Podanie o miłość
Katarzyna Grochola

"Podanie o miłość" to zestaw różnych opowiadań o miłości.....tej oczekiwanej, zwyczajnej i ponad wszystko. Ciekawa, lekka książka. Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W tej książce pani Grochola jest nostalgiczna, refleksyjna, subtelna, bowiem skupia się na człowieku, z jego wszystkimi wadami i ułomnościami. Książka jest zbiorem dziesięciu króciutkich opowiadań. Nawet nie spodziewałam się, że tak wiele można zawrzeć i przekazać na tak niewielu stronach. Opowiadania te są o miłości i różnych jej obliczach. Nie ma przy tym tu sztucznego patosu. Pani Kasiu, wzruszyła mnie Pani! "Na umierającą miłość nie ma lekarstwa. Można tylko odejść. Próbować zapomnieć. Nie żyć złudzeniami. Przestać się oszukiwać. Wstawać rano, jeść samotnie śniadanie. Pracować. Nie myśleć o głupstwach. Nie czekać."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

podobało mi się jeszcze mniej niż zagubione niebo, jedyne opowiadanie, które mnie zainteresowało i które warto było poczytać to "pozwól mi odejść"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Katarzyna Grochola to jedna z moich ulubionych polskich pisarek, jednak w zbiorze opowiadań wypada dosyć średnio. Zbiór składa się z 10 dosyć krótkich opowiadań, których tematem przewodnim jest miłość przedstawiona w różnych obliczach. Jednak nie są to jakieś tanie opowiadania, a niosące za sobą przekaz, refleksje. Miłość pokazana jest jako piękne uczucie, ale także, jako przymus i przyzwyczajenie. Najbardziej mi się podobało to, że mimo kilkustronicowej treści można zawrzeć tyle trafnych myśli, spostrzeżeń i refleksji z którymi czytelnik zostaje po przeczytaniu tych opowiadań. Myślę, że każdy czytelnik może znaleźć coś tu dla siebie i pozostać z chwilą zadumy. Przyznam szczerze, że nie znałam pani Grocholi od tej strony. Zawsze kojarzyła mi się ze wspaniałymi, pełnymi humoru powieściami. Tutaj również autorka pokazuje szczyptę humoru, ale również smutku, żalu. Jeśli chodzi o bohaterów tychże opowieści to miałam bardzo mieszane odczucia, bowiem niektórzy byli jak dla mnie przerysowani. Wielu czytelników pewnie zastanowi się czy warto sięgnąć po tenże zbiór? Odpowiem tak: zdecydujcie sami. Jeśli chcecie poznać inne oblicze Grocholi, różne oblicza miłości to polecam, lektura nie jest długa, więc szybko się czyta, a i jestem przekonana, że każdy zinterpretuje i odbierze każde opowiadanie inaczej. Jak to bywa w zbiorze opowiadań są lepsze i gorsze, dlatego też taka ocena wyśrodkowana :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem Grochola zaskakuje. Czytelnikom przyzwyczajonym do lekkiej wakacyjnej lektury towarzyszyć będzie zdziwienie tonem i kalibrem pisanych opowiadań. Przez ich cały zbiór jako temat wiodący przewija się miłość - ale zawsze ta bolesna, upokorzona, samotna... Warto przeczytać choć może nie na plaży.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam książki Grocholi i na tej również się nie zawiodłam. Jest to zbiór opowiadań o miłości, o różnej miłości, miłości pięknej, miłości, która boli ( fizycznie i psychicznie ), miłości ze śmiercią w tle. Każde opowiadanie jest osobną historią i każde ma bardzo zaskakujące zakończenie. Można również powiedzieć, że jest to poradnik o tym, jak kochać. A napisana jest ulubionym przez fanów Grocholi językiem, w którym nie brakuje chaosu, przekleństw, nazywania rzeczy po imieniu. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tytułowe opowiadanie poddaje dość ciekawy sposób na poderwanie kobiety:) Pewien mężczyzna zleca przepisanie kilku stron rękopisu na których wyznaje swoje uczucia do niej. Mnie poruszył "Drugi brzeg", jak to trzeba uważać na to, co się mówi przy dziecku, żeby nie doszło do tragedii! Co prawda, nie jest napisane, że chłopiec utonął, ale można domyślić się, jak skończyła się misja zobaczenia drugiego brzegu morza w nocy...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niestety z przykrością muszę stwierdzić, że w ogólnym rozrachunku jestem tą ksiażką zawiedziona. Czytałam kilka powieści Katarzyny Grocholi a ta jest jak oderwana od wszystkiego co ona pisze.

Zawiedziona byłam już samym tym gdy odkryłam przy którymś rozdziale , że każdy jest o czymś innym. Chciałam wiedzieć co dalej działo sie z tymi  bohaterami a tu tzw "zonk".

Gwoździem do trumny okazał się rozdział "Miłość i morderstwo" dedykowany Agacie Ch. ,czyżby chodziło o Agathcie Christie? Treść dokładnie to sugeruje. Rozdział ten wprowadza zupełnie dziwny klimat - przecież nie miałam zamiaru czytać kryminału!! Zupełnie on odbiega od problemów ludzkich opisanych na kartach reszty ksiażki, bohaterów polskich trzeba dodać. Jak to się ma do kryminału , w którym inspektor David poszukuje wśród domowników mordercy milionera Johna Wathe? Dla mnie to totalna porażka.

Książka delikatnie broni się ostatnim rozdziałem "Pozwól mi odejść", w której jest tyle emocji i uczuć, tyle PRAWDZIWEGO ŻYCIA , że nie da się od niego oderwać aż do samego końca.

Szkoda....sięgając po nią liczyłam na coś naprawdę dobrego a ksiażka pozostawiła tylko bardzo mieszane uczucia i poczucie , że mogłam w tym czasie przeczytać coś lepszego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)