Piąta ewangelia
Philipp Vandenberg

Interesująca historia. Fajnie autor buduje napięcie, niestety zakończenie zbyt szybkie w porównaniu do całości. Popsuło cały efekt.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Główna bohaterka Anna von Seydliz prowadzi prywatne śledztwo w sprawie śmierci swojego męża Bruno, sprzedawcy rzadkich książek i dokumentów. Wkrótce okazuje się, że Brunon miał sprzedać koptyjski dokument z czasów Jezusa. Wszystkie osoby mogące wyjaśnić znaczenia dokumentu zaczynają znikać lub umierać w tajemniczych okolicznościach. Co mają wspólnego szalony profesor literatury, obraz Leonarda da Vinci, zakon Jezuitów, zakon Orfików i koptyjski dokument ze śmiercią męża Anna? I dlaczego Kościół Katolicki tak bardzo boi się ujawnienia ewangelii wg. Barabasza? Kim był Barabasz? Czy Annie uda się rozwikłać tą tajemnicę i stracić przy tym życia? Fantastycznie skonstruowana intryga. Fakty historyczne, półprawdy i fikcja literacka mieszają się ze sobą tworząc fascynującą lekturę w sam raz dla wielbicieli Kodu Leonarda da Vinci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetnie się czyta i wchodzi w historię całym sobą. Nigdy do końca nie wiadomo co się za chwilę wydarzy i czy to, do czego dochodzi bohaterka jest prawdą czy też kolejną prowokacją lub sytuacją stworzoną przez wroga, by wodzić ją za nos. Książka trzyma w napięciu do ostatniej chwili, za co jestem wdzięczna autorowi :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

 

Entuzjastyczne opinie na czwartej stronie okładki podkręcają apetyt na lekturę. Będzie Dan Brown, Umberto Eco, tajemnice Watykanu i porywający thriller w jednym. Dech wprost zapiera.

Tymczasem wchodzimy do domu księdza, który został sam z synem, gdy opuściła ich żona księdza. Zgrzyt? Nie do końca. Mamy do czynienia z księdzem greckokatolickim, który przed przyjęciem święceń może mieć żonę i dzieci. Rodzina mieszka w Watykanie, gdzie ksiądz z synem jest mimo wszystko czymś wyjątkowym. Brat narratora, Simon, także jest księdzem. Obaj są osobiście zaangażowani w proces pojednania między kościołami Wschodnim i Zachodnim, prowadzonym przez papieża Jana Pawła II. Tłem dla tego pojednania jest prywatna historia ich rodziny oraz… Całun Turyński. Właśnie przygotowywana jest w Watykanie spektakularna wystawa, na której ma zostać pokazana owa owiana legendarną sławą relikwia. Po raz kolejny zostanie zbadana jej autentyczność. Papież ma wobec Całunu własne plany, będzie chciał przekazać go prawowitym właścicielom. Jednak nie wszystkim będzie zależało na takim obrocie sprawy.

W niewyjaśnionych okolicznościach w pilnie strzeżonym Castel Gandolfo ginie główny organizator wystawy, a zarazem postać zaangażowana w wyjaśnienie zagadki Całunu, Ungolino Nogara. Jest już zatem tajemnica, prywatny interes, niezwykły rekwizyt i zbrodnia. Jak łatwo można się domyśleć – będzie także śledztwo. Detektywem będzie ksiądz narrator, opowiadający wszystko w czasie teraźniejszym, co jest mocno irytujące, gdyż ta forma zarezerwowana jest dla scen akcji, a nie wszystko dzieje się aż tak dynamicznie. Kluczem do całej historii jest tytułowa Piąta Ewangelia, czyli tekst będący literacką kompilacją czterech uznawanych przez Kościół Ewangelii. Jej fragmenty miałyby potwierdzać istnienie płótna, w które owinięto ciało Chrystusa.

Do wątków detektywistyczno-historycznych dołączone są także prywatne sceny z życia księdza i jego syna, pragnienie odnalezienia ukochanej żony i przesłanie ojca obu księży zamieszanych w całą aferę. W powieści pojawiają się także autentyczne postaci, w tym sam papież. Cała fabuła wydaje się przemyślana w najdrobniejszych szczegółach, jednak gdy spojrzy się na nią z dystansu, okazuje się niestety mocno naciągana. Księża prowadzą własną grę, sięgają po broń, uciekają się do przemocy, napadów i kradzieży. Właściwie nie wiadomo, dlaczego tak bardzo zależy im na tym, co robią. Co chronią? Co chcą osiągnąć tak naprawdę? Irytujący jest styl autora, pełen rozbudowanych porównań, które bywają oderwane od treści. A przy tym opóźniają wartką w założeniu narrację, pisaną przecież w czasie teraźniejszym. Wiedza autora na temat samego Watykanu jest drobiazgowa aż do przesady, bowiem niczego nie wnosi do samej fabuły. Topografia miasta, jak przyznaje sam Caldwell, wzięta została z Google maps. Nie ma w tym nic złego oczywiście, ale odnosi się nieodparte wrażenie, że wszystkie te szczegóły, mające podkreślić autentyczność, wzięte zostały od kogoś innego. Trąci to efekciarstwem, jakby powieść została  napisana pod zamówienie. Rekwizytem równie dobrze mógłby być Graal albo gwóźdź z Krzyża, niewiele by to zmieniło.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)