Ofiarologia
Tomasz Czarny, Karolina Kaczkowska

Z zasady omijam horrory ekstremalne, bo zwyczajnie nie odnajduję się w tym gatunku. "Ofiarologia" jednak skusiła mnie swoim tajemniczym i mrocznym tytułem oraz ciekawą okładką. Czasem trzeba wyjść poza swoje szeregi, aby odnaleźć coś nowego.

Makabra
Książka już od pierwszego opowiadania uderza czytelnika brutalnością i mnogością ludzkiego bestialstwa. Tutaj na pierwszy plan wychodzi bestialstwo i degeneracja człowieka. Wszystko to, co w cywilizacji uznawane jest za perwersyjne i złe, w "Ofiarologii" znajduje swoje miejsce. Problemem tego zbioru, w moim odczuciu jest monotematyczność. O ile pierwsze opowiadania czyta się z ciekawością i lekkim grymasem na twarzy, to dalej jest wszystko to samo, powielane w kółko i bez jakichś nowych zaskoczeń. Ileż razy można czytać o "kakaowym oczku", graniu w ekstremalnych filmach pornograficznych i jedzeniu wymiotów? W moim przypadku nuda nadeszła już po kilku pierwszych opowiadaniach i do końca odpuściła jedynie raz, czy dwa. Kolejnym problemem tego zbioru jest to, że opowiadania są krótkie, przez co zanim historia zdąży się rozkręcić, a czytelnik wczuć w problemy bohaterów to już następuje szybkie zakończenie. I chociaż czyta się szybko, to bezrefleksyjnie i po dwóch dniach już większość z opowiadań ulatuje z głowy.

Podsumowanie
"Ofiarologia" jest zbiorem opowiadań, który uwypukla wszystko to, co w ludzkości najgorsze. Czytając powinnam czuć obrzydzenie, strach, a dostałam nudę i powtarzalność. Jednak i tym razem moje spotkanie z ekstremą nie było zbyt udane. Rozumiem jednak, że fani tego gatunku mogą znaleźć w książce wszystko to, w czym się lubują. Dla mnie jednak nuda pozostanie nudą, monotematyka - monotematką i nie zamierzam dorabiać tej antologii szczególnego znaczenia.

Długo się myślałam czy pisać o tej książce czy nie? Jednak postanowiłam napisać parę słów, bo ta książka znajdzie swoich fanów ale też i takich, którzy powinni ją omijać szerokim łukiem.

To jest książka dla osób o twardych nerwach i mocnych żołądkach, powinni po nią sięgać fani horroru ekstremalnego. Osobom wrażliwym i o słabych nerwach ją odradzam, to naprawdę nie jest dla każdego.

Ja zazwyczaj nie czytam tego typu książek ale lubię kilka razy w roku sięgnąć po coś dziwnego, porytego czy też jak to nazywam odmóżdżającego. Od czasów licealnych moim ulubionym cytatem jest "Norma to głupota, degeneracja to geniusz" dekadenta Stanisława Przybyszewskiego, więc musiałam sprawdzić co to za książka i czy dam radę!

Przyznam się, że pierwszy raz miałam do czynienia z aż takim hardkorowym horrorem, niektóre opowiadania były naprawdę chore i poryte ale pomimo tego, to się je o dziwo dobrze czytało.

W tej antologii mamy pełne ohydnych plugastw historyjki, w których znajdziemy wszystkie możliwe perwersje, dewiacje i wynaturzenia mocno odbiegające od powszechnie przyjętych norm,  obrzydliwe i makabryczne, ekskrementy, rzygi czy flaki to tu normalka. Autorzy łamią wszelkie tabu.

Dałam radę przeczytać choć momentami było ciężko przebrnąć. Najbardziej mi się podobały Milf i Dom gry, takie właśnie lubię. Trochę mi brakowało analizy spaczonych umysłów ale to nie tego typu literatura, psychologii czy morału tu nie znajdziemy.

Jestem pod ogromnym wrażeniem pomysłowości autorów, nie mam pojęcia skąd to brali... i chyba wolę nie wiedzieć! Szacun! bo w ekstremę trzema umieć i lubieć.

Polecam tym, którzy czują, że to mogą być ich klimaty... czytajcie ale na własną odpowiedzialność!