Pasterka i kominiarczyk
Hans Christian Andersen

Krótka baśń o miłości pomiędzy porcelanową figurką pięknej pasterki, a kominiarczykiem. Obie figurki stoją w pokoju pewnej prababci. Oprócz nich, na stoliku stoi też porcelanowa figurka starego chińczyka, a obok stoliczka jest stara, duża, rzeźbiona szafa. Szafę zdobi wiele ornamentów: od przeróżnych kwiatów rzeźbione głowy jeleni po bokach. Na środku szafy jest dziwna postać ludzkiej postaci z brodą, różkami i koźlimi nogami. Ta postać to Koźlonoginadpodgłównodowodzącygenerałsierżant - to imię, jakie wymyśliły mu dzieci.
Stary porcelanowy Chińczyk posiada umiejętność kiwania głową i mówi o sobie, że jest dziadkiem pasterki. Pewnego dnia pasterka i kominiarczyk dowiadują się, że Chińczyk obiecał Koźlonogiemu ofiarować piękną pasterkę za żonę. Informuje o tym dziewczynę, mówiąc jej, że w nocy odbędzie się wesele i od tej pory pasterka trafi do ciemnej szafy. Pasterka i kominiarczyk postanawiają obmyślić plan ucieczki...

Będąc dzieckiem nie przepadałam za tą historią. Była dla mnie bardzo smutna. Książeczka posiada bardzo ładne rysunki, ale są utrzymane w ciemnej, burej tonacji. Mimo ciepłych kolorów, które przy pozostałych zimnych barwach, także wydają się chłodne i smutne. Te barwy dodatkowo potęgują wrażenie nostalgicznej, melancholijnej opowieści.
Jednak po latach, gdy powróciłam do tej baśni zauważyłam, że ma ona specyficzny klimat. Owszem - jest ponura, tak jak i barwy tych rysunków, ale opowiada o wielkiej miłości, która jest tak silna, że nie cofnie człowieka przed niczym, nawet jeśli ma on podjąć niebezpieczne ryzyko by ratować uczucie.

Polecam.