Pieśń Lodu i Ognia. Uczta dla wron: Sieć spisków
George R.R. Martin

Po przeczytaniu obu części Uczty dla Wron mogę z czystym sercem nie zgodzić się z opiniami, że to najgorsza część. W ogóle nie zastosowałabym takiego epitetu przy Pieśni Lodu i Ognia. Może trochę wolniejsza, spokojniejsza, nie biegnąca z akcją na łeb na szyję, ale za to pięknie poprowadzone postacie i przecudnie satysfakcjonująca rozbudowana ścieżka autodestrukcji naszej złotowłosej regentki (przyznam, że tak jej nie lubię, że aż się uśmiechałam z każdym schodem w dół przy jej ścieżce ku upadkowi - mimo, iż z serialu wiem, że jednak chyba nie na długo ten uśmieszek mi pozostanie). Bardzo na plus działa mocno rozwinięty wątek Dorne, które było w serialu potraktowane jak mały dodatek, a tu czuję, że pozornie nieszkodliwy Doran może sporo namieszać. Chwila oddechu od Sagi i rzucam się na Taniec Ze Smokami, niecierpliwie czekając na rozwój wydarzeń u pozostałych bohaterów! Jeżeli ktoś sugerując się negatywnymi opiniami o tym tomie nie może się zabrać za przeczytanie, to proponuje na chwilkę zacisnąć zęby, przełamać się a po pierwszych 2-3 rozdziałach samo popłynie - Martin poszalał ze spiskami i intrygami! Polecam gorąco!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

tez nie czuje się na siłach oceniać , zwłaszcza że nadal czytam kolejne części. na pewno nastapiło w tej części zwolnienie akcji, ale wątki rozwijają się nadal wciągająco.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W tej części autor postawił na postaci poboczne. Ukazuje krajobraz po bitwie, prawdziwą ucztę dla wron. Królestwo pełne jest degeneratów, banitów, zbójców. Ciekawym motywem są rosnące w siłę wróble. Na pewno mniej akcji niż w "Nawałnicy mieczy", ale mistrzowsko poprowadzona postać Cersei rekompensuje wszystko.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tak wiele intryg... że aż zbyt dużo. Ale teraz przynajmniej wiem, że kolejna część opisywać będzie bohaterów teraz pominiętych ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nieco lepsza od pierwszej Uczty dla Wron. Nie jest to poziom Nawałnicy Mieczy, ale i tak jest bardzo dobrze.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I tak jak trzecią część uznaję za najlepszą z całej sagi, "Uczta dla wron" obniża nieco poziom. Dalej jest to jednak fantasy na bardzo dobrym poziomie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W tej książce zabiło mnie właściwie kilka ostatnich rozdziałów. Niby nie powinno zaskakiwać, że Martin lubi dramatyczne zwroty akcji, ale i tak miałam w głowie tylko pytanie: "Jak?".

Konsekwentnie będę utrzymywać, że "Pieśń lodu i ognia" jest dziełem wybitnym. Nie spotkałam się dotąd z tak drobiazgowo dopracowanym uniwersum (niech mi Tolkien wybaczy). Nie powiem, naprawdę pokochałam ten świat i powoli zaczynam się niepokoić, co to będzie, jak skończ czytać dotychczasowo wydane części. Nie wiem czy chcę dołączyć do ludzi, którzy tylko narzekają, że "Wichry zimy" nadal się nie pojawiają na rynku wydawniczym. Po cichu liczę, że pojawią się wcześniej :-).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Drugi tom Uczty, a zarazem kontynuacja poprzednich wątków i ich małe rozwinięcie. W Królewskiej przystani króluje Tommen. Oczywiście w oficjalnej wersji, ponieważ Cersei ma wszystkich na oku i wydaje polecenia. Rządzi z ukrycia i knuje spiski przeciwko królowej Tommena - Margery. Chce się jej pozbyć. Ma chytry plan, który zaczyna wprowadzać w życie. Prawie jej się to udaje, ale jednak! Sama została złapana i zamknięta w celi. W końcu ktoś utrze jej nosa. Mają na nią taki jeden „mały” haczyk:D.
Przenieśmy się teraz do Bravvos, gdzie zatrzymał się Sam, maester Aemon, Goździk i Dareon, którzy ostatecznie powinni znaleźć się w Starym Mieście. Zmuszeni byli odpocząć, ponieważ maesterowi Aemonowi nie sprzyjała długa podróż statkiem. Dareon miał zebrać trochę pieniędzy na kolejny statek, by mogli odpłynąć, ale zamiast tego gdzieś zniknął. Sam postanowił go znaleźć. Napotkał po drodze dwóch zbirów i jedynie z pomocą dziewczynki, przedstawiające się jako Cat, udało mu się wyjść bez szwanku. Pomogła mu również znaleźć Dareona. Sam nie ucieszył się na jego widok. Znalazł go w burdelu i tak się zezłościł, że wszczął bójkę, przy czym wpadł do wody. Na szczęście uratował go jeden z obecnych.
W tym tomie możemy jeszcze spędzić czas z Brienne, która próbuje odszukać Sandora Clegane’a. Dowiedziała się, że podobno Sansa wpadła w jego ręce. Niestety po długiej drodze dowiedziała się, że informacja była nieprawdziwa.
Za to na Żelaznych Wyspach wybrali króla. Euron Greyjoy szybko przyswoił się do nowego stanowiska. Zapytany przez brata, czego chce, odparł, że świata.
Ciekawe, czy jego plany się powiodą?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część "Uczty dla wron" opisuje losy i kolejne spiski tych, którzy przetrwali, a raczej wydaje im się, że przetrwali, wojnę pięciu królów. Jak wiadomo, bohaterowie "Pieśni Lodu i Ognia" nie znają dnia ani godziny, każda kolejna część sagi potwierdza tę regułę. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część tego tomu sprawia, że Uczta dla wron jest kolejną dobrą pozycją. Ponownie druga część pociąga pierwszą, chociaż nie tak jak to miało miejsce w tomie trzecim. Ale dopiero z perspektywy widać że Uczta jest potrzebnym elementem całości. Jak zawsze polecam również wersję audio w interpretacji Krzysztofa Banaszyka. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)