Pochwała cienia
Jun’ichirō Tanizaki

Uwielbiam książki z tej serii, są tak pięknie wydane, w małym formacie, na dobrym papierze, okładki idealnie nadają się do dotykania. Tak jak przy książce o herbacie, tak też tutaj, moje spotkanie zaczęło się od doznań zmysłowych, a dopiero później przyszła pora na treść. I tak jak autor "Księgi herbaty" pisał w sposób medytacyjny, tak w tym przypadku Tanizaki pokusił się o pisarstwo z pazurem, trochę zaczepnie, ale pozostawiając miejsce na zadumę, japońską elegancję i dopracowanie szczegółów. Miałam wrażenie, że od początku ciągnęło go do krytyki świata zachodniego, bo przecież gdyby coś wymyślono na wschodzie, to byłoby lepsze. Na szczęście im dalej, tym bardziej się z tego wycofywał, a przynajmniej tym mniej było tego w książce. Spojrzenie na cień i jego pochwała bardzo dużo wnosi do rozumienia sposobu myślenia ludzi z tamtego kręgu kulturowego. Pozwala też nam, europejczykom, na zauważenie, że inni też mają swoje racje, i często są to racje uzasadnione. Możemy dotknąć cienia i sprawdzić jak się z nim czujemy, możemy wziąć coś z niego dla siebie, albo odrzucić. Albo możemy po prostu nad tym pomedytować, bo ta książka świetnie się do tego nadaje. Uwielbiam takie książki.