Odważ się kochać
Jagna Kaczanowska, Justyna Bednarek

Całość na: http://www.ksiazkowewyliczanki.pl/2018/07/przedpremierowo-ogrod-zuzanny-t-2.html#more

Nie miałam obiekcji zabierając się za lekturę, już od pierwszej strony wgryzłam się w nią z przyjemnością wracając do bohaterów, którzy wcześniej mnie zauroczyli. W tym tomie autorki sporo miejsca poświęciły Wioli, do tej pory lekko zagubionej kobiecie, która wielokrotnie dokonywała złych decyzji. Teraz wiele jej wcześniejszych zachowań staje się bardziej zrozumiałych, a tajemnice z przeszłości i rany, które nadal nie potrafi się zagoić, pokazują, dlaczego Wiola w ten sposób żyła. Kobieta poszukuje miłości mężczyzny, szczęśliwego i danego związku, ale żeby tego dokonać, musi najpierw zrobić porządek z przeszłością, zmienić swoje podejście do wielu spraw i sprawić, że jej życie stanie się szczęśliwsze: czy w pojedynkę, czy razem z drugą osobą.

"Ogród Zuzanny. Odważ się kochać" to świetna kontynuacja pierwszego tomu, która trzyma poziom i pozwala spędzić miłe chwile z bohaterami w atmosferze przyjaźni i szczęścia, choć z odrobiną cierpienia. Bohaterowie zdecydowanie do siebie przyciągają, tworząc barwną mozaikę. Po raz kolejny dałam się porwać, spędzając czas na śmiechu do łez i momentach zadumy.

Od momentu odłożenia tomu pierwszego nie mogłam się doczekać kontynuacji powieści autorstwa dwóch niesamowicie charyzmatycznych kobiet. Tom pierwszy nacechowany jest klimatem rodzinności i tolerancji, dlatego czytając go można się poczuć w jakiś sposób bezpiecznie. Kłótnie często mają zabawny wydźwięk, a konflikty zażegnywane są wielkimi pojednaniami. Zawiera on dużą dawkę poczucie humoru i masę kłopotliwych przygód, w które popadają bohaterowie.
Tom drugi odbiega jednak od takiego wzorca. Pojawia się w nim więcej nieporozumień i kłótni, a wątek obyczajowy zdecydowanie dominuje nad komediowy. Efektem tego jest mniejsza ilość „akcji”, więcej rozmyślań, rozważań i opowieści.
Czy to dobrze czy źle? Myślę, że i tak i tak.
Przede wszystkim przytłoczyło mnie dokładnie to samo co w tomie poprzednim. Ogromna ilość bohaterów. I o ile w miarę rozwoju fabuły wątki się mieszają i przeplatają, i robi się ciekawie, o tyle początek zniechęca. Bo przecież trzeba przypomnieć czytelnikom o wszystkich postaciach występujących w tej sztuce. Trzeba odświeżyć wszystkie informacje o nich. Imiona, nazwiska, zawody, cechy charakterystyczne, powiązania międzysąsiedzkie. Zajmuje to gdzieś około stu stron, kiedy to bohaterem każdego rozdziału jest inna osoba i nim wjedzie akcja właściwa. To mnie po prostu nużyło.

Z radością można śledzić jak rozwija się wątek Zuzanny, bohaterki tomu pierwszego, ale tym razem to Wiola wiedzie prym. Głęboko nieszczęśliwa, ciągle próbująca spełnić czyjeś oczekiwania, nierzadko lekceważona i wykorzystywana. W tym tomie to ona mierzy się ze swoimi widmami przeszłości. Porzucenie przez ojca, który się nad nią znęcał i przedwczesna śmierć matki odciskają piętno na jej charakterze. Dziewczyna jednak zdając sobie z tego sprawę, zapisuje się na terapię i robi wszystko, co w jej mocy, żeby naprawić swoje życie. Oczywiście może liczyć na wsparcie najbliższych przyjaciół, a także mężczyzny, który podobnie jak ona boryka się z demonami dzieciństwa. Czy uda jej się wziąć w garść i zawalczyć o szczęście?

Tajemnicza śmierć jednego z mieszkańców okazuje się być w dużej mierze wątkiem komicznym. Jak się szybko okazuje przynajmniej kilka osób ma motyw do pozbycia się go, a kolejne kilka możliwość zrobienia tego w tak wyszukany sposób. Pojawia się nawet komisarz ze stolicy, żeby kontrolować śledztwo i lokalną policję. Jest on zupełnie zbędną postacią, ponieważ jak pionek przesuwany jest w przód z rozdziału na rozdział i nie wnosi nic poza kilkoma wyssanymi z palca oskarżeniami.

Ten tom zdecydowanie próbuje pokazać jak miażdżącą potęgą jest samotność. Jak bardzo potrafi spętać i przywiązać do siebie. Potrzeba naprawdę wiele odwagi, żeby wyjść życiu naprzeciw i zawalczyć o szczęście, miłość i swoje miejsce w społecznej hierarchii. Zawiera kilka poruszających historii, kilka zabawnych momentów, ale przede wszystkim cały ogrom emocji, które człowiek tak bardzo pragnie odczuwać. Książka ma tę niesamowitą cechę posiadania wątków zupełnie oderwanych od rzeczywistości i tych przeszywająco realnych. Myślę, że jest to efekt tego, że ma dwie autorki, a każda wkłada w nią coś odmiennego. Czy tworzy to spójną całość? Zdecydowanie tak. Spójną i zupełnie niebanalną.

Polecam.
Jest to według mnie tom słabszy od tomu poprzedniego. Mniej rzeczy zaskakuje, mniej wątków mnie wciągnęło. Ale mimo to polecam, ponieważ jeśli podobała Wam się część pierwsza, to nie ma sposobu, żeby nie wrócić do przyjaciół w niej poznanej. Myślę, że wielu z nich zapisze się jako postacie kultowe, bo skonstruowane zupełnie od podstaw, niepowtarzalnie i charyzmatycznie.
Otwiera się również furtka na tom trzeci i muszę przyznać, że wątek Kazi już jest bardzo emocjonujący. Jeśli zostanie rozwinięty pozamiata całą resztą.
I w efekcie znowu nie mogę się doczekać.

Powieść pełna zapachów i kolorów, uczuć i tajemnic ponownie zaprosiła nas w swe progi. Kilka miesięcy po wydarzeniach z pierwszego tomu "Ogrodu Zuzanny" duet autorski Bednarek&Kaczanowska, poprowadził dalsze losy bohaterów ze Starej Leśnej. Finał był ogromnie intrygujący i pozostawiał wiele niedomówień. Zajrzyjmy tam ponownie - co dzieje się u trzech przyjaciółek?

Zuzanna wraz z Adamem żyje sobie szczęśliwie w Jolancinie, nadal projektując ogrody i udoskonalając własny, jednocześnie borykają się z pierwszymi miłostkami syna - Wojtka. Tak długo żyli z dala od siebie, że teraz cieszą się każdym dniem i nie spieszno im do ślubu, choć o tym marzą.
Wiola to najbardziej poturbowana przez los dziewczyna, wciąż nie potrafi znaleźć odpowiedniego partnera. Czyżby to syndrom DDA? Na szczęście Wiola podejmuje decyzję życia - zgłosi się na terapię. Co zmieni w jej życiu? Czy trauma z dzieciństwa zostanie pokonana?
Kazia pragnie rozwoju dla swojej księgarenki Kubuś Puchatek, ma plany i marzenia... Na jej drodze staje Jan Maria Sochacki, który miał finansowo wesprzeć jej działalność. Tylko czy jego propozycja jest uczciwa?

Działania Sochackiego sprawiają, że ma on większe grono wrogów, którzy źle mu życzą i wręcz pragną jego śmierci. Zatem policja będzie miała trudny orzech do zgryzienia, bowiem ciało Jana Marii znaleziono w toalecie kawiarni Stanisława Grzybka! Sprawa robi się coraz bardziej skomplikowana, gdyż najbardziej prawdopodobną przyczyną śmierci jest otrucie. Czym? Kto to zrobił? A kogo aresztuje policja?

Teraz czuję się w obowiązku uspokojenia Was, iż wątek Cecylii i jej miłości z młodości został oczywiście kontynuowany. Jednak po szczegóły odsyłam do powieści.
Autorki więcej uwagi poświęciły właściwie każdemu z bohaterów - poznajemy liczne tajemnice i zagadki z przeszłości, traumatyczne przeżycia, opowieści o utracie bliskich osób. O tak, te wspomnienia wywołały we mnie niespodziewane emocje.

Króluje jednak wszechobecna miłość, pragnienie szczęścia, poszukiwanie codziennych przyjemności oraz przemiany niektórych postaci, czasem niezmiernie zaskakujące. W tej książce nawet przedmioty mają moc przeobrażania swoich właścicieli, cukiernicze cudeńka pana Grzybka wywołują ślinotok, proboszcz Fąfara zadaje niebanalne pokuty, dziedziczki Kozak Gardens robią zamieszanie a zapach kwiatów przenika przez stronice. Niektórzy porządkują życie w obliczu zbliżającej się śmierci a nałogi bywają silniejsze niż miłość.

Przyznaję, że początek książki troszkę mnie zmęczył. Było ciężko, sztucznie, zbyt wiele osób, wydarzeń, mało dialogów. Ale kiedy akcja się rozkręciła, zaczęły pojawiać się wspomnienia, na jaw wyszły ciemne sprawki oraz doszło do śmierci w niewyjaśnionych okolicznościach to... nie mogłam się oderwać. Zresztą co do tego morderstwa... Jak tylko Jan Maria wyszedł do kawiarnianej toalety to już nie wrócił miałam dziewięćdziesiąt procent pewności kto zabił... Tylko czy słusznie? Otóż, mój 'pewniak' i ja sama mieliśmy spore zaskoczenie :)

Podsumowując - "Ogród Zuzanny. Odważ się kochać" to opowieść o samotności, różnorodnych sposobach wyrażania emocji i uczuć oraz odwadze do ich wyrażania. Jest to historia o życiu zwykłych ludzi - niedoskonałych, z problemami, trudną przeszłością, z którą próbują się uporać i walczą o przyszłość. Niby zwykła obyczajówka, pełna tajemnic, zagadek, błędów, szantaży i niespodzianek, ale w połączeniu ze sprawą kryminalną nabiera innego, ciekawszego wymiaru. Książka wywołująca uśmiech i łzy a w tle wiktoriański język roślin...

recenzja pochodzi z mojego bloga: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/

Kolejne spotkanie z mieszkańcami Starej Leśnej. Co prawda Zuzanna jest tylko dodatkiem (przecież ona odnalazła już swoją miłość w pierwszym tomie), ale jej przyjaciele, rodzina cały czas podążają w kierunku miłości. Dodatkowo pojawia się też wątek kryminalny (morderstwo Jana Marii Suchackiego).

Mimo wszystko pierwszy tom bardziej mi się podobał

Bohaterowie pierwszej części powracają. Zuzanna z Adamem oraz ich synem zamieszkują w willi Jolancin i stanowią pełną, szczęśliwą rodzinę. U Kazi nie najlepiej się dzieje, jej księgarni grozi bankructwo, a osoba która rzekomo miała być wsparciem, okazała się być jedną wielką pomyłką. Wiola zdecydowała się na terapię dla dorosłych dzieci alkoholików, a w jej życiu pojawiło się dwóch mężczyzn. Musi wybrać jednego, tego dla którego bije jej serce. Babcia Zuzanny pozostała sobą, nadal jest uroczą i pomocną, starszą kobietą. Moniczce bliźniaczki dają w kość, lecz pojawia się ktoś kto jej z chęcią przy nich zaczął pomagać i wielkim zaskoczeniem jest fakt, kto jest tą osobą. W Starej Leśnej, w cukierni Stanisława Grzybka odnaleziono ciało znanego biznesmena i trwa dochodzenie. Podejrzenia padają różne, lecz najbardziej na swojej skórze odczuje to jeden człowiek. Czy słusznie został oskarżony?

Dość sporo czasu upłynęło po przeczytaniu pierwszej części "Ogrodu Zuzanny", zanim sięgnęłam po kontynuację. Niestety w tej powieści jest tylu bohaterów, że długo nie mogłam się połapać co, kto i z kim. Oczywiście tych główniejszych bohaterów pamiętałam i z nimi nie miałam problemu, ale cała reszta mi się mieszała. Gdy już ich przyswoiłam i umiałam łączyć dane fakty i osoby, czytało się dużo lepiej i przyjemniej. Muszę przyznać, że nawet się przywiązałam do bohaterów i byłam ciekawa co u każdego z nich słychać, jak im się układa i jak im się wiedzie. Zatem summa summarum sporą ilość postaci książkowych da się ogarnąć, pomimo tego iż z początku bardzo na to narzekałam.

Jeżeli chodzi o samą fabułę książki, to tym razem głowy naszych bohaterów zakrząta sprawa morderstwa biznesmena. Oskarżenia i podejrzenia padają różne. W tej małej miejscowości, gdzie każdy się zna, jest to afera na wysoką skalę, jak i powód do rozmów i plotek. Sama sprawa i śledztwo nie jest prowadzone w sposób jak w prawdziwym, poważniejszym kryminale. Tu sami swoi próbują ją rozwiązać, a ich dochodzenie bywa czasem zabawne.

W Starej Leśnej wątków miłosnych nie brakuje. Tym razem Wiola, przyjaciółka Zuzanny zmaga się z sercowymi wyborami. Jednak nie tylko z nimi. Kobieta jest dorosłym dzieckiem alkoholika i w jej życiu nadszedł czas, aby zapisać się na terapię. Być może dzięki niej w końcu Wioli uda się ułożyć życie, w którym będzie miała ukochanego mężczyznę u boku.

Książka jest napisana przez dwie autorki, ale szczerze przyznam, że choć chciałam wychwycić różnice pomiędzy rozdziałami, nie udało mi się. Mam wrażenie, że jest to tak zgrany duet, iż ciężko - a dla mnie jak się okazało, niemożliwe -  jest odróżnić, przez którą pisarkę napisany jest dany rozdział. Całość czyta się płynnie, dokładnie tak jakby powieść wyszła spod jednego pióra.

Ciężko jest napisać o czym i o kim konkretnie jest ta powieść. Nie da się tego zawrzeć w jednym, krótkim zdaniu. Są tu mieszkańcy Starej Leśnej, ich życie, radości i troski. Poznajemy tych mieszkańców dość dobrze, gdyż autorki każdemu z nich poświęciły trochę uwagi. Mam wrażenie, że gdybym znalazła się wśród nich, gdybym szła ulicą tej miejscowości, mogłabym opowiedzieć towarzyszowi, który by ze mną szedł, wszystko o jej mieszkańcach. Czułabym się jakbym ich znała. Postacie książkowe, to zwyczajni ludzie, którzy mają swoje problemy jak i te szczęśliwe chwile, to tacy ludzie którzy mają przyjaciół i wrogów, którzy potrzebują miłości i którzy mogą ją ofiarować.

Podsumowując mogę śmiało napisać, że jest to ciepła i przyjemna lektura, niejednej osobie się spodoba i ją zauroczy. Mojego serca jednak nie skradła i nie pozostanie moją ulubioną, niemniej jednak będę ją z sympatią wspominać i kojarzyć z małą lecz przyjacielską społecznością.

biblioteczkamoni.blogspot.co.uk

Druga część z serii "Ogród Zuzanny" nie została poświęcona tylko tytułowej bohaterce, ale przede wszystkim lepiej poznajemy losy mieszkańców Starej Leśnej. Wiola diametralnie zmienia swoje zachowanie i z cichej myszki przemienia się w kobietę, która ma określone cele i nie pozwala sobą manipulować. U Kazi następuje również wiele zmian, ponieważ Jan Maria Sochacki pragnie odebrać kobiecie księgarnię, a niedługo po tym incydencie zostaje znaleziony martwy w cukierni. Do akcji wkracza również kilka nowych postaci, które biorą udział w całej historii, a nie są tylko drugoplanowymi osobami.

Podobał mi się zabieg, w którym najpierw poznaliśmy historię Zuzanny, a w drugiej części mogliśmy lepiej przyjrzeć się losom jej najbliższych i znajomych. Dzięki temu nasza ocena bohaterów jest lepsza, ponieważ odkryliśmy ich nowe  cechy, a także dostrzegliśmy nowe oblicza.

Brakowało mi w tej części niezastąpionych rad Pani Cecylii. Poprzednio kobieta ta skradła moje serce. Bohaterka mimo swojego wieku, potrafiła podążać za marzeniami i za to ją podziwiam. Przyznam szczerze, że zaskoczyła mnie chyba odsłona każdej z postaci. Wszyscy wnieśli do powieści coś nadzwyczajnego.

Autorki w drugiej części "Ogrodu Zuzanny" uświadamiają nam, że należy walczyć o marzenia. Nie można poddać się po jednym niepowodzeniu. Los lubi płatać figle i pogrywać z nami, jednak to tylko od nas zależy, czy wygramy tę grę.

Jeżeli znacie już Zuzannę Czaplicz, to koniecznie sięgnijcie po drugą część z tej serii. Tym razem do powieści wkrada się nawet mały wątek kryminalny, więc nuda jest pojęciem obcym, a różne domysły same rodzą się w głowie czytelnika.

Drugą część Ogrodu Zuzanny przeczytałam od razu po pierwszej, ponieważ byłam ogromnie ciekawa, jak potoczyły się dalsze losy bohaterów książki. 
I tu spotkała mnie niespodzianka, bo autorki zdecydowały się odsunąć nieco od Cecylii i Zuzanny, a pokazać losy Wioli, przyjaciółki Zuzanny, skłonnej do zakochiwania się w nieodpowiednich mężczyznach, w wyniku traumy z dzieciństwa. Czy uda jej się pokonać demony przeszłości, zacząć wierzyć w siebie i zbudować własne szczęście?
Mimo, że Wiolę można nazwać główną bohaterką tej części, poznamy historie wielu poznanych wcześniej i nowych bohaterów Starej Leśnej. Bardzo spodobało mi się rozwinięcie wątków z Wtorkiem i Gwidonem, a także miłości Malwiny i Jurka oraz syna Zuzanny, które z pewnością trafią w gusta młodszych czytelników.
W spokojnej dotychczas Starej Leśnej pojawia się też wątek kryminalny. Zostaje znalezione ciało Sochackiego, a okazuje się, że wiele osób miałoby motyw by się go pozbyć. Chociażby Kazia, druga z przyjaciółek Zuzanny, której mężczyzna chciał w nieuczciwy sposób przejąć ukochaną księgarnię. Byłam przekonana, że właściwie wytypowałam nazwisko mordercy, ale autorki zaskoczyły mnie zupełnie. 
Książka jest równie ciepła i wzruszająca, jak tom pierwszy. Czytając, uśmiałam się wiele razy, choć mam wrażenie, że humoru w drugiej części było nieco mniej. Powieść ukazuje natomiast, jak destrukcyjnie może działać na człowieka samotność , i jak trudno wyjść naprzeciw życiu i zrobić pierwszy krok. 
Opowiadane przez autorki historie bohaterów sprawiają, że czasem uśmiejemy się do łez, a czasem będzie to łza wzruszenia, lub smutku. Na pewno spędzimy z nią kilka przyjemnych godzin i zapragniemy wrócić znów do mieszkańców Starej Leśnej. Drogie autorki, czekamy zatem na kolejny tom :).

   Jakże miło mi było wrócić do Starej Leśnej, móc przebywać ze wspaniałymi ludźmi, uczestniczyć w ich codzienności, razem z nimi śmiać się, martwić, przeżywać dobre i złe chwile. Bardzo im wszystkim kibicowałam (no może poza Kacprzycką), szczególnie tym, walczącym o miłość.

     W drugiej części "Ogrodu Zuzanny" dzieje się tak wiele, że czytamy z zapartym tchem i nie możemy się oderwać od książki. Choć na początku mnogość postaci, które już przecież znałam, nieco mnie przytłaczała, to jednak gdy tylko nastąpiła rzecz zupełnie niespodziewana, zdarzenie, które wstrząsnęło całą społecznością Starej Leśnej to po prostu przepadłam! Można powiedzieć, że tym razem fabuła krąży wokół Wioletty, która przechodzi metamorfozę zarówno zewnętrzną i wewnętrzną i postanawia zawalczyć o miłość i szczęście. Równocześnie toczy się postępowanie w sprawie, w której jak na taką spokojną, niewielką mieścinę bardzo dużo osób ma coś do ukrycia...

    Autorki poczyniły ogromny postęp! Pierwsza część serii była bardzo przyjemna, ciepła i piękna, ale druga wydaje się o wiele lepsza! Często jest tak, że zbyt duża ilość wątków sprawia, że powieść jest chaotyczna i niedomknięta. Tutaj autorki przedstawiły wszystkie wątki genialnie. Idealnie się ze sobą przeplatają, zazębiają. Wszystkie są na równi ważne i opisane w optymalny sposób, żaden nie został potraktowany po macoszemu. Poznajemy nie tylko teraźniejsze życie poszczególnych mieszkańców, ale i historie z ich przeszłości, które w większości przypadków mocno rzutują na to co tu i teraz. Autorki domknęły wszystkie sprawy, ale dały też nadzieję na kolejną część (części?) i czuję, że teraz bliżej poznamy Kazimierę i... Krystynę. Zaskoczyło mnie bardzo to, że książka, którą na wstępie zakwalifikowałam jako obyczajówkę okazała się bardzo dobrze skonstruowaną powieścią obyczajowo-sensacyjną, dopracowaną w najdrobniejszych szczegółach. Zwroty akcji, tajemnice, odkrywanie kawałek po kawałku prawdy były fascynujące, a do tego prawdziwie bliskie czytelnikowi emocje, uczucia, obawy rodzące się w mieszkańcach Starej Leśnej. 

      Kto powiedział, że miłość jest łatwa? Że zawsze uderza jak grom z jasnego nieba i jest przyjemna jak morska bryza? Nie zawsze tak jest. To raczej rodzaj układu. Najpierw zwykle jest zauroczenie, w czasie którego widzimy wszystko w różowych barwach. Ale prawdziwa miłość ujawnia się później, w codziennych gestach, słowach, czy nawet wspólnym milczeniu. Bardzo trudno ocenić czy to co czujemy to właśnie miłość. Czy to jeszcze stan zauroczenia? A może strach przed samotnością? Środkiem do spełnienia innych marzeń - dom, dziecko? Nie spieszmy się z oceną i deklaracjami. Wszystko wyjdzie z czasem, ale jedno jest pewne. Nigdy się nie dowiemy, że to właśnie TA osoba jest nam przeznaczona, gdy nie damy miłości szansy. Dlatego proszę! Jesteś samotny? Nie patrz na metrykę! Po prostu odważ się kochać! Miłość przyjdzie na pewno!

     Każda z przedstawionych tu postaci jest wyjątkowa na swój sposób, ma zespół cech właściwych tylko jej osobie i przez to czytelnik ma wrażenie, że osobiście zna wszystkich bohaterów. Jednych lubi bardziej, innych mniej, ale każdy jest tu ważny. Każdy ma za sobą jakąś przeszłość, doświadczenia, które bardzo wpłynęły na ich losy. Autorki przedstawiły swoich bohaterów w sposób bardzo prawdziwy. Nie sugerują kogo mamy lubić, a kogo nie, ale pokazują, że każdy z nas ma inne potrzeby, marzenia, pomysł na siebie, na przyszłość, bagaż przeżyć. Pokazują, że nasze życie nie zawsze zależne jest tylko od nas samych. Mimo wszystko powinniśmy patrzeć na innych holistycznie, nie przez pryzmat  jednego zdarzenia, złej decyzji czy chociażby gburowatego usposobienia. Dajmy ludziom szansę, nie osądzajmy z góry. Zastanówmy się zanim kogoś zdefiniujemy. Oczywiście są wyjątki (także w tej powieści), ale dla czystego sumienia dajmy szansę... i innym, i sobie.

    Gorąco polecam tę powieść wszystkim. Kobietom i mężczyznom, fanom powieści obyczajowych i tym, niekoniecznie w nich gustującym. Książkę wspaniale się czyta, nie ma nawet konieczności znajomości pierwszej części, bo autorki zadbały o to by je tutaj podsumować i to w sposób tak płynny, że osoby, które czytały część pierwszą nie mają wrażenia, że ciągle czytają to samo. Fenomenalna książka. Dziękuję bardzo autorkom, że piszą, że stworzyły takie miejsce jakim jest Stara Leśna i wachlarz tak różnych od siebie postaci. Jestem zachwycona!

P.S. Miałam dzisiaj zacząć swoją przygodę z Mrozem, ale nie wiem czy będę potrafiła od razu przestawić się na zupełnie inny klimat..