Oprzyj swoją samotność o moją
Klara Hveberg

Ta książka o pięknym tytule jest dla mnie sporym rozczarowaniem. Jest to powieść całkiem dobrze napisana, którą bardzo lekko się czyta. Narracja jest na tyle płynna, że właściwie nie ma w niej żadnych trudności, a jednocześnie nie jest uproszczona. To są jej zalety, które są bardzo istotne w tym, aby lektura była przyjemnością. To, co mi się nie podobało, albo bardziej zniechęcało i nużyło, to banalny romans, absolutnie bez głębi, taki stereotypowy i matematyka. Jeśli ktoś oczekuje od literatury zwyczajnego, absolutnie przewidywalnej historii miłosnej i jest miłośnikiem matematyki, to ta książka jest dla niego. Żałuję, że tak się zawiodłam, bo to pierwsza pozycja z tej serii, która trafiła w moje ręce, i jak już wspomniałam, tytuł bardzo mi się spodobał. Widocznie nie ja jestem docelowym odbiorcą. Szkoda. Liczę na to, że jeszcze przeczytam coś z serii bałtyckiej i będzie to lepsze.

Jest coś w stylu pisania Klary Hveberg, że już po przeczytaniu paru pierwszych stron wiedziałam, że bardzo polubimy się z jej debiutancką powieścią. Jest w niej lekkość ale też złożoność, opowiada o sprawach przecież banalnych (romansie z żonatym wykładowcą) ale umiejscawia i analizuje ten związek w sposób fascynująco intertekstualny, wchodząc w swojej opowieści w nieoczywiste relacje nie tylko z innymi tekstami literackimi, ale również muzyką i matematyką. Z pozornie zwykłej historii miłosnej wyczarowała wielowymiarową, przepełnioną wrażliwością powieść.