Piękny kraj
Alan Averill

I got a heart A czy ty masz serce? Jesteś w stanie kochać mocno, przebaczać bez względu na to, co się stało? A może nie? Może widzisz tylko i wyłącznie czubek swojego nosa? Najważniejsze dla ciebie jest tylko twoje bezpieczeństwo? Jesteś egoistą bez krzty pokory? Nie? To bardzo dobrze. W takim wypadku jednak muszę cię zasmucić, Drogi Czytelniku, ponieważ po Ziemi wciąż chodzą ludzie, myślący tylko o sobie... And I got a soul Z duszą jest podobnie, czyż nie? Bezduszny, chcący się "nachapać" człowiek daleko nie zajdzie, ale ten, który dba, i przede wszystkim docenia to, co ma, osiągnie wiele. Believe me, I use them both Takahiro O'Leary to dorosły mężczyzna, który nie osiągnął wcale tak mało. Jednak... dalej mu czegoś w życiu brakuje, wciąż czuje tę pustkę wewnątrz siebie, jakby... ktoś wyrwał mu serce. Z tego też powodu próbuje popełnić samobójstwo i już, już prawie mu się to udaje, już ma popchnąć ten rozklekotany stołek, na którym stoi i zawisnąć na żyrandolu na wieki, wieków, amen, jednak rozdzwania się jego telefon. Przez kilka chwil toczy wewnętrzną walkę: odebrać, czy nie odebrać? W końcu telefon przestaje się wydzierać, więc Tak dochodzi do wniosku, że to nie było nic ważnego, to pewnie tylko jakiś sprzedawca tandety, chcący trochę zarobić na naiwnych ludziach. Jednak po sekundzie, może pięciu, znów zaczyna się to samo, telefon dzwoni i dzwoni i dzwoni, aż w końcu Tak postanawia porzucić plan zawiśnięcia na żyrandolu na wieki, wieków, amen, i odebrać ten cholerny telefon. Po jakże ciężkiej drodze w dół (telefon nadal dzwoni), Takahiro odbiera komórkę i otrzymuje ofertę nie do odrzucenia, ma być podróżnikiem w czasie. So kiss me where I lay down Samira natomiast jest weteranką wojenną. Pół roku temu wróciła z wojny, jednak w dalszym ciągu potrzebna jej specjalistyczna pomoc. Dziewczyna ma problem z ludźmi. Ciężko jest jej się otworzyć na innych. Mówić otwarcie o tym, co działo się na polu bitwy. Chyba nikt nie chciałby słuchać o tym, jak granat rozrywa twojego przyjaciela na strzępy, mam rację? Jednak uczęszcza na regularne spotkania z psychiatrą, ale... nawet on nie jest pewien, co do niektórych kwestii, jak na przykład, czy Samirze kiedykolwiek przejdzie chęć szorowania wszystkiego, co tylko ją otacza? Albo czy nadal będzie spać w metrze, gdyż wszędzie indziej jest, po prostu, za cicho? My hands pressed to your cheeks Mimo wszystko Samira nie potrafi zapomnieć o swoim starym przyjacielu z liceum - Taku. Dziewczyna myśli, że jej pierwsza miłość popełniła samobójstwo cztery lata wcześniej i, najprawdopodobniej, to też jest jedną z przyczyn jej załamania nerwowego. Co się stanie, kiedy się dowie, że Takahiro żyje? Jak zareaguje na wieść, że świat za chwilę ma się skończyć? Czy uratują ludzkość? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie, czytając Piękny Kraj autorstwa Alana Averilla. A long way from the playground Powiem szczerze, książka nie powaliła mnie na kolana. Na początku było wszystko ładnie, pięknie, ale tak gdzieś od połowy zaczęło mi się nudzić. To nie przez to, że nic się nie działo. To raczej z powodu tego, że autor tak wszystko zagmatwał, iż zaczęłam się gubić, a co za tym idzie zaczęłam tracić chęć do czytania. Z każdym kolejnym przeczytanym słowem miałam wrażenie, że kartki robią się coraz to cięższe, a ilość pozostałych stron do przeczytania, zamiast maleć - rosła. W końcu się poddałam, nie dotarłam do końca, tak jakbym chciała, ale czytałam tę książkę tak długo, że dłużej się chyba nie dało. I po prostu, na dzień dzisiejszy, mam jej serdecznie dość. Nie wiem, może przyjdzie taki czas, że sięgnę po tę pozycję jeszcze raz i wtedy przeczytam ją do końca. Od deski do deski. Teraz jednak nie mam na to siły. Może to po prostu jest książka, do której jeszcze nie dorosłam? Czy ją polecam? Sama nie wiem i mam co to tego mieszane uczucia. A jednej strony mam ochotę napisać ,,tak! Bierzcie ją w ciemno!", a z drugiej ,,niee, nie warto iść nawet do biblioteki, szkoda czasu". Chyba najrozsądniejszym wyjściem będzie powiedzenie Wam ,,nie przejmujcie się moją opinią, przeczytajcie opis, jeśli trzeba wejdźcie na LubimyCzytać, wtedy sami zdecydujecie, czy chcecie czytać tą powieść czy nie". I have loved you since we were 18 Long before we both thought the same thing To be loved and to be in love And all I could do is say that these arms were made for holding you, ohohoh woah I wanna love like you made me feel When we were 18* *One Direction - 18 (pozostałe urywki tekstu, również pochodzą z tej piosenki)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Wehikuł czasu - to byłby cud..." ,,Piękny Kraj" otrzymał nagrodę Amazon.com za najlepszą powieść 2012 roku. To już o czymś świadczy, prawda? Zyskała naprawdę mnóstwo pozytywnych opinii, a zapewne też spore grono fanów. Nie ma się co dziwić - książka ma w sobie coś, co potrafi czytelnika całkowicie omamić. Jednak zacznijmy może od początku, bo zaczynanie od środka nigdy nie kończy się za dobrze. Głównym bohaterem ,,Pięknego Kraju" jest młody mężczyzna o imieniu Tak. Poznajemy go w dosyć nietypowej sytuacji, bowiem w chwili, w której próbuje on targnąć się na własne życie. Jednakże sytuacja obraca się o 180 stopni. Tak zostaje pracownikiem pewnej firmy, która potrzebuje go do ,,celów eksperymentalnych". Ma przetestować Maszynę - urządzenie służące do podróży w czasie, ale jak się okazuje - nie tylko. Jest to narzędzie, które potrafi robić z czasem niesamowite, ale i równie niebezpieczne rzeczy. Odniosę się teraz do cytaty z początku tej recenzji - taka maszyna to cud, prawda? Któż z nas nie chciałby się cofnąć wstecz i zmienić czegoś, czego bardzo żałuje? No tak, ale mieszanie z czasem bywa zgubne, bardzo zgubne... Książek o podróżowaniu w przeszłość można już trochę znaleźć na polskim rynku wydawniczym. Wydawałoby się więc, że powieść Alana Averill'a nie jest niczym oryginalnym. Pierwszy błąd! Nie jest to, jak mogłoby się wydawać po opisie na tylnej okładce, historia zbuntowanego nastolatka, który chce odzyskać ukochaną. To znakomita powieść science-fiction, która łączy w sobie dodatkowo elementy akcji, apokalipsy, cierpienia, honoru, miłości, przyjaźni. Ukazuje walkę pomiędzy tym, co słuszne, a tym, co dla nas ważne. To książka o podejmowaniu niezwykle istotnych decyzji, a także o chęci władzy i panowania nad światem. Co więcej - każdy element jest tak umiejętnie wpleciony w fabułę, że aż podziw ogarnia czytelnika. Powstaje jedna logiczna całość, która całkowicie zyskuje naszą uwagę i wciąga nas coraz głębiej i głębiej... ,,-Życie jest samolubne - mówi. - Drapieżca pożera ofiarę, wirus niszczy gospodarza. Żądza przetrwania jest gwałtowna i zarazem dziwna, a sukces mogą odnieść wyłącznie ci kompletnie pozbawieni serca. Pytasz o resztę świata? Pieprzę resztę świata, Judith." Ten cytat znakomicie oddaje klimat tej historii. Tematyka wcale nie jest taka prosta - teoretycznie to tylko fikcja, ale kto wie, czy naukowcy nie stworzą kiedyś podobnej Maszyny? Czy mamy jakąkolwiek pewność, że fikcja nie przerodzi się w coś realnego? Takie wywody jednak zostawmy z boku, bo nie o to tutaj chodzi. Chcę Wam tylko uświadomić, że podobne myśli budzą się w głowie czytelnika, a to znaczy, że książka wywiera na nas spory wpływ. Nie ma się co dziwić, nawet sami bohaterowie są bardzo realistyczni i życiowi. Ich cechy charakteru możemy zobaczyć podczas najprostszych czynności, które wykonują, ale również podczas podejmowania decyzji o ogromnym znaczeniu dla nich i dla świata. Alan Averill zadbał o to, żeby czytelnik się nie nudził. Nie daje nam ani chwili wytchnienia, ponieważ, gdy już myślimy, że nastąpił spokój i akcja nieco zwolni, zaczyna dziać się coś, co zdecydowanie na to nie pozwala. To, że wzrasta napięcie to jedno, ale zdarzały się nawet takie momenty, w których serce podeszło mi do gardła. Bieg wydarzeń jest naprawdę zaskakujący i nieprzewidywalny, a elementy zaburzeń czasowych i świata apokalipsy znacznie urozmaicają fabułę. Z pewnością każdy znajdzie tutaj coś, co go zadziwi. Samo zakończenie również nie pozwala nam na odetchnięcie z ulgą. Do samego końca nie jesteśmy pewni tego, czy otrzymamy upragniony happy end, czy też nie. Myślę, że i tak nie udało mi się przekazać Wam wszystkiego, co chciałam na temat ,,Pięknego Kraju". Mogę napisać jeszcze tylko tyle, że naprawdę znakomicie bawiłam się podczas czytania tej powieści. To kawał dobrej lektury, która niezmiernie wciąga. Nie sądziłam, że aż tak przypadnie mi do gustu. Znakomicie nakreślone postacie, intrygująca fabuła, niezwykle interesująca tematyka. Bardzo dobry styl autora i rozwój wydarzeń, który sprawia, że nasz umysł pracuje na najwyższych obrotach, bo stara się odkryć, co czeka nas za chwilę i jak to wszystko się skończy. Zdecydowanie polecam - nie tylko fanom science-fiction, ale każdemu, bowiem jest to książka, którą naprawdę warto przeczytać. Wystawiam 7.5/10. www.sheti-shetani.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)