Ostatnie pięć dni
Julie Lawson-Timmer

Jestem świeżo po lekturze książki i ciągle nie mogę przestać o niej myśleć. Wywarła na mnie niesamowite wrażenie, nie wiem jak ja bym postąpiła na miejscu Mary. To przez co przechodziła zmagając się z chorobą albo drwiną otoczenia było dla mnie wstrząsające. Autorka przytacza jak łatwo kogoś ocenić, że jest pod wpływem alkoholu lub innych środków oburzających nie zastanawiając się głębiej nad tym,że przyczyna tkwi w nieuleczalnej chorobie. W książce poznaje się także historie Scotta, który jest ojcem zastępczym dla 9-letniego Curtisa. Scott ogromnie przywiązuje przywiązuje się do chłopca, dlatego ciężko mu będzie się rozstać z Curtisem a ma pięć dni na to, aby przygotować się na rozstanie z podopiecznym. Jestem pozytywnie zaskoczona debiutem autorki. Bohaterowie są dobrze nakreśleni, jak zwykli ludzie, których można spotkać na swojej drodze. Z uwagą śledziłam zmagania Mary z chorobą, jak trudno jej jest się pogodzić z utratą samodzielności. Wątek Scotta jest mniej wstrząsający, ale wzruszyła mnie więź jaką nawiązał z Curtisem. Rozwiązanie jego sprawy zaskoczyło mnie, bo kiedy już byłam pewna końca, nastąpił zwrot akcji, ale o tym już trzeba przeczytać. Interesującym dodatkiem do książki jest internetowe forum, na którym bohaterowie pod nickami zwierzają się ze swoich problemów. Poruszająca książka o zmaganiu się ze śmiertelną chorobą, trudzie związanym z opieką zastępczą oraz o trudnych wyborach. Czy wybór bohaterki był egoizmem czy poświęceniem? Warto przeczytać tę zapadającą w pamięć i pełną refleksji książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kochać to także umieć się roz­stać. Umieć poz­wo­lić komuś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczuciem. Miłość jest zap­rzecze­niem egoiz­mu, zaborczości, jest skiero­waniem się ku dru­giej oso­bie, jest prag­nieniem prze­de wszys­tkim jej szczęścia, czasem wbrew własn­­emu. Vincent van Gogh Czym jest miłość? Co znaczy kogoś kochać? Gdzie jest granica poświęcenia? Życie nie jest prostą sprawą, ale niektóre problemy są trudniejsze niż inne. Czasem kochać znaczy być blisko za wszelką cenę, a czasem pozwolić odejść... Ostatnie pięć dni to książka pełna trudnych tematów. Na jej stronach naprzemiennie toczą się dwie historie. Pierwsza opowiada losy kobiety chorej na pląsawicę Huntingtona. Bohaterka z trudem znosi pogarszającą się z dnia na dzień codzienność. Problemy z pamięcią, coraz większa nieporadność i tragiczna wizja bycia ciężarem dla rodziny. Wszystko to sprawia, że podejmuje trudną decyzje. Daje sobie pięć dni, ostatnich dni. W tym samym czasie gdy Mary przygotowuje się do odebrania sobie życia, jej internetowy znajomy godzi się z pożegnaniem dziecka, którym jako rodzic zastępczy opiekował się przez rok. Ten czas mija, a on nie potrafi tego zaakceptować. Czytając tę książkę, miałam sprzeczne uczucia. Z jednej strony ma ona bardzo lekką formę. Szybka i dynamiczna akcja (mimo że całość to jedynie pięć dni), bardzo przystępna narracja oraz brak zbędnych opisów. To wszystko sprawia, że książkę czyta się bez opamiętania, wręcz błyskawicznie. Z drugiej jednak strony - jest bardzo ciężka tematycznie. Problemy, które porusza, trudności, które tak lekko opisuje, wbijają w fotel i metaforycznie odbierają oddech. Przedstawiona opowieść porusza, szokuje i zmusza do zastanowienia się. To książka, która na długo pozostanie w pamięci i pozostawi trwały ślad na psychice czytelnika. Bardzo mocną stroną powieści są jej główni bohaterowie. To postacie wiarygodne tak bardzo, jak to tylko możliwie. Ani przez chwilę nie zastanowiło mnie ich zachowanie czy podejście. Szybko przeszłam do myślenia o nich jako o prawdziwych ludziach, a to jedynie spotęgowało emocje towarzyszące książce. Pomimo pierwszoplanowej narracji dobrze poznajemy też otoczenie głównych bohaterów. Towarzyszymy im w bardzo intymnych chwilach. Cierpienie wynikające z choroby córki, wstyd za matkę czy pragnienie posiadania własnego dziecka. Te emocje, chociaż obserwowane z boku, przytłaczają swoją intensywnością. Nie wszystko jest takie oczywiste. Decyzja o odejściu, o zatrzymaniu, to wszystko odbije się na życiu na bliskich. Czy mają prawo na nią wpływać? Czy powinni o niej wiedzieć? Podczas lektury Ostatnich pięciu dni wciąż zadajemy sobie pytania. Stawiamy siebie w wielu rolach, analizujemy prawdopodobne decyzje. A jednocześnie samo zachowanie bohaterów wymyka się ocenie. Połączenie dwóch bardzo luźno powiązanych historii to dobry pomysł, ale niosący za sobą pewne wady. W momentach przeskoków akcja zostaje gwałtownie przerwana. Nie traci napięcia, ale we mnie samej spowodowało to dziwne uczucie stronniczości. Za każdym razem gdy zaczytałam się w relacjach danego bohatera, nie chciałam przerywać, zmieniać tematu, chciałam wiedzieć, co będzie dalej! Powieść bardzo silnie wpływa na czytelnika. Odwołuje się do intensywnych emocji, zarówno negatywnych, jak i pozytywnych. Żaden wątek nie jest nijaki, żaden problem miałki czy niegodny uwagi. Jej się nie czyta, ale odczuwa i przeżywa. Ostatnie pięć dni to książka, która w mojej ocenie pretenduje do miana wydarzenia. Ciekawe rozwiązania fabularne, nieoczekiwane zwroty akcji, to wszystko również jest ogromnym atutem, ale schodzi na plan drugi. Pierwsze skrzypce odgrywa tu serce. http://redakcja-essentia.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka, która umiejętnie wyciska z czytelnika łzy. W zasadzie pod jej koniec mogłabym podłożyć sobie dwa kubki pod oczy - ale nie są to łzy oszukiwane i wymuszone. Książka jest po prostu mądra, taką wewnętrzną, cenną mądrością, która płynie z przygód bohaterów. Nie ma tutaj zakochania od pierwszego wejrzenia, są natomiast trudne decyzje, które Mara i Scott - dwójka głównych bohaterów - musza podejmować. To historia o miłości, która pokazuje cały wachlarz tego uczucia, głównie skierowanego do dzieci. Warta uwagi. Pełna recenzja: http://dlalejdis.pl/artykuly/ostatnie_piec_dni_recenzja

(Kliknij aby rozwinąć opinię)