Przyjaciel
Sigrid Nunez

"Przyjaciel" to niewielka objętościowo książka, a wywołała we mnie sporo mieszanych uczuć. Z jednej strony miałam wrażenie, że czytam coś bez polotu, pracę z kursu twórczego pisania napisaną przez kogoś, komu zupełnie brak talentu, a jest jedynie rzemieślnikiem. Takim zupełnie zwyczajnym. Nic nadzwyczajnego. Z drugiej strony, miałam wrażenie, że autorka opowiada trzy zupełnie różne, niezwiązane ze sobą historie. Historię swojej niespełnionej miłości, pod przykrywką przyjaźni, drugą - historię psa i trzecią - historię tego, ile wie o pisarzach i literaturze. Przyznaję, że najbardziej zaciekawiła mnie historia psa, bo dog niemiecki to jedna z moich ulubionych ras (oprócz owczarków podhalańskich). Losem Apolla przejęłam się prawdziwie. Historia druga, o miłości, była nudna, banalna, a bohaterka wydała mi się wręcz głupia. No bo przecież to naiwne wierzyć w takie "przyjaźnie". No cóż, każdy ma prawo robić z siebie debila. I trzecia historia, to mam wrażenie, że autorka chciała wtrącić mnóstwo wstawek literackich, chyba, żeby zabłysnąć intelektem. No niee, mówiąc kolokwialnie, kupy się to nie trzymało. Ani trochę. A że książka jest krótka, to wytrwałam do końca. I okazało się, że im dalej, tym lepiej. Tym bardziej składa się to wszystko w jedną całość. W historię przesmutną, o nieszczęśliwym życiu, braku jego sensu i miłości w nim. A dokładniej, miłości odwzajemnionej. O braku nadziei. Ciężko mi po tej lekturze. I smutno. I przykro. I tęskno do spacerów z wielkim psem. Ale wracając do tematu, początki były słabe, później trochę lepiej, ale nie na tyle, żeby dać "Przyjacielowi" więcej niż sześć gwiazdek. Mimo wszystko, ciekawe to było doświadczenie i chyba pierwsza książka z Pauzy, o której nie mogę powiedzieć, że zupełnie mi się nie podobała. Ot, co.