Oczy czarne, oczy niebieskie. Z drogi do Santiago de Compostela
Maria Wiernikowska

O Drodze św. Jakuba (Camino de Santiago) słyszał chyba każdy chrześcijanin. Obok traktów do Rzymu i Jerozolimy, ten jest jednym z najważniejszych szlaków pielgrzymkowych. Na Camino de Santiago składa się wiele dróg, każda jednak prowadzi do katedry w Santiago de Compostela w północno-zachodniej Hiszpanii. Ludzie wędrują setki kilometrów. Jedni się modlą, drudzy szukają przebaczenia lub pomocy, innych do pielgrzymki pcha wdzięczność, ciekawość lub chęć przeżycia przygody. To już nie tylko przeżycie stricte religijne, ale także forma turystyki. Co roku Drogę św. Jakuba przemierza wiele tysięcy pielgrzymów. Pewnego dnia w drogę ruszyła Maria Wiernikowska, dziennikarka, reporterka, korespondentka wojenna, autorka relacji z powodzi tysiąclecia w Polsce, a sprawozdanie z tej podróży znajdziecie w Oczy czarne, oczy niebieskie. Z drogi do Santiago de Compostela.
Idę spełniać cudze pobożne życzenia. Ten abstrakcyjny pomysł ułatwia mi przełknąć gulę: wyrwałam się z Warszawy na dziesięć dni, zostawiając starego psa, niemłodych rodziców, dojrzewającego synka i rozgrzebane sprawy w robocie. Ja, co chodzę do kościoła na śluby i pogrzeby, idę do grobu świętego Jakuba, żeby dziękczynić i prosić. Początkowo pieszo, później zaś na rowerze, Maria Wiernikowska przemierza 764 kilometry. A my razem z nią, przy okazji poznając myśli i poglądy dziennikarki. Z góry uprzedzam, zawiedzie się ten, kto spodziewa się opisów uroków Galicji, wzdychania nad urodą mijanych kwiatków, drzew czy miasteczek. Co prawda autorka zamieszcza zdjęcia uwieczniające mijane krajobrazy, lecz tematem jej książki nie jest krajoznawcza wędrówka po Hiszpanii. Główną atrakcją dla czytelnika jest możliwość wybrania się w podróż z niezwykłą osobą o mocnych, nierzadko kontrowersyjnych poglądach, nie zaś podziwianie panoram. Mam wrażenie, że dla Marii Wiernikowskiej odbyta podróż stała się okazją do uporządkowania własnych myśli, do przeanalizowania życia, podsumowania minionego. Wędruje sama, a to sprzyja tego typu refleksjom. Tym bardziej, że bagaż Marii to coś więcej niż plecak ze sweterkiem babci Moniki, koszulkami i skarpetkami dziadka Dominika, kosmetyczką pełną plastrów na pęcherze i maści na zakwasy, z szarym mydłem do wszystkiego, pętem suchej kiełbasy i sucharkami. Wiernikowska niesie coś dużo cięższego. Wspomnienia. Wypadku, w którym ciężko ranna została jej przyjaciółka, wojen pełnych bólu i cierpienia, chwil, które nie blakną, choć niekiedy chciałoby się wymazać je z pamięci.  Maria jest silna. Dźwiga ten plecak dzielnie, choć zdarza jej się marudzić. Ciekawy postaciom wiele się jednak wybacza, a Wiernikowska bez wątpienia do takich osób należy. Nie zgodziłby się z tym pewnie Pisarz Światowej Sławy, o którym dziennikarka w kontekście Camino de Santiago wspomina dosyć często. Pewnie wielu dowiedziało się o szlaku, zgłębiając jedną z książek owego pisarza. Nietrudno zauważyć, że Wiernikowska nie ma najlepszego zdania o twórczości PŚS, zwłaszcza, gdy ten sięga po temat tak bliski reporterce - wojnę i pracę korespondentów wojennych. Gdy Pisarz Światowej Sławy w swym uduchowionym stylu próbuje nadać wojnie głębszy sens, widząc na jej tle żołnierzy, którzy nie boją się śmierci, gdyż od strachu silniejsze jest poświęcenie, ludzi czujących, żeuczestniczą w czymś naprawdę ważnym, korespondentka podsumowuje to krótko: pierdolenie, z przeproszeniem, po czym dodaje: na wojnie wszyscy czują, że uczestniczą w jakimś koszmarnym paradoksie. I ja jej wierzę. Wystarczy spojrzeć na miejsca, w których przebywała podczas konfliktów zbrojnych, przyjrzeć się, jakie ma doświadczenie, posłuchać, poczytać o tym, co widziała, przeżyła, poznała. Nie dorabia ideologii do tego, co sprowadza się do bezsensownego rozlewu krwi. I wie o czym mówi. Autorka ma poglądy zdecydowane i kontrowersyjne, a jej Oczy czarne, oczy niebieskie. Z drogi do Santiago de Compostela są kopalnią materiałów do dyskusji. Pisze o relacjach damsko-męskich, zdradzie, komunizmie, fundacjach charytatywnych nazywając je eleganckim żebractwem i wielu innych kwestiach, przede wszystkim zaś o wojnie, o swoim doświadczeniu z pracy w roli korespondentki wojennej. Pisze właściwie o wszystkim, co jej przyjdzie na myśl. Cokolwiek może ją sprowokować do kolejnych wynurzeń. Wiernikowska nie bawi się przy tym w subtelności. Swoimi opiniami rzuca czytelnikowi w twarz. Konsekwentnie i prowokacyjnie. Ostro, bez pardonu. 
Oczy czarne, oczy niebieskie. Z drogi do Santiago de Compostela to osobisty, odważny dziennik. Jego autorka jest szczera i nie przebiera w słowach. Pomiędzy wyrzucaniem z siebie poglądów na różne tematy, Wiernikowska snuje swą prywatną opowieść, dzieląc się wspomnieniami, marzeniami, tęsknotami, wątpliwościami, opowiadając o często niełatwej przeszłości, przywołując obraz wojny, sceny, które ją bolą, zawstydzają, smucą. Dziennikarka rusza w podróż bez przekonania. Nie jest religijna, spełnia raczej cudze oczekiwania, niż zaspokaja własne pragnienie. Często mówi się o podróży, której celem nie jest dotarcie do fizycznego celu, a wędrówka wgłąb siebie. Ta wyświechtana kalka jak ulał pasuje do pielgrzymki Marii. Pod koniec określa siebie jako kłębek cudzej rozpaczy[7], zdradza, że chciała się urwać, znaleźć siebie nową. Czy znalazła? A może ta podróż wprawiła w zdumienie ją samą, pozwoliła odkryć coś, czego się nie spodziewała?
Zaskoczyła mnie odwaga autorki, jej chęć obnażenia się przed czytelnikami. Nie idealizuje swego życia, wprost mówi o swoich porażkach, o błędach - tych popełnionych oraz tych, których popełnienia była blisko, a które mogły zmienić tak wiele. Maria Wiernikowska publicznie rozlicza się z przeszłością, opowiada o swoich ambicjach z lat młodzieńczych, o życiu osobistym, relacjach rodzinnych, o poszukiwaniu miejsca, potrzebie pchania się tam, gdzie świst kul rozbija poczucie bezpieczeństwa w drobny mak. Ostry styl wynurzeń Wiernikowskiej kaleczy palce przewracającego kartki czytelnika. Niejeden będzie chciał polemizować, kłócić się, wdać z autorką w dyskusję. To jest siła tej książki - nie pozostawia obojętnym. Człowiek wolny to nie ten, kto robi co chce, a ten, kto swobodnie poddaje się nurtowi. Drodze[8]. To, co na końcu tej drogi odkryjemy, może zaskoczyć nas bardziej, niż moglibyśmy się spodziewać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najpierw zobaczyłam okładkę - piękne zdjęcie obiecujące podróż w krainę światła, potem malutkie literki ,,z drogi do Santiago de Compostela". Jednak im bardziej zagłębiałam się w lekturę, tym bardziej się dziwiłam, czy aby na pewno szłam tym samym Camino Francese? Zapewne prawdą jest, że każdy przeżywa Drogę na swój sposób, spodziewając się przed wyruszeniem, że wróci odmieniony. Albo przynajmniej że Camino pozostawi w nim jakiś ślad już na zawsze. Mnóstwo ludzi idzie do Santiago, spora część pisze potem książki, prawdopodobnie w nadziei, że liczni czytelnicy podzielą z autorem radości i trudy przeżywania Drogi. Autorka podobnych dróg przebyła już wiele jako korespondentka wojenna, narażając swoje życie i zdrowie. Czymże jest więc pokonanie marnych 800 km bezpiecznej drogi, która strudzonym wędrowcom ofiarowuje wygodny nocleg, dobrze zaopatrzone, wiejskie sklepiki, żądając w zamian jedynie wytrwałości w zdążaniu do celu? Wędrówka, w którą przypadkowo zresztą wyruszyła autorka, jest pretekstem do bilansu dotychczasowego życia. Z licznych opowieści o reporterskich podróżach wyłania się obraz kobiety, która budzi we mnie współczucie. Czytając mam wrażenie, że nie lubi ludzi, a jednocześnie szuka u nich bliskości i intymności. Bywa do bólu szczera, obnażając swoje relacje z mężczyznami. Nie ustaje w poszukiwaniach - miłości, sensu życia, siebie. Tym co najbardziej przeszkadzało mi w lekturze, to cyniczny opis świata i spotykanych ludzi. Brakuje współczucia i zrozumienia dla słabości. Może jest to wynik nabytych w wojennych zawieruchach doświadczeń, kiedy to człowiek w obliczu zagrożenia obnaża swoje prawdziwe, niekoniecznie piękne JA. Nie odnajduję sensu napisania takiej książki, nie wiem, po co to wszystko. ,,Oczy czarne..." nie będą z pewnością pomocne tym, którzy chcą przejść Camino: mnie by skutecznie do niej zniechęciły. Krajobrazy i miejsca, w których zatrzymuje się autorka, są płaskie, jakieś jednowymiarowe i brzydkie. Z doświadczenia wiem, że jest inaczej. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to jakiś rodzaj terapii w zmaganiu się z życiem, a jeśli jest tak w istocie, to jaka jest rola czytelnika?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)