Odrodzić się z popiołów
Akiko Mikamo

"Tej nocy na niebie nie świeciła ani jedna gwiazda. Zupełnie jakbyśmy znaleźli się w długim tunelu, ciemnym choć oko wykol. Na końcu tego tunelu nie widziałem światła, a tylko jeszcze głębszy mrok." Dość długo zabierałam się za spisanie wrażeń po przeczytaniu tej poruszającej biografii, musiało upłynąć trochę czasu, aby emocje nieco uspokoiły się. Wyciszenie stało się konieczne, gdyż książka wywołuje mnóstwo wzruszenia, współczucia i empatii. Także buntu i wściekłości, że człowiek potrafi tak skrzywdzić drugiego człowieka, zabierając nie tylko życie, zdrowie, majątek, skrawek ziemi, wiarę, ale też odciskając piętno tragedii na wiele pokoleń. Biografia jest świadectwem niezwykle bolesnej lekcji historii, gorącym apelem o pokój i człowieczeństwo, podkreśleniem znaczenia pracy na rzecz ludzkości, odwołaniem do więzi spajających wspólnotę, najważniejszych wartości w życiu człowieka, silnie osadzonej moralności, pozostania wiernym sobie. Przebaczenie, będące jedyną drogą do prawdziwego uleczenia, uszanowanie przeszłości, niepodsycanie niechęci, okazywanie tolerancji nawet wobec wroga, skupianie się na przyszłości zamiast jątrzeniu bolesnych ran. Bardzo mądra i cenna publikacja, japońska mentalność, tak różna od europejskiej, ale jakże ciekawa i warta poznania. Hiroszima, szósty sierpnia tysiąc dziewięćset czterdziestego piątego roku, godzina ósma piętnaście, wybuch amerykańskiej bomby atomowej, i przerażająco zmienia się cała otaczająca rzeczywistość, a wraz z nią obowiązujące dotąd zasady. Błysk, grzmot, huk, ruiny, gruzy, palący ból, strach, rozpacz, krzyki. Ginie sto czterdzieści tysięcy osób, zaś w następstwie chorób popromiennych jeszcze dwieście dziesięć tysięcy. Szokujący rozmiar spustoszeń. Przeludnione miasto, ośrodek akademicki, garnizon wojskowy, w jednej chwili przestaje w zasadzie istnieć. Zniszczenie, dym, ogień, popiół, pył, masakra, od której nie da się uciec. Trąba powietrzna porywająca wszystko i wszystkich z ziemi. A znikąd pomocy, choćby śladów schronienia i namiastki bezpieczeństwa. Istne piekło, wymalowane dwoma kolorami, czerwieni i czerni. Shinji Mikamo, dziewiętnastolatek, straszliwie poparzony, ale czepiający się skrawka nadziei na ocalenie życia. Ale jak tego dokonać, kiedy cierpienie wypełnia każdą komórkę ciała, a nie ma już szpitali i służ medycznych, które mogłyby choćby załagodzić ból. Niewyobrażalna męka, udręka, tortura, koszmar, który trudno ogarnąć rozumem, a co dopiero go przeżywać. Z czasem dołącza przenikliwa samotność, tęsknota za rodziną, napawające lękiem i niepokojem myśli o bliskich. Jestem pod ogromnym wrażeniem hartu ducha, niezłomności, determinacji do życia głównego bohatera, mobilizacji do walki o przetrwanie. Obserwujemy, jak upór wygrywa z cierpieniem, dzielność ze zgrozą, spokój z furią, odwaga ze strachem, opanowanie z konsternacją, mimo opętańczego zamętu, chaosu, popłochu, histerii i śmiertelnych ofiar wokół. Przymusowa izolacja od świata, pobyt w szpitalu, frustrująca rekonwalescencja, troska o przyszłość, brak domu, zagubienie, obrażenia uniemożliwiające wykonywanie nawet najprostszego zawodu. Złość i żal wobec japońskich rządzących odnośnie ich wyparcia nieuchronnej klęski w wojnie, nieposkromionej pychy, skazania ludzi na pewną śmierć, wykorzystywania wpojonej dyscypliny opartej na honorze. I jeszcze opis umęczonego miasta, mieszkańców próbujących otrząsnąć się po tragedii, odbudowujących swoje życie od zera, składających je z mnóstwa drobnych kawałków. Miasta stojącego w obliczu przeobrażenia, gwałtownej inflacji, bezrobocia, biedy, zorganizowanej przestępczości, syndykatów zbrodni. Ale to również nadchodzący postęp, rodzący się ośrodek wytwórczo-przemysłowy. Kopuła Bomby Atomowej, wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jedyny tak blisko eksplozji położony budynek, który nie uległ całkowitemu zniszczeniu, upamiętnia zrzucenie bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki, obecnie to Pomnik Pokoju. bookendorfina.pl

(Kliknij aby rozwinąć opinię)