Pierwszy ogrodnik
Denise Hildreth Jones

KIEDY UMIERA NADZIEJA? ,,Pierwszy ogrodnik" to powieść łącząca ciepło, optymizm i życiową mądrość z dotkliwą tragedią osobistą i powolnym podnoszeniem się z niej. Na pewno jest to bardzo wzruszająca historia rodzinna, od której trudno się oderwać. Dużym atutem jest nieprzewidywalność akcji, o co coraz trudniej we współczesnej prozie obyczajowej. Autorka przygotowała dla czytelników sporo fabularnych niespodzianek, a zakończenie jest tak zaskakujące, że trudno się po nim otrząsnąć. Życie amerykańskiego małżeństwa początkowo wydaje się sielanką. On - lubiany i szanowany polityk, ona - oddana matka i żona, działająca aktywnie w wielu organizacjach charytatywnych. Ich życie wydaje się bajką, chociaż nie jest pozbawione różnych problemów, związanych przede wszystkim z byciem gubernatorem i pierwszą damą stanu Tennessee. Ten idylliczny obraz uzupełniają przyjaźni współpracownicy i doświadczony przez życie, prosty, ale mądry ogrodnik dbający o zieleń przy rezydencji gubernatora. Jest jeszcze nieco postrzelona babcia, która ubarwia codzienność wraz ze swoimi równie zwariowanymi przyjaciółkami. Obrazek jest tak idealny, że czytelnik od początku podświadomie czeka, aż wydarzy się coś złego. Gdy do tego dochodzi, wali się świat bohaterów. Jakby tego było mało, wkrótce rodząca się pomału nadzieja, zostaje zduszona kolejnym dramatem. Jak można podźwignąć się z tragedii, jaką jest utrata dziecka? I czy w ogóle jest to możliwe? Zanim autorka pozwoli znaleźć odpowiedź na to pytanie, na czytelnika czeka wiele wydarzeń, które raz wzruszają, innym razem przerażają, a jeszcze innym - bawią, chociaż nieraz jest to śmiech przez łzy. ,,Pierwszy ogrodnik" jest nie tylko historią ciężko doświadczanego małżeństwa. To również pełna niedopowiedzeń i tajemnic opowieść o tytułowym bohaterze, którego największy sekret poznajemy dopiero na ostatnich stronach. Ta prawda zapiera dech w piersiach i każe odczytywać tytuł nie tylko w odniesieniu do starego Jeremiasza. Osobną rolę odgrywają w powieści barwne postacie babci i jej nieobliczalnych przyjaciółek, które wciąż żyją mitami Południa, wspomnieniami i próbami zatrzymania czasu, co niejednokrotnie prowadzi do humorystycznych sytuacji. Pozornie beztroskie i zmanierowane starsze panie w rzeczywistości okazują się wrażliwymi i pomocnymi duszami, które potrafią nie tylko bawić czytelnika. Całość czyta się jednym tchem, z dużymi emocjami, które czytelnik szybko zaczyna dzielić z bohaterami. Jest w nich bezsilność, gniew, rozpacz, ale z czasem pojawia się i silny ładunek optymizmu, gdyż książka udowadnia, że nadzieja umiera ostatnia. Albo nie umiera nigdy. BEATA IGIELSKA

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jeremiaszu, skąd w Tobie mądrości, cierpliwości (zwłaszcza dla Eugenii i jej zwariowanych przyjaciółek) i miłości dla całej rodziny Londonów? Skąd w Tobie taka siła wiary? Hmm, odpowiedź na to pytanie pozwolisz mi odkryć na koniec lektury. Może to i dobrze, bo po drodze dajesz możliwość do przemyśleń, stawiania kolejnych pytań i poszukiwania odpowiedzi na nie. Autorce dziękuję za tą lekcję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)