Noc ognia
Éric-Emmanuel Schmitt

Zadajemy sobie w naszym życiu wiele pytań każdego dnia o jego sens. Pytania wynikają ze środowiska, w jakim dane jest nam na co dzień funkcjonować. Losy bohaterów: Erica, młodego filozofa zaczynającego karierę naukową oraz reżysera Gerarda chcącego zrobić film na temat Charlesa de Foucaulda. Jest to postać księdza i myśliciela, mistyka. Dla Erica obie role Foucaulda stanowiły wyzwanie ze względu na pasję zawodową, jaką jest filozofia, Rozmowy Erica z Gerardem przyczyniły się do napisania wspólnego scenariusza i wyruszeniem w podróż śladami poznania tego ów bohatera. Podróż na pustynię Saharę miała mieć charakter przyjrzeniu się z bliska, który wizerunek był lepszy ksiądz czy myśliciel? Kiedy dotarli, do miejsca podróży do końca nie czuli się pewnie, ponieważ warunki mieszkaniowe wzbudzały w nich lęk. Gerard mniej go odczuwał, a Eric był, wrażliwy na wszystko to, co jest przed nim nowe i nieznane.

Kiedy dotarli, na pustynię przewodnikiem był po niej Donald, Amerykanin, a osobom, która mu pomagała to Abajghur, tuareski arystokrata, który od wieków znał trasę jak dotrzeć bezpiecznie przez pustynię. Na wyprawie przez pustynię, brakuje komunikacji, bak słów, co dodatkowo przyczynia się do niepewności wśród uczestników niebezpiecznej podróży, walkę o przetrwanie. Eric czuł ogromny strach przed wyruszeniem ze względu na to, że brakuje komunikacji, nie można udzielić pierwszej pomocy w razie konieczności. 10 dni samotności czy zmieni życie naszych bohaterów, sposób myślenia, przestrzegania siebie w innym otoczeniu czy stanie się pozytywnym odbiorem, czy udręką dla bohaterów?

Dla Erica noce były męczące, ponieważ zadawał sobie pytania i sam na nie odpowiadał. Wolał maszerować, aż do momentu wycieńczenia. Uznał, że myślenie dla niego jest stratą czasu. Pojawiało się nawet poczucie zagrożenia stanowiące niepokój. Uważał, że przewodnik swoją wiedzę przekazuje niewłaściwy sposób-udaje, że wie dużo o podróżach. Przeważnie jest tak, że gdy mamy wyruszyć w pierwszą podróż w nieznane nam miejsce do upragnionego celu pojawia się uczucie lekkiego strachu. Jedynie w osobie Abajghura nasz bohater odkrywa, że może mu zaufać, czuje się dobrze, uśmiecha, próbuje nawiązać z nim kontakt, odnajduje spokój, którego szukał od początku. Te dwa obce światy połączyły się we wzajemnej nieznanej sobie komunikacji w świecie ciszy. Poznanie nowego zapachu i smaku podpłomyka wykonanego przez Abajghura spowodowało, że Eric wrócił do chwil z dzieciństwa. Chwile niezwykłe, a jednak możliwe do zrealizowania w warunkach klimatycznych. Zbudowanie pieca na piasku, wyrobienie ciasta to był, raj na ziemi jak to by się powiedziało, współcześnie nie posiadając nic do jedzenia w chwili przetrwania w dalekiej podróży.

Dzięki Ericowi poznajemy świat filozofii, który nie jest taki trudny w pojmowaniu go jako naukę. Filozofia pozwala nam odbiorcom zmieniać horyzonty myślenia. Eric skrywa w sobie tajemnicę. Czytelniku, jeśli chcesz się przekonać o tym, że trudne pytania w świecie filozofii nie stanowią, dla Ciebie problemu to ta książka stanowić będzie odpowiedź na Twoje pytania w momencie, kiedy masz słabszy dzień w swoim życiu.

Autor w zrozumiały językowy sposób przedstawił nie tylko samą osobę bohatera, ale zachęca do myślenia. W książce tej występują ciekawe dialogi, pytania, które pozwolą zaprzyjaźnić się z losami Erica.

Zapraszam z miłą chęcią do przeżycia nocy ognia oraz spoglądania na okładkę książki, która ujmuje doskonały widok na pustynię. Noc ognia na pustyni, gdy się pogubimy, zdarza się tylko raz i Ty Czytelniku musisz tę noc odkryć, a może Twoje życie nabierze innego spojrzenia, kiedy ujrzysz inny świat skrywany tajemnicą Erica- bohatera napisanej i ujętej osobistego w doskonale przez autora tej książki.

Warto przeczytać tę książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Bo czasem trzeba się zgubić, żeby się odnaleźć." To truizm. Tak. Jednak każdy z nas miewa chwile, gdy traci grunt pod nogami. W danym momencie sytuacja może nam się wydawać beznadziejna, lecz po udaniu się "na pustynię", można wrócić jako inna, o wiele bogatsza wewnętrznie osoba. Dla jednych owa symboliczna "noc ognia" to mistyczne przeżycie, o jakim opowiedział nam Eric-Emmanuel Schmitt, a dla innych może to być zupełnie inny impuls, który przewartościuje dotychczasowe spostrzeżenia. Pisarz, filozof, niezwykle mądry człowiek, podzielił się z nami osobistą refleksją na temat tego, co w Jego życiu było przełomem. Tym samym sprawił, że czytając jego wyznanie, pochylamy się na chwilę nad własną historią, by czerpać radość z największego daru, jakim jest nasze życie. "Kim jestem? Świecą, która czuwa pośród ciemności i którą zgasi wiatr. (...) Jestem zaledwie sekundą między dwiema wiecznościami, wiecznością przede mną i wiecznością za mną. Jestem zaledwie okruchem życia między dwiema nicościami,nicością, która mnie poprzedza, i nicością, która nastąpi po mnie".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poszukiwanie wiary, sensu i siły wyższej obecnej w naszym życiu. Bardzo intymna ukazująca rozterki człowieka, który , stara się dociec ich przyczyn, analizuje wspomnienia z dzieciństwa i relacje z rodzicami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Noc Ognia zmusiła mnie do refleksji. Kazała się zatrzymać i odpowiedzieć sobie na pytania, Dokąd zmierzam, dokąd pędzi świat i gdzie jest mojej miejsce we wszechświecie? Moje emocje zostały umiejętnie rozedrgane, po skończeniu lektury nie wiedziałam gdzie mam się podziać, co ze sobą zrobić i jak zatrzymać gonitwę myśli. Nie wiem, kim jestem, nie wiem, w co wierzę, czuję się zagubiona, może i mnie potrzeba mentalnej pustyni, aby się odnaleźć na nowo? http://ksiazkomiloscimoja.blogspot.com/2016/12/czasami-trzeba-sie-zgubic-zeby-sie.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najnowsza powieść wielkiego autora. Literatura na najwyższym poziomie. Piękna, mądra porywająca, dająca wiele do myślenia. W tej niewielkiej książce odnalazłem postać samego autora. Wtrącenia czysto autobiograficzne w powieść nadały charakteru jej autentyczności. Niekiedy, trudno jest pisać o swoich prywatnych, czasem intymnych sprawach. Autor w subtelny sposób daje nam obraz człowieka, który się zagubił. Pragnienie szczęścia, radości, akceptacji poszukuje w różnych źródłach. Często w tych niewłaściwych. Pewien służbowy wyjazd na pustynię Saharę będzie bodźcem do całkowitej rehabilitacji i przewartościowania. Wydarzenia mające tam miejsce zmienią całkowicie światopogląd a tym samym ustosunkowanie się do życie i jego wartości. Każdy z nas, tak jak bohater powieści ma taką swoją ,,pustynię". Pustynię, gdzie znajdujemy ciszę, ukojenie, gdzie mamy czas na prywatne przemyślenia, gdzie staramy się odnaleźć odpowiedzi na nurtujące nas pytania. ,,Noc ognia" to w dużej mierze powieść o wierze. O wierze w Tego, który nas stworzył, który nami kieruje i który nas umacnia. Jest drogowskazem, jak mamy żyć każdego dnia. Jest nauczycielem, i uczy nas dokonywać wyborów. Niejednokrotnie są to wybory nieprzemyślane. Upadamy, ale w odpowiednim czasie powstajemy aby iść dalej. Czytając z wielkim zainteresowaniem powieść Schmitta miałem przed oczami krótką przypowieść nieznanego autora, która współgra z meritum powieści: ,,We śnie szedłem brzegiem morza z Panem, oglądając na ekranie nieba całą przeszłość mego życia. Po każdym z minionych dni zostawały na piasku dwa ślady: mój i Pana. Czasem jednak widziałem tylko jeden ślad odciśnięty w najcięższych dniach mego życia. I rzekłem: ,,Panie, postanowiłem iść zawsze z Tobą, przyrzekłeś być zawsze ze mną: czemu zatem zostawiłeś mnie samego wtedy, gdy mi było tak ciężko?" Odrzekł Pan: ,,Wiesz synu, że Cię kocham i nigdy Cię nie opuściłem. W te dni, gdy widziałeś jeden tylko ślad ja niosłem Ciebie na moich ramionach." Powieść Erica-Emmanuela Schmitta to powieść, którą warto przeczytać. Posiada uniwersalne przesłanie, które ma odzwierciedlenie w teraźniejszym świecie. Powieść skierowana jest do miłośników jego prozy, ale także do osób poszukujących sensu życia. Autor w sposób obrazowy ukazuje nam, jaką rolę w naszym życiu spełnia wiara, dzięki której tak naprawdę odnajdujemy samych siebie. Gdzie jest nasze miejsce na ziemi? Czy w otaczającym nas zmaterializowanym świecie mamy jeszcze czas na modlitwę? Modlitwa, która przybliża nas do Boga. ,,Noc ognia" to wartościowa pozycja, którą polecam. Osobiście jestem nią zachwycony i wiem, iż jej przesłanie pozostanie na bardzo długo w mojej pamięci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdzieś przeczytałam stwierdzenie.."Schmitta się nienawidzi lub kocha"..
Tak, to prawda,książki Schmitta mają w sobie coś takiego,że ja go pokochałam.Nie są one wielkie gabarytowo ale na pewno mają w sobie tyle mądrości życiowych,tyle przemyśleń i zwyczajnie piękne,że niejedna powieść mogłaby się skryć.
"Noc ognia" to książka autobiograficzna,może nie w dosłownym tego słowa znaczeniu ale przedstawia ona głównego bohatera-samego autora-który mając dosyć swego dotychczasowego życia wybiera się w podróż w nieznane.Tym miejscem okazuje się Sahara,gdzie pośród piasku i upału przyjdzie mu samemu spędzić spędzić noc pod gwieździstym niebem.
Czy ta jedna noc wywróci jego życie do góry nogami,czy będzie widział sens dalszego życia takim jakim było przed wyprawą,czy je po prostu obróci o kilkadziesiąt stopni,jak ta "przygoda" wpłynie na wiarę Schmitta? Na te pytania znajdziemy odpowiedź po lekturze,która bardzo polecam.
"To historia, po której chcę na nowo przeczytać całą jego twórczość i otwierać nowym kluczem treści kryjące się między wersami. "

(Kliknij aby rozwinąć opinię)