Noc w Paryżu
Karen Swan

Paryż 2016 r.

Dwóch mężczyzn, miejskich odkrywców, wchodzi do mieszkania, które wygląda na opuszczone od lat. Ku swojemu rozczarowaniu wszystko, co znajdują to wielka skrzynia, kwitek i stara dziecięca zabawka. Kilka miesięcy później Flora Sykes, pracująca dla Angusa  ,,w noszącej jego nazwisko Agenci Sztuki Beaumonta" wraz z szefem zostaje pilnie wezwana do Paryża.

Państwo Vermeil, znane rodzina filantropów i kolekcjonerów sztuki, prosi Angusa i Florę, aby sprawdzili, co kryje w sobie mieszkanie, o którego istnieniu rodzina nie miała pojęcia. Mieszkania, którego nikt nie otwierał od 73 lat. Vermeilowie, o istnieniu mieszkania dowiadują się z listu wysłanego przez jednego z włamywaczy. Zgodnie z testamentem Vermeila ,,mieszkanie ma stanowić tajemnicą aż do śmierci jego samego" i jego żony. Jednak Flora i Angus nie są członkami rodziny, oni mogą wejść do zamkniętego od czasu wojny mieszkania. Po wejściu do mieszkania oczom agentów sztuki ukazuje się mieszkanie wypełnione obrazami, książkami i innymi artefaktami. Ku ich radości, wśród dziesiątek grafik modernistów i obrazów znajdują obraz pędzla Renoira. Aby sprzedać kolekcję, Flora musi ustalić pochodzenie każdego z obrazów.

Ku jej przerażeniu, coraz więcej tropów zaczyna prowadzić do Franza von Taschelta, okrytego złą sławą handlarza dziełami sztuki i kolaboranta, który przyczynił się do ,,systematycznego łupienia prywatnych kolekcji zamożnych rodzin żydowskich". A jakby, kłopotów z ustaleniem pochodzenia obrazów było za mało, Florze w pracy nad kolekcją zgromadzoną w opuszczonym mieszkaniu przeszkadzają przedstawiciele najmłodszego pokolenia Vermeilów: Xavier i Natascha.  

Dlaczego mieszkanie wypełnione wartymi setki tysięcy funtów obrazami zostało zamknięte na ponad siedemdziesiąt lat? Jaki związek z kolaborantem ma szanowana rodzina Vermeilów?

,,Noc w Paryżu" to powieść obyczajowa z wątkiem sztuki i trudną wojenną historią. Co ciekawe przyczynkiem do powstania powieści stało się odkrycie, zamkniętego od czasu wojny paryskiego mieszkania. Przecież nikt nie zapomina, że ma mieszkanie w Paryżu, prawda? No, chyba że było się Żydem i zostało wysłanym do ,,obozu pracy", z którego już się nie wróciło. (Choć w rzeczywistości nie zostało ujawnione, dlaczego właścicielka nie wróciła do mieszkania i po wojnie mieszkała poza Paryżem). Pomyślcie tylko, ile takich mieszkań zostało nie tylko w Paryżu, ale w całej okupowanej Europie.

W powieści autorka snuje opowieść, przywołując znane nazwiska malarzy, domów aukcyjnych i miesza je z literacką fikcją, co dla miłośnika sztuki jest nie lada gratką. Czytając powieść, przyznaję, że często sprawdzałam w sieci, czy obrazy, o których pisze autorka, istnieją, a także jak wyglądało mieszkanie, zamknięte 70 lat temu. Warto je sobie zobaczyć, dokładnie tak je sobie wyobrażałam (autorka bardzo dokładnie je opisała na podstawie udostępnionych zdjęć), no i był tam też opisany w powieści wypchany struś, który wniósł odrobinę humoru do powieści Swan.

W tej powieści znajdziemy wątek zagrabionej sztuki, rodzinną tajemnicę ukrywaną, nie tylko przed światem zewnętrznym, ale również członkami rodziny, a także historię miłosną i trudny motyw związany z wykorzystywaniem seksualnym. Autorka funduje czytelnikom pełne spektrum emocji.

Bohaterowie zostali dobrze scharakteryzowani, choć przyznaję, że początkowo Vermeilowie nie wzbudzili mojej sympatii. Wszyscy Vermeilowie, od seniorki do najmłodszych przedstawicieli rodu. Wraz z rozwojem historii i przedstawianiem pobudek ich działania, stopniowo zyskiwali w moich oczach.

Mimo piękna obrazów, które są osią powieści, wciąż w głowie kotłował mi się myśl, że nie wszystko jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. Zawsze warto zeknąć na to co niewidoczne i zanim wyda się wyrok, dobrze jest poznać wszystkie fakty.

Powieść polecam miłośnikom sztuki, powieści obyczajowych z wątkiem romantycznym i tajemnic z czasów wojny.