna ale nie zachwyciła. Dodatkowo to tom 1 serii i muszę przyznać, ze nie wiem, czy sięgnę po kontynuację. "Reporterka" to pierwsza książka w tym roku, którą można uznać za "rozczarowanie", choć nie odradzam po jej sięgnięcie. 

mpatię, I choć do końca nie był szczery wobec Joan, to jednak miał swoje powody. 

Historia sama w sobie jest dość ciekawa, intrygująca ale nie jest to historia , która czytałam z wypiekami na twarzy. Poprawna ale nie zachwyciła. Dodatkowo to tom 1 serii i muszę przyznać, ze nie wiem, czy sięgnę po kontynuację. "Reporterka" to pierwsza książka w tym roku, którą można uznać za "rozczarowanie", choć nie odradzam po jej sięgnięcie. 

Joan Onari prowadzi w Tokio kawiarnie i z tego jest znana. Aby ją otworzyć, zadłużyła się u pewnych gangsterów, jednak ma z nimi układ, więc nie za bardzo się tym przejmuje. Kobiecie idzie dość dobrze, ma wielu stałych klientów, również policjantów. Jednak to tylko jedna jej twarz, o drugiej nie wie prawie nikt, choć wielu by chciało. Pod pseudonimem pisze artykuły, w których nie jednemu zaszła za skórę. Niejednokrotnie wytyka w nich niekompetencje policji w walce z Yakuzą (organizacją, o której wszyscy wiedzą, choć oficjalnie nie istnieje). Dzięki kawiarni ma możliwość zdobywania informacji, o których inni nie mają pojęcia, a to dlatego, że często prowadzone są tam przesłuchania, zazwyczaj nieoficjalne.
Pewnego dnia dochodzi do zabójstwa, a świadek zostaje przyprowadzony do jej kawiarni. To tu ma odbyć się wstępne przesłuchanie, jak tylko dotrze komendant. Dzięki temu Joan po raz kolejny wie dużo więcej niż inni i zamierza to wykorzystać. Ten artykuł zmieni wiele, a ona podpadnie ludziom, z którymi nie należy zadzierać. Między nią a komendantem Kazuhiro zaczyna się dziać, więcej niż powinno, wdają się w romans. Na dodatek jego podwładna zaczyna podejrzewać, kim naprawdę jest Joan, tylko na razie nie ma dowodów. Czy je zdobędzie? Jak potoczy się znajomość Joan z komendantem Kazuhiro? Czy kobieta będzie bezpieczna? Co zrobią członkowie Yakuzy?

Historia, jaką znalazłam w książce, mnie się podobała. Uważam, że była ciekawa, wciągająca, wywołująca emocje podczas czytania. Akcja sprawnie poprowadzona, ze zwrotami, które potrafiły zaskoczyć. Pełna niebezpieczeństwa, namiętności, sekretów. Czytało się ją dość szybko (mnie całość zajęła jeden wieczór).

Główną bohaterką jest Joan, kobieta o dwóch twarzach. Z jednej strony prowadzi kawiarnię, z drugiej jest reporterką, o czym prawie nikt nie wie. To kobieta silna, odważna, niezależna (no prawie, nie licząc długu, jaki zaciągnęła u pewnych ludzi). Osobiście ją polubiłam.

„Reporterka. Seria: Romans z Yakuzą” to książka, która mnie się podobała, a historia była ciekawa, wciągająca, niebanalna. Ze swojej strony polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

„Ludzie potrafią w kilka dni zmienić swoje życie. Czy ja też będę potrafiła? Czy miałam w sobie tyle odwagi? Na pewno miałam dość żalu i wściekłości. Oraz determinacji”.

Joan w Tokio prowadzi małą kawiarenkę, która usytuowana jest w idealnym miejscu do pozyskiwania informacji. Sąsiedztwo komisariatu policji oraz wieżowca największej firmy w mieście to idealne połączenie. Kobieta niby przypadkiem, a usłyszy zawsze jakieś ciekawe fakty. Pomagają jej w reporterskiej karierze.

Przesłuchanie świadka morderstwa w jej kawiarni rozpoczyna bieg zdarzeń, które będą miały poważne konsekwencje. Jakie? Nie będę Wam zdradzać. Warto się dowiedzieć samemu.

Zainteresował mnie motyw grupy Yakuzy, nie często czytam książki związane z japońską grupą przestępczą. Ciekawiło mnie przedstawienie tego wątku przez autorkę w swojej historii.

„Która oficjalnie nie istnieje, a trzyma w ryzach całe miasto. I każdy, ale to każdy, kto chce tu robić interesy, musi z nimi się dogadać lub umrzeć. Płać lub zgiń”.

Po przeczytaniu mam trochę mieszane uczucia, z jednej strony mi się podobało, a z drugiej czegoś mi zabrakło.

Podobały mi się zawiłe intrygi, wszechobecne kłamstwa i ta świadomość, że nie można nikomu ufać. Na każdym kroku trzeba uważać co i komu się mówi, nigdy nie wiesz, dla kogo pracuje dana osoba. Tajemnice z przeszłości również dodają smaczku w całej fabule.

Zastrzeżenia mam trochę co do zakończenia, nie tak sobie wyobrażałam koniec. Zachowanie głównej bohaterki mnie trochę rozczarowało. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie trochę się zrehabilituje.

Podejrzewam, że ten tom miał być tylko rozgrzewką do dalszych przygód. Przynajmniej ja to tak odebrałam. Ciekawi mnie, co autorka ma w zanadrzu na kolejne części.

Z pewnością z czystej ciekawości sprawdzę, co tam dalej będzie się działo z Joan.